Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Hoe weet je waar de grens ligt, als je iemand confronteert met zijn handelen?

Een persoon heeft het moeilijk met zijn keuzes. Die lijken verkeerd, of ingegeven door de verkeerde motieven. Er zijn tegenstrijdigheden. Ik probeer te 'helpen', maar ik maak vaak fouten.

Confrontatie is een manier om de realiteitstoetsing van een persoon te verbeteren.
Maar als ik ^teveel^ van dit middel inzet, werkt dat averechts. De kont wordt in de kribbe gegooid.

Ik snap dat mensen hebben behoefte aan een zelfbeeld. Dat moet enige constantheid hebben. Een te grote verandering, dus meer dan behapbaar is, brengt onzekerheid.

Confrontatie kent ergens een grens.

Maar hoe weet je nu, waar je die grens ligt? Is dat alleen "gevoel"? Al schrijvende neem ik mij voor, om bij mezelf te luisteren naar twijfel, en in dat geval voortaan een tim-out te nemen.

Toegevoegd na 4 dagen:
Ik vat samen wat ik nu geleerd heb, zeker aan de hand van de antwoorden.

De grens van confrontatie ligt bij het forceren. Bij forceren bevraag je de persoon boven zijn macht. Boven zijn verstandelijke vermogens, of boven wat hij emotioneel kan incasseren. Dit levert verzet, ontkenning, weerstand enz. Zie ook de 'exposure' van Wendy.

De grens ligt ook bij de externe motivatie. Normen en waarden, waaraan een waarde-oordeel is ontleend, geven een zekere dwang. De persoon 'moet' zich conformeren, en wel aan het oordeel van (mij) of aan zoals ik dingen zie. Deze motivatie komt niet uit de persoon zelf, en zal dus niet werken.

De grens ligt ook bij de integriteit. Ongevraagde inmenging ontneemt het zelfbestuur.

Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
1.8K
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Mooie vraag; ga ik volgen +
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ik denk dat je moet afgaan op de reactie van de persoon waartegen je praat, diegene die jij confronteert. Ik denk dat confronteren goed is, maar dat de grens ligt daar waar de persoon tekenen van kwaadheid toont, of ineens heel erg verdrietig wordt, en huilt. Daar kun je misschien even het praten laten ophouden, of zeggen dat je begrijpt dat hij of zij kwaad of verdrietig wordt. Je kunt daarna misschien vragen wat het was dat je zei, wat die reactie opriep, en daar verder mee werken. Sukses.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Oeps, ik schreef bij mijn antwoord dat ik meende begrepen te hebben dat jij een bedrijf runt maar ik vermoed dat ik jou verwar met een andere GV-er. Hoe dan ook, een + voor deze boeiende vraag. Fijn weekend nog!

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Direct antwoord op je vraag: die weet je niet.
Het gaat makkelijker als je de persoon goed kent of als je psycholoog bent danwel een opleiding hebt gehad op psychologisch gebied.
Je relatie met de persoon is ook belangrijk: ben je hulpverlener, een vriend, een kennis, een collega?
Heeft de persoon jou om hulp gevraagd? Ongevraagd advies/hulp is meestal niet gewenst.
Ik begrijp, dat je schrijvend hulp aanbiedt: dat is altijd confronterender dan verbaal, omdat de lichaamstaal ontbreekt. Bovendien kan iemand datgene wat je schrijft anders opvatten dan door jou bedoeld is.

Confrontatie wordt meestal gezien als een persoonlijke aanval, niet als hulp bij gedragsverandering of verandering van denken.
Als iemand zich in zijn Zijn bekritiseerd voelt, dan gaan de luiken dicht en is ook vaak het vertrouwen weg.
De meeste mensen vinden het prettiger (mijn ervaring, niet professioneel), als ze positief worden benaderd door bijvoorbeeld het aanreiken van mogelijkheden tot verandering van gedachten.
Daarbij zou je bijvoorbeeld gebruik kunnen maken van de 5 G's: Gebeurtenis, Gedachten, Gevoel, Gedrag, Gevolg.

Luisteren naar je gevoel kan een goede maatstaf zijn, maar je kunt de plank ook mis slaan, zeker als je de persoon zelf niet ziet.

Toegevoegd na 4 dagen:
N.a.v. je mooie toevoeging:
ik denk dat er nog een grens van confrontatie is, namelijk die van de persoon/functie van de hulpverlener.
In welke relatie staat de hulpverlener tot de, laat ik maar even zeggen "cliënt"?
In hoeverre is de hulpverlener betrokken bij de cliënt, bijvoorbeeld emotioneel, als vriend.
Ik denk, dat het moeilijker is voor een cliënt om confrontaties te aanvaarden van een vriend, dan van een onafhankelijk deskundige buitenstaander (bijvoorbeeld psycholoog).
Als voorbeeld: veel mensen kunnen wel praten met een psycholoog over hun diepste zieleroerselen en niet met een vriend, omdat het bedreigend is als een vriend teveel van je weet.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Ook heel waardevol, Wendy.
Ik ken de persoon heel goed. En de communicatie loopt schriftelijk inderdaad anders dan mondeling. Het zijn twee verschillende kanalen. Schriftelijk gaat het zeker dieper, en lopen we eerder tegen grenzen aan.
Het zijn twee kanalen. En verder heb ik gemerkt, dat sommige mensen heel huiverig zijn voor schriftelijke communicatie. Ik verklaar dat zo: ze leggen er emoties in (dat zijn ze nu eenmaal gewend), maar die komen uit hun eigen geest. Projecties dus.
Dus het is mogelijk, dat de lezer meer leest, dan de schrijver kwijt wil. Dat moet heel eng zijn!
Dus ook dat ben ik helemaal met je eens. Ik heb de status van vriend, en mijn hulp wordt (soms) expliciet gevraagd. Maar nu even niet dus, en ging ik in de fout. Dat Zijn is heel interessant. Een persoonlijk probleem is gewoon onderdeel van de persoon. Dus daar kun je niet zomaar aan zitten. "Iedereen heeft recht op zijn eigen problemen".
Dat is soms wel eens moeilijk om aan te zien.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Met het "persoonlijke deel" bedoelde ik iets anders denk ik, dan zoals jij het leest (betreffende je laatste alinea). Maar misschien ook niet. Wat ik bedoel: veel mensen ervaren hulp van iemand als kritiek op hun diepste ik, op hun Zijn. Niet als hulp in het veranderen van hun denkwijze (dus Gedachten: weer even die 5 G's). Daarmee voelen ze zich aangevallen/ afgekeurd/ bekritiseerd in hun Zijn, in hun zelfbeeld. En dan is het vaak klaar, dan sluiten ze zich af, worden boos etc.
Vaak, en dat is mijn ervaring, wordt het anders, als je duidelijk kunt maken, dat het niet gaat om de Persoon, maar om verandering in Gedachten, waardoor verandering in Gedrag mogelijk is.
Eigenlijk dus als volgt: "ik vind jou als mens okee: je hebt problemen met je gedrag en als je wilt, dan kan ik je helpen met je laten inzien, dat je gedrag kunt veranderen door je gedachten te veranderen. Mits de persoon dat zelf wil uiteraard, want hij/zij is degene, en de enige, die dat eventueel kan bewerkstelligen.
En kennelijk, begrijp ik uit deze zin "Ik heb de status van vriend, en mijn hulp wordt (soms) expliciet gevraagd. Maar nu even niet dus, en ging ik in de fout." was je hulp niet gevraagd en niet gewenst?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
De G van gedachte, is volgens mij eigenlijk 'overtuiging'. Want bij een gedachte zie ik allerlei signalen door de hersenen lopen; maar een overtuiging is een bepaald netwerk, dat geactiveerd wordt na een bepaalde waarneming.
Het gaat bij RET precies om het achterhalen van die vaste overtuiging. Dat is moeilijk, want op dat moment werken de hersenen gewoon volgens dat netwerk en produceren de gedachten. En dus ook de angst, die het gevolg is van al die gedachten.
Mijn doel was/is, om via bewustwording, de persoon die angst te laten ervaren, plus het inzicht hoe die angst ontstaat. Hij wordt dan hanteerbaar.
Vandaar dat ik confronteerde, en ik deed dat al heel voorzichtig, maar dus niet voldoende. Want net voor deze ene actie had ik geen toestemming gevraagd, zeg maar.
Dus ik leer ervan, dat ik naar mijn gevoel moet luisteren, en kijken of dit wel het juiste moment is, en toestemming vragen.
We hebben al heel veel contact gehad, >2000 mailtjes, dus deze keer schoot het erbij in. Even een onoplettendheidje. Maar net als bij het autorijden moet ik daar gewoon op bedacht zijn.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Bedankt voor je uitleg!
In reactie op je eerste zin: zitten we op 1 lijn als ik zeg, dat een overtuiging wordt veroorzaakt door vele, vaak onbewuste, gedachten in het verleden naar aanleiding van een gebeurtenis/ gebeurtenissen? Dan is het schema van de 5 G's namelijk nog steeds in tact. Misschien ben je te snel gegaan voor haar en was ze nog niet toe aan de exposure: aan het ervaren van de angsten. Op zich kan dat ook weer enorm beangstigend zijn en daarbij is ook die lichaamstaal weer zo belangrijk. Psychologen die met exposure werken, letten daar ook op; dat geeft veel informatie.
Zou dat niet eerder het punt zijn, dan toestemming vragen (dan kan ze "ja" zeggen, maar dan nog kan de ervaring van de exposure veel te heftig zijn) of een onoplettendheidje?
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Klopt, Wendy, in een iets groter verband ging het om een experiment met 'ervaren'. Ik had haar daartoe aangemoedigd, en nu krijg ik 'de schuld'. Waarvan precies, dat blijft onduidelijk, maar dat is dus net het hele eieren eten. Het contact is hersteld, en daarbij heb ik baat gehad bij het gedachtengoed van "De zeven pijlers van een goede relatie", ik bedoel, ik heb diverse 'herstelpogingen' gedaan. Dat wordt in dit boek uitgelegd. Het ging trouwens vanzelf, en nu ik dit opschrijf dacht ik pas aan dit boek. Aan exposure (mooie term) zijn we dus nog niet toe. Jammer, maar het is niet anders. Ik moet gewoon geduldiger zijn. Maar vooral uitgaan van het grote geheel, en dat heet gevoel.

Andere antwoorden (4)

Ik denk dat er twee grenzen zijn om in acht te nemen.
Ten eerste, het werkt meestal niet goed om iemand te confronteren met verkeerde keuzes of verkeerde motieven. De meeste mensen bedoelen het allemaal niet zo slecht, of ze vinden het in ieder geval niet leuk om te horen dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Daar ligt namelijk een verwijt in. Bij de meeste mensen gaan dan de luikjes meteen dicht. Het is dus de kunst om uit te gaan van iemands integriteit en dan te proberen iemand een spiegel voor te houden.
Ten tweede, bijna niemand stelt prijs op ongevraagde kritiek. Het is bijna altijd de kunst om het juiste moment, de juiste sfeer - en in feite ook gewoon de juiste persoon te vinden.
Liever één keer te weinig een kritische opmerking gemaakt dan één keer teveel. In het eerste geval kan de goeie gelegenheid nog komen. In het tweede geval kan het voor jaren onmogelijk zijn om nog eens iets kritisch te zeggen.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Je kunt nooit weten waar de grens ligt bij het uiten van kritiek of confrontatie met iemand. Dit ligt vooral aan het feit dat niet iedereen er goed mee omgaat. Niemand wordt echt graag bekritiseerd of met onvolkomenheden geconfronteerd. Sterker nog; de meesten zullen het niet eens accepteren en zeker als het ongevraagd advies of kritiek is!" Waar bemoei je je mee", dat zal je vrijwel zeker dan horen. Er zijn maar weinig mensen die goed met kritiek omgaan, want het feit ligt er nu eenmaal dat niemand graag betrapt wordt op fouten. Mensen die er goed tegen kunnen en ook bewust willen leren van hun fouten, zullen erom vragen en kritiek ook accepteren. In elk geval staan zij dan open voor discussie en argumentatie. Het merendeel van de mensen in het algemeen, ziet mensen met kritiek op henzelf echter als 'betweters' en zij voelen zich aangevallen.
Ga dus met omzicht om met kritiek op anderen, want ook zij denken vaak dat ze alleen goed doen en wie beweert dat zelf alles te weten en een ander wil beleren (ook al is het met de beste bedoelingen)komt meestal van een koude kermis thuis. Geef zeker geen ongevraagde kritiek en alleen bij die mensen die je goed kent en waarvan je weet dat zij er goed mee omgaan, kan je echt kritiek geven. Probeer echter om het diplomatisch te doen en laat ze altijd in hun waarde. heb er respect voor dat ieder mens anders is en niet iedereen aan jouw ideaalbeeld kan voldoen. Mijn algehele antwoord is dan ook dat je op jouw gevoel moet afgaan.
(Lees meer...)
amc
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
@amc. Mooi antwoord. In de reactie van de persoon staan inderdaad woorden als 'bemoeial'. Dus jouw conclusie dat het gaat om 'kritiek', moet wel juist zijn.
Punt is, dat ik mij bewust ben van de nadelen van het geven van kritiek, en heel veel moeite heb gedaan om die juist te vermijden. Ik was bezig met de 5 G's, waar Wendy het over heeft.
In mijn vraag heb ik het over 'confrontatie', maar ik vraag mij af, of ik niet doe aan 'forceren'? Dus dat ik net even de toestemming miste om het over het voorval te mogen hebben.
Dat is dus wel wat ik hiervan leer: niet ervan uitgaan (resultaten uit het verleden geven geen garantie op de toekomst), dat ik nu *weer* toestemming heb om over iets pijnlijks te praten.
En daarbij heb ik zwijgen opgevat als onwil. Fout! Fout! Ik heb opgezocht wat kritiek is. Ik begrijp, dat het dan gaat om iets wat niet klopt met je eigen normen. Dat is hier niet het geval, en daarom had ik de kritiek niet zelf in mijn tekst opgemerkt.
Het ging namelijk om het eigen handelen, waar de persoon heel ambivalent tegenover staat. Het gaat heel diep. Om de keuzeprocessen zelf. Over het verstrikt raken in je eigen gedachtegang.
Eigenlijk gaat dit natuurlijk boven mijn pet, dat weet ik natuurlijk best, maar een alternatief is er niet. Helaas. Ik vind het buitengewoon intrigerend, en heel leerzaam.
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Volgens mij is het niet "foutfout" Klaas: de een reageert zus en de ander zo. Daarom is inschatten altijd zo moeilijk. Je doet wat jij denkt dat okee is en dat kan dan wel es anders uitpakken dan je bedoeling is. Over het verstrikt raken in de eigen gedachtengang: dan is het idee van de 5 G's heel goed te gebruiken lijkt mij?
amc
12 jaar geleden
Ongevraagd een mening geven is bijna altijd ongewenst!Onzekerheid is zowiezo meestal de ware schuldige . Als jij kritiek uit op iemand zal dit overkomen als een negatief oordeel, hoe netjes je het ook 'inpakt'. Oordelen zijn namelijk veelal ongecheckte aannames. De uitgangspunten zijn ervaringen, gevoelens, denkbeelden, normen en waarden en altijd afhankelijk van percepties.
In feite is neutraal oordelen een individueel kompas, een inschattingsvermogen, vaak vanuit de functie te (kunnen) beschermen. Oordelen worden vaak als negatief gezien of als beperkend. Niemand vindt het leuk door een ander beoordeeld te worden. Oordelen is afbreken. Er is dan ook geen positief effect van een negatief oordeel. Mensen voelen zich nu eenmaal kwetsbaar en voelen zich aangevallen of gewoon onzeker. Oordelen geeft ook de illusie van 'weten en schijnzekerheid'. Je wekt dan de indruk 'boven' de ander te staan.
Een mening kan je dus het best voor jezelf houden. Je kunt wel je mening onderzoeken, de aannames checken en je tot observaties van gedrag en daarin specifiek en gedetailleerd te zijn, maar houd je mond . Zorg dat je precies kan verwoorden waar je oordeel op gebaseerd is.
Indien dan naar jouw eerlijke mening gevraagd wordt kan je goed beargumenteerd overtuigen van jouw gelijk. Dan pas heeft het zin kritiek te geven. Je hebt helemaal gelijk, het is heel interessante materie!
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
mooi stukje over oordelen, amc, helemaal mee eens.
Bij deze persoon ben ik daar buitengewoon op bedacht. Ik heb namelijk gemerkt, dat ik een tekst van de persoon uitsluitend letterlijk mag aanhalen: de tekst samenvatten wordt al als inbreuk ervaren. Dan "is er iets van mij bij".
Zo scherp kan het dus liggen.
Wat is je doel?
Je gaat behoorlijk analytisch te werk, dus dat moet te achterhalen zijn.
Wat is het doel van de ander?
Dat weet je pas als je t vraagt. Dus, ipv becommentarieren, misschien eerst vragen naar het hoe&waarom van de ander?

En, helaas zijn sommige boodschappen, hoe goed bedoeld ook, moeilijk zonder lading te brengen, EN moeilijk zonder lading te horen... Zowel jij als de ander is 'slechts' mens...
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Wanneer je fysiek contact hebt met de betreffende persoon dan zijn er altijd non-verballe kenmerken die aangeven dat je die ander uit zijn/haar comfortzone haalt.
Eén van de meest duidelijke kenmerken zijn de gelaatstrekken. Zolang mensen Glimlachen en/of een open blik vol interesse tonen dan dringt jouw boodschap op een voor hen bevattelijke manier door. Van zodra ze het niet eens zijn met iets of iets als persoonlijke aanval aanvoelen dan veranderen de gelaatstrekken onmiddellijk.

Ook de houding van de romp en het hoofd geven aan of men openstaat voor jouw aanpak of niet. Van zodra iemand zich tijdens het gesprek met de romp en/of het hoofd wegkeert van jou ben je op een punt gekomen waar jouw boodschap niet meer van harte wordt ontvangen.

Je kan ook tussentijds vragen hoe jouw aanpak bij de ander overkomt. Wat die daar bij voelt, of die zich bekritiseerd voelt of dat die ander begrijpt dat je een manier zoekt om optimaler samen te kunnen werken.

Indien je iemand aan de telefoon confronteert dan ben je aangewezen op de nuances en/of de stilte-momenten tijdens het gesprek. Als je de persoon heel goed kent dan merk je ook verschil in woordgebruik. Dat kunnen kleine nuances zijn zoals bijvoorbeeld plots het woord moeder gebruiken in plaats van het woord mama. Maar dat kan ook over scheldwoorden gaan en dan is het wel heel erg duidelijk dat de grens bereikt is.

Ook in teksten merk je wanneer iemand geen blijf weet met een confrontatie. Er kunnen dan ontkenningen geuit worden of verwijten aan jouw adres omdat men van mening is dat jij op de man speelt in plaats van op de bal terwijl jij er naar jouw mening goed op gelet hebt om dat net niet te doen.

Mensen die over een goed ontwikkeld empathisch vermogen beschikken die voelen ook sneller aan wanneer ze de grens van de ander naderen. Zij hebben de andere signalen vaak niet nodig omdat het aanvoelen voorafgaat aan de zichtbare non-verbale signalen.

Het is dus geen overbodige luxe om op tijd terug te koppelen naar de comfortzone van die ander en dat bekom je het snelst door steeds opnieuw open vragen te stellen waaruit de ander heel duidelijk kan opmaken dat diens welzijn wel degelijk belangrijk is voor jou. Zo geef je alle betrokken partijen de kans om zichzelf op positieve wijze te overstijgen.

Veel succes ermee!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
12 jaar geleden
Wat ik me net na het afsluiten nog bedacht is het volgende:
de grens wordt bepaald door het zich al dan niet begrepen voelen. Dus kan het handig zijn dat je vooraf een duidelijk teken (beweging, stopwoord, belletje) afspreekt waarmee wordt aangegeven wanneer de ander zich niet langer begrepen voelt.
Bij interactieve lezingen of workshops maak ik ook gebruik van een belletje. Elke deelnemer mag op eender welk moment gebruik maken van dat belletje om aan te geven dat het hem/haar allemaal even te veel wordt. Er dient dan geen verklaring gegeven te worden als die ander dat niet wenst. De uitdaging in dit soort groepssessies is de ander in de goeie stemming (Glimlach-stemming) te houden en na de bel valt er dan ook een minuut stilte waarin iedereen zich opnieuw concentreert op het Glimlachen en constructieve gedachten.
Dit soort oefeningen activeert de creativiteit én de verbondenheid in een groep.
Ik heb begrepen dat jij een bedrijf runt dus je zou dit soort oefeningen op de wekelijkse of maandelijkse meeting kunnen uittesten. Het lijkt te stom om effectieve resultaten te bekomen maar ik krijg met zowel arbeiders als kaderpersoneel te maken en ze grijpen er allemaal naar terug als een situatie uit de hand dreigt te lopen. Soms brengen eenvoudige daden (knipoog, glimlach, duimpje omhoog, time-out teken enz.) en signalen/geluiden (belletje, muziek-tune, tromgeroffel enz.) duidelijker een scheef getrokken patroon bij zichzelf of anderen in beeld dan woorden.
Het is zoals het telkens terug naar start gaan in een gezelschapsspel of het telkens opnieuw met een schone lei of een wit blad starten. In wezen is "Het Leven" ook een gezelschapsspel. Punt is van elkaar daar telkens opnieuw aan te herinneren ;-) Fijn weekend nog!

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding
+