Ouders die omwille van de kinderen bij elkaar blijven. Goed idee of niet?

Nee, dat vind ik geen goed idee. De spanningen die opdoemen door bij elkaar te blijven richten mijn inziens meer schade aan dan een scheiding.

Als er spanningen blijven tussen de ouders dan is dat ook slecht voor de kinderen, dus geen goed idee

Goede gezonde afspraak maken in het belang van de kinderen lijkt me handiger.

Als je samen besluit om kinderen op de wereld te zetten heb je ook samen de verantwoordelijkheid om die kinderen groot te brengen. Ouders zouden hun eigenbelang wel eens wat vaker weg mogen strepen ten voordele van het kind, maar in deze samenleving schijnt het niet meer opgebracht te kunnen worden en denkt men alleen aan zichzelf, maar naar de scheiding hoor je dan heel vaak: Ja, we blijven goede vrienden van elkaar hoor........

Erg moeilijke keuze. Ik zit in de situatie van een samengesteld gezin. Wil dus zeggen dat mijn vriend en ik beide kinderen hebben uit een eerdere relatie.
Mijn ex en ik hebben het redelijk goed geregeld. Co-ouderschap en geen ruzie over de hoofden van de kids.
Mijn vriend en zijn ex hebben een groot probleem. Zijn ex wil namelijk absoluut geen contact en alles loopt via de advocaat. Als er iets moet worden geregeld gaat dat over het hoofd van het kind. Het kind is daar de dupe van en meestal ben ik degene om de brokstukken van het meisje bij elkaar te vegen.

Ik vind persoonlijk dat als je het goed kunt regelen je best kunt scheiden, maar in geval van de dochter van mijn vriend was het voor haar beter geweest als haar ouders bij elkaar waren gebleven. Dan was ze nu een meer zelfverzekerd en minder depressief persoontje.

Helaas weet je niet van te voren of je het allemaal goed kan regelen of dat je emoties (en financiën) de dienst uit gaan maken. Dus het blijft een moeilijke keuze.

Om een ander voorbeeld te geven. Mijn ouders zijn tot de dood van mijn vader bij elkaar gebleven. In mijn tienerjaren zwegen ze elkaar dood. Ik had toen het idee dat ze beter uit elkaar zouden kunnen gaan, dat dat meer rust zou geven. Nu ik ouder ben weet ik niet of dat voor mij beter was geweest.
Ik denk dat het voor iedere situatie anders is en je kunt nooit de twee mogelijkheden uitproberen en vergelijken.

Niet doen, alle compromis is geen lange levensduur beschoren...

Beter ten alle tijden gaan voor dat wat is en compromissen bieden alleen tijdelijke oplossing, op de lange duur gaat het toch zoals het moet gaan... En als het niet goed gaat, heeft lijmen geen zin... Vaak willen beide ouders toch lijmen, vanwege angst en de kinderen...
De kinderen zijn in de praktijk veel en veel flexibeler dan dat de ouders denken... En ze passen zeer snel aan nieuwe omstandigheden aan...

Veel beter helemaal weggaan, dan half gebleven...

Het is niet erg als de liefde weg is.
Als je als broer en zus verder kan leven en je liefde voor je kinderen deelt kun je best ver komen denk ik.

Maar inderdaad moet zoveel mogelijk vanuit het perspectief van de kinderen gehandeld worden.
En vaak is het omwille van de kinderen ook beter als de ouders uit elkaar gaan.

Dus eigenlijk moet elk geval apart bekeken worden.

Ik heb zelf geen man of kinderen maar ik wil toch op deze vraag reageren, ik ken genoeg mensen van gescheiden ouders of die twijfelen.
Het ligt natuurlijk een beetje aan de situatie tussen de ouders maar ik heb altijd het idee dat het nooit goed kan gaan en er altijd iets onderhuids blijft borrelen.
Daarom zou ik het vrij egoistisch vinden tov de kinderen, je zadelt hen op met jullie problemen (van de theoretische ouders dan), je geeft elkaar vast weleens een steek onder water en wat moet een kind daarmee?? Uiteindelijk hebben die er meer last van dan je denkt!

Lijkt me niet, als je bij elkaar blijft krijg je er vooral ruzie van. Je kan beter gewoon uit elkaar zijn en voor een goede omgangsregeling zorgen.

Ik vind dat als het samen niet meer gaat je om wille van de kinderen vooral niet bij elkaar moet blijven. Dat hebben mijn ouders ook 15 jaar te lang gedaan...

Niet als ze niet voor de kinderen een stabiele en veilige omgeving kunnen garanderen. Maar er mag gerust een beetje minder snel gescheiden worden, of misschien zelfs wel minder snel getrouwd / kinderen op de wereld gezet. Die hebben helemaal niets te kiezen. Ja, wil je bij pappa of bij mamma wonen.....niet een keus waar een kind om zit te springen.

Je kiest voor (de) kinderen op het moment dat je op de wereld zet. Die keuze heeft behóórlijke consequenties waar je tevoren eigenlijk behoorlijk zeker van moet zijn. Maar goed, ik had al vrij duidelijk uiteengezet hoe ik er over denk ik een vraag door een kind van die rekening.

Uiteindelijk staat het belang van de kinderen voorop, ook als het helemaal niet meer gaat en het beter is voor hen niet bij elkaar te blijven. Ik weet wel dat je de cultuur niet zomaar kunt veranderen, maar het mag best een punt van discussie zijn.

Ik denk dat je dat zeker niet moet doen, kinderen krijgen vaak meer mee dan je zou denken. En kinderen voelen heel goed aan als 2 mensen niet meer met elkaar 'klikken' ze zien dat toch als een voorbeeld voor later. Ik geef een voorbeeld, Als een volwassenen later de ander mishandeld in een huwelijk is dat vaak bij hem thuis ook gebeurd.Niet dat dat hier het geval is, maar bedoel kinderen krijgen meer dingen mee dan je denkt, ze zien dat als 'normaal'

Ik vind het een goede vraag, maar hij is lastig te beantwoorden.
Als je enerzijds ziet hoe groot de problemen van kinderen uit gebroken relaties kunnen zijn, ben ik geneigd te antwoorden: Bij elkaar blijven, maar ik weet dat dit te kort door de bocht is.
Dus als ouders echt niet meer met elkaar onder één dak kunnen wonen (ook niet tot de kinderen uit huis zijn), dan moeten ze maar gaan scheiden. Voor ze dit gaan doen moeten ze eerst heel goed naar de belangen van hun kinderen kijken, want voor kinderen is het eigenlijk het beste om in een stabiele gezinssituatie op te groeien. Ze moeten echt heel goed de zaken tegen elkaar afwegen, want er komt geen enkel kind zonder kleerscheuren uit een scheiding. Daarna moeten ze ondanks hun onenigheid toch één lijn zien te trekken naar de kinderen toe. De kinderen heel veel tijd geven om aan de situatie te wennen. Ook moeten de ouders open zijn over de breuk zonder met een beschuldigende vinger naar elkaar te wijzen. De ouders mogen beslist de kinderen niet betrekken in hun onenigheid. Ook moeten ze de kinderen goed duidelijk maken dat zij niet schuldig zijn aan die scheidng, want kinderen geven zichzelf vaak de schuld van de scheiding.
De ouders zijn de volwassen personen en hebben hun verantwoordelijkheid naar de kinderen toe. Zij moeten ervoor zorgen dat de kinderen zo min mogelijk beschadigd worden de scheiding. De ouders zullen in dit geval hun eigen emoties onder controle moeten houden en ruimte moeten maken voor de emoties van de kinderen.

Mijn ouders zijn ook altijd bij elkaar gebleven met het smoesje "voor de kinderen", terwijl ze dagelijks ruzie hadden en ik vaak bang was van het geschreeuw en dat er gekke dingen zouden gebeuren. Uiteindelijk zijn ze op mijn 37e pas uit elkaar gegaan toen de kinderen al lang uit huis waren. Vanaf mijn 5e zat ik er op te hopen.

Verder ben ik er erg blij mee te constateren dat uit bovenstaande antwoorden blijkt dat er nog mensen zijn die serieus over dit dilemma nadenken. Deze antwoorden klinken heel wat intelligenter dan wat in de maatschappij gebruikelijk is, met name bij de christenen. Zelfs op politiek niveau durven ze te beweren dat er alles aan gedaan moet worden om mensen met scheidingsplannen om te praten. Scheidingsplannen ontstaan echter nooit zomaar, het lijkt me heel wat om uit elkaar te gaan. Daar moet haast wel wat van ruzie achter zitten, al zullen de buren daar vaak niets van merken. De kinderen des te meer.

Uit psychologisch onderzoek is ook gebleken dat kinderen van ruzieënde ouders in hun latere leven slecht relaties kunnen aangaan. Ik moet bekennen dat ik dat wel in de praktijk herken.

Onzin dus, sterker nog, schadelijk om vanwege de kinderen bij elkaar te blijven.

Ik ben van mening dat ouders niet omwille van hun kind(eren) bij elkaar moeten blijven. Wat voor een signaal geef je daarmee af naar je kinderen? Ze zien / merken dat papa en mama niet meer van elkaar houden en ruzie maken etc. Daar worden de kinderen alleen maar ongelukkiger van.

Ik ken iemand waarvan de ouders bij elkaar blijven voor de kinderen. Maar er zijn vaak spanningen, de kinderen worden gedwongen partij te kiezen en hij/zij voelt verwijdering van broers en zussen, omdat die ook partij kiezen. Nou, dat kan niet goed zijn lijkt me!

neen. zo een kindje heeft altijd last van de grillen in huis, en zal gesloten worden of een schuldgevoel krijgen.

Ik zou me, als kind zijnde, vreselijk bedrogen zijn als ik erachter kwam dat het huwelijk van mijn ouders een farçe was en dat ze alleen maar bij elkaar gebleven zijn voor ons.
Ik zou het idee hebben dat ze tegen me gelogen hebben, daarnaast zou ik me misschien ook schuldig voelen.

Ik zou het niet doen! Beter kun je goede afspraken maken, waar iedereen in zich kan vinden.

In aanvulling op bovenstaande antwoorden: zeer belangrijke optiek bij het verwekt hebben van kinderen is dat deze kinderen de bezegeling van de relatie in zichzelf ZIJN en dat zij levensafhankelijk zijn van deze relatie. Bij een scheiding 'scheur' je een kind dwars doormidden.
En als ouder(-s) ben je verantwoordelijk voor je kinderen.
Elk geval op zich heeft zijn eigen beoordelingsgrond van wel of niet scheiden, waarbij onverdraagzaamheid en een onvolwassen, asociale instelling de doorslag kunnen hebben, maar laat je niets wijsmaken: als de "liefde over is" bekijk of je datgene wat je zelf nodig hebt in balans te brengen is met datgene wat je er (nog) uit kan halen en stel de eisen (egoisme) wat bij, en bekijk het dan nog eens. Echte liefde heeft vele fasen. Leven als sterk op elkaar betrokken 'broer en zus', je 'zus' als je beste maatje, wat is daar op tegen? 'Sex-normen' zijn erg 'overrated'. Kan een probleem zijn natuurlijk.
En wat men (maar al te graag) vergeet: de relatie in welke vorm dan ook blijft bestaan want de kinderen bestaan. Blijft je achtervolgen. Je zult er iets mee moeten. Behalve voor de echte anti-socialen met hun standaard XXX-smoezen in 'de alimentaie-bar' natuurlijk.
Als "kat en hond": no-way. Maar anderzins: zoek eerst de balansen voordat je beslist.

Hij was geen prettige man maar voor de kinderen was hij een prima vader..en dan houd je het lang vol...

Misschien is dat een oplossing voor de korte termijn maar als (zoals je zegt) "de koek op is", dan is het nagenoeg onmogelijk om voor de lange termijn bij elkaar te blijven.

De situatie die ontstaat als je toch bij elkaar blijft wekt irritatie op en dan is het nog maar de vraag of het dan ook beter is voor de kinderen.

Dan wordt het kiezen tussen 2 kwaden. Als het over is, dan is het over. Dan kan je beter duidelijkheid scheppen voor de kinderen.