Wat doet dissociatieve fugue met de hersenen?
2.8K
2.8K keer bekeken
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.
Het beste antwoord
De uitleg van dissociatie heb je net gehad.
Dissociatie:
het uiteenvallen; ontbinding;
Wat betreft de stoornissen:
Een dissociatieve stoornis is een psychische aandoening waarbij dissociatie het belangrijkste kenmerk is. Dissociatie is een verschijnsel dat vrijwel iedereen wel kent (bijvoorbeeld dagdromen of verstrooidheid), maar als de verschijnselen zo erg worden dat een mens niet meer normaal kan functioneren, is er sprake van een stoornis. Dissociatie kan ook deel uitmaken van andere psychische ziektebeelden (bijvoorbeeld PTSS of borderline).
Dissociatie wordt veroorzaakt door angst. Normaal gesproken volgt op angst een vecht- of een vluchtreactie. Indien men niet kan vechten of vluchten, en men gedwongen is in een angstige situatie te blijven, kunnen de hersenen besluiten zich te onttrekken aan de wereld. Hebben de hersenen de dissociatie eenmaal ontdekt, dan kunnen ze dit ongevraagd gaan herhalen. Zo kan men gaan dissociëren op momenten dat men akelige herinneringen zich bijna herinnert. De hersenen schakelen zich als het ware uit. De persoon staart wat voor zich uit, is ‘van de wereld’. Mensen hebben ‘gaten in hun dag’ ze kijken ze op de klok, voor hun gevoel vijf minuten later is het opeens drie uur later. Ze hebben geen herinneringen aan de afgelopen drie uur, en waren helemaal ‘weg’.
Het kan leiden tot grote concentratiestoornissen. De persoon presteert soms onder zijn niveau tijdens studie en werk.
Omdat antipsychotica ook angstremmend werken, wordt dissociatie soms met dezelfde antipsychotische medicijnen behandeld, maar dan in veel lagere doseringen. Ook zou therapie helpen om de oorzaak van de angst te analyseren.
De term dissociatie werd voor het eerst gebruikt door de Franse psychiater Pierre Janet (1859-1947) in zijn boek L’Automatisme psychologique. Hij beschreef dissociatie als een in eerste instantie effectief verdedigingsmechanisme tegen een psychisch trauma. Aanhoudende dissociatieverschijnselen beschouwde hij als psychopathologisch
Dissociatieve amnesie
Dissociatieve fugue
Dissociatieve identiteitsstoornis
Depersonalisatiestoornis
Dissociatieve stoornis
(Lees meer...)
Dissociatie:
het uiteenvallen; ontbinding;
Wat betreft de stoornissen:
Een dissociatieve stoornis is een psychische aandoening waarbij dissociatie het belangrijkste kenmerk is. Dissociatie is een verschijnsel dat vrijwel iedereen wel kent (bijvoorbeeld dagdromen of verstrooidheid), maar als de verschijnselen zo erg worden dat een mens niet meer normaal kan functioneren, is er sprake van een stoornis. Dissociatie kan ook deel uitmaken van andere psychische ziektebeelden (bijvoorbeeld PTSS of borderline).
Dissociatie wordt veroorzaakt door angst. Normaal gesproken volgt op angst een vecht- of een vluchtreactie. Indien men niet kan vechten of vluchten, en men gedwongen is in een angstige situatie te blijven, kunnen de hersenen besluiten zich te onttrekken aan de wereld. Hebben de hersenen de dissociatie eenmaal ontdekt, dan kunnen ze dit ongevraagd gaan herhalen. Zo kan men gaan dissociëren op momenten dat men akelige herinneringen zich bijna herinnert. De hersenen schakelen zich als het ware uit. De persoon staart wat voor zich uit, is ‘van de wereld’. Mensen hebben ‘gaten in hun dag’ ze kijken ze op de klok, voor hun gevoel vijf minuten later is het opeens drie uur later. Ze hebben geen herinneringen aan de afgelopen drie uur, en waren helemaal ‘weg’.
Het kan leiden tot grote concentratiestoornissen. De persoon presteert soms onder zijn niveau tijdens studie en werk.
Omdat antipsychotica ook angstremmend werken, wordt dissociatie soms met dezelfde antipsychotische medicijnen behandeld, maar dan in veel lagere doseringen. Ook zou therapie helpen om de oorzaak van de angst te analyseren.
De term dissociatie werd voor het eerst gebruikt door de Franse psychiater Pierre Janet (1859-1947) in zijn boek L’Automatisme psychologique. Hij beschreef dissociatie als een in eerste instantie effectief verdedigingsmechanisme tegen een psychisch trauma. Aanhoudende dissociatieverschijnselen beschouwde hij als psychopathologisch
Dissociatieve amnesie
Dissociatieve fugue
Dissociatieve identiteitsstoornis
Depersonalisatiestoornis
Dissociatieve stoornis
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Grappig, copy-paste van de wikipedia-pagina over de dissociatieve stoornis. Je gaat alleen nergens in op de dissociatieve fugue, en ook niet op de vraag wat er tijdens zo'n fugue in de hersenen gebeurt of wat een fugue met de hersenen doet.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Dissociatie wordt niet altijd door angst veroorzaakt. Het kan ook te maken hebben met bijv. het niet goed tot ontwikkeling kunnen komen van je identiteit in de kinderjaren bijv. door een zeer dominante ouder. Verder een uitstekend antwoord.
Andere antwoorden (2)
Voor zover ik weet, is dat niet bekend. Een dissociatieve fugue is indrukwekkend, en het beeld van iemand die totaal niet weet wie hij/zij is en soms in een vreemde stad opduikt of zelfs een andere identiteit adopteert is natuurlijk ernstig. Maar een echte dissociatieve fugue, dus waarbij iemand totaal zijn identiteit kwijt is of zelfs een andere aanneemt, is extreem zeldzaam. Echt uitgebreid onderzocht is het daarom niet, en er zijn zelfs artsen en psychologen die betwijfelen of er wel echt zoiets bestaat als zo'n dissociatieve fugue waarbij iemand echt door psychologische stress totaal zijn identiteit kwijt raakt en er geen geheugen van heeft. Dat gaat namelijk veel verder dan een tijdelijke verwardheid of een lichtere vorm van dissociatie c.q. verwarring waarbij iemand even 'de weg kwijt is'.
Wat bekend is, is dat een dissociatieve fugue vooraf wordt gegaan door stress: een plotse stressvolle gebeurtenis, onverwacht slecht nieuws, of een langdurige periode van stress. Er gebeurt daardoor iets in de psyche, iemand kan niet dealen met een emotie of met stress en een dissociatieve fugue is dan een soort overloopmechanisme. We weten een beetje hoe het psychologisch werkt - in theorie dan. Maar wat er gebeurt in de hersenen, is niet bekend. Er is sowieso verrassend weinig bekend over de neurobiologie van ook vaker voorkomende psychologische stoornissen zoals depressie of paniekstoornis. Er zijn theorieën en hypotheses, waarvan sommigen als waar worden aangenomen en verkondigd in de populaire psychologie en daarbuiten, maar in werkelijkheid is er geen enkele psychische stoornis waarvan precies bekend is wat er gebeurt in de hersenen van iemand met die stoornis in vergelijking met een gezond iemand.
Ik kan me indenken dat er tijdens een fugue wel bepaalde hersengebieden (zoals gebieden die emoties reguleren, controle uitoefenen of gebieden die met het geheugen te maken hebben) actiever of juist minder actief zijn, maar dat is lastig te testen: omdat iemand tijdens een fugue niet weet wie hij is, wordt de diagnose meestal achteraf gesteld, wanneer de persoon in kwestie zich zijn identiteit weer herinnert. Dus vanwege het natuurlijke verloop van de stoornis en de zeldzaamheid ervan zullen er geen grote neuropsychologische of neurologische onderzoeken worden gedaan bij groepen mensen die een dissociatieve fugue hebben. Het blijft dan gissen: al zou je één patiënt goed in kaart kunnen brengen, dan zegt dat nog niets over andere patiënten.
(Lees meer...)
Wat bekend is, is dat een dissociatieve fugue vooraf wordt gegaan door stress: een plotse stressvolle gebeurtenis, onverwacht slecht nieuws, of een langdurige periode van stress. Er gebeurt daardoor iets in de psyche, iemand kan niet dealen met een emotie of met stress en een dissociatieve fugue is dan een soort overloopmechanisme. We weten een beetje hoe het psychologisch werkt - in theorie dan. Maar wat er gebeurt in de hersenen, is niet bekend. Er is sowieso verrassend weinig bekend over de neurobiologie van ook vaker voorkomende psychologische stoornissen zoals depressie of paniekstoornis. Er zijn theorieën en hypotheses, waarvan sommigen als waar worden aangenomen en verkondigd in de populaire psychologie en daarbuiten, maar in werkelijkheid is er geen enkele psychische stoornis waarvan precies bekend is wat er gebeurt in de hersenen van iemand met die stoornis in vergelijking met een gezond iemand.
Ik kan me indenken dat er tijdens een fugue wel bepaalde hersengebieden (zoals gebieden die emoties reguleren, controle uitoefenen of gebieden die met het geheugen te maken hebben) actiever of juist minder actief zijn, maar dat is lastig te testen: omdat iemand tijdens een fugue niet weet wie hij is, wordt de diagnose meestal achteraf gesteld, wanneer de persoon in kwestie zich zijn identiteit weer herinnert. Dus vanwege het natuurlijke verloop van de stoornis en de zeldzaamheid ervan zullen er geen grote neuropsychologische of neurologische onderzoeken worden gedaan bij groepen mensen die een dissociatieve fugue hebben. Het blijft dan gissen: al zou je één patiënt goed in kaart kunnen brengen, dan zegt dat nog niets over andere patiënten.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Net als bij dissociatieve amnesie treedt geheugenverlies op. Bij dissociatieve fugue is de patiënt zich er echter niet van bewust dat hij gaten in het geheugen heeft.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden