Hoe werkt de zwaartekracht?

Zwaartekracht is onderdeel van een groter geheel. Strikt gezien word je naar de kern van de aarde getrokken, maar gelukkig houdt de elektromagnetische kracht van de grond (of de vloer) je tegen.

Daar hebben zelfs de knapste koppen geen antwoord op.
We weten wel wat de zwaartekracht teweegbrengt, maar niet hoe die precies werkt.

Op deze site lees je er meer over:

http://www.hetklokhuis.nl/lees/dossiers/read/dossier_intro.cfm?did=999B53CA-6029-4584-B92FCD5864157BC0

Eigenlijk worden voorwerpen niet door een kracht naar een zwaar object toe getrokken. Zwaartekracht is eigenlijk geen kracht, maar een vervorming van iets dat ruimtetijd heet. Hoe dat zit is niet heel makkelijk uit te leggen, maar laten we het proberen…

Objecten in beweging leggen, als ze daar vrij toe zijn, altijd de route af door de ruimtetijd waarbij ze de minste weerstand ondervinden - in het ideale geval is dat rechtdoor. Dat geldt in het klein, bijvoorbeeld met een knikker, en groter met kometen, of nog groter met hele planetenstelsels.
Wordt een voorwerp niet gehinderd door andere objecten, dan zal het rechtdoor blijven bewegen, hoe klein of hoe groot ook. Wordt een voorwerp wel gehinderd, dan zoekt het de weg met de minste weerstand om het obstakel heen. Maar als een obstakel te groot is, dan zal het er niet omheen kunnen, en ernaartoe bewegen. Hoe dat zit is het beste uit te leggen aan de hand van een knikker, een lap rubber en een vissekom.

Stel je een grote lap rubber voor. Die hangt horizontaal in de lucht en er ligt niets op, dus hij is vlak. De lap rubber stelt (hoewel niet ideaal, maar daar komen we zo op) onze ruimtetijd voor. Rol je nu een knikker over de lap rubber, dan gaat de knikker mooi rechtdoor, en rolt aan de andere kant van de lap af. De knikker is immers ongehinderd door obstakels. Maar daar komt verandering in als we het vissekommetje erbij pakken.
We zetten dat lege vissekommetje in het midden van de lap rubber. De lap buigt iets door, maar niet veel. Rol je nu de knikker, dan zal z’n baan iets gebogen worden, maar de knikker zal nog steeds naar de andere kant van de lap rollen.
Nu gaan we de vissekom deels vullen met water. De lap buigt daardoor verder door. Als we nu de knikker rollen, wordt die sterker afgebogen. Misschien haalt hij de andere kant, misschien maakt hij een grote bocht en rolt hij heel ergens anders dan eerst de lap af.
En vullen we de vissekom nog verder en wordt de lap nog verder ingedeukt, dan rolt de knikker een paar keer om de vissekom heen, om er dan tegenaan tot stilstand te komen.

zie verder in eerste reactie (sorry, voor sommige dingen zijn 2500 tekens net te weinig!)

Zwaartekracht is het meest waargenomen fenomeen- gelukkig maar, anders zweefde alle nu-
maar het minst begrepen.
De koppeling van ruimtetijd en zwaartekracht speelt wel wanneer we met snelheden en massamagnituden werken waar ons lichaam niet geschikt voor is om daar blootgesteld aan te worden, in het dagelijks leven is die invloed alleen meetbaar met buitengewoon gevoelige apparatuur.
Plat gezegd openbaren zich voor ons zwaartekracht en ruimtetijd als niet/nauwelijks aan elkaar gerelateerd.
Alleen als we naar de de sterren kijken (wo. de zon),
dan zien de de afstand als tijd, bij de maan is dat net iets meer dan een seconde.
We kijken dan immers in het verleden, letterlijk.
Zwaartekracht is de zwakke kernkracht , die inhgerent is aan massa.
Met veel moeite wordt nu geprobeerd, het voor de zwaartekracht verantwoordelijke Higgs bosson "zichtbaar"
te krijgen.
Tot nu toe zien we alleen het effect daarvan.
Higgsdeeltjes laten zich extreem moeilijk ontdekken, omdat ze hun eigen tijd-ruimtekromming veroorzaken en mogelijk niet onderhevig zijn aan tijd, zoals wij dat kennen.
Ze begeven zich dus in meer dimensies dan wij waar kunnen nemen en dat is een van de grootste problemen.
Zonde mij aan esoterisch getinte uitspraken schuldig te willen maken, is een groter (denk)kader nodig dan dat we nu voorhanden hebben om het Higgsdeeltje /de zwaartekracht te begrijpen, of om een situatie te scheppen waardoor wij met onze vier dimensies waarnemingen doen die zich in 11 dimensies bewegen.
Derhalve is het probleem niet het vaststellen van het zwaartekrachteffect, maar de aard van de veroorzaker....
Wordt vervolgd.........

De zwaarte kracht bestaat bij de gratie van ee enorme massa atomen die samen een massa van welk soort stof ook vormen.De aarde is eigenlijk een ijzer en rots planeet en wordt bijelkaar gehouden door de minuscule krachten die de atomen en moleculen bij elkaar houden.Als we de hele aarde zouden fijnmalen tot een poeder, zal de onstane poeder wolk toch weer samenklonteren tot een planeet.Een handje vol cement poeder in de ruimte heeft veel te weinig massa om een klein planeetje te worden.

Waarom het werkt is natuurlijk heel moeilijk.

Hoé het werkt:
Als je twee deeltjes hebt is de zwaartekracht tussen beide:

F = G * (m1 * m2) / (r^2)

F=kracht (in Newton)
G = de universele gravitatie constante
m1=gewicht van de ene massa (kg)
m2=gewicht van de andere massa (kg)
r = de afstand tussen beide (m)

Zo kun je het allemaal uitrekenen.

Hier op aarde wordt je aangetrokken door alle deeltjes hier op en in aarde. Het blijkt dat je net kan doen alsof al het gewicht zich precies midden in de aarde zit. Dan is hier op aarde G, m1 en r bekend, alleen m2 (jouw gewicht) niet.

Dit is hoe je het kunt uitrekenen. Waaróm het zo werkt is een zeer onduidelijk. Ook is al aangetoond dat bij extreem hoge snelheden (richting de lichtsnelheid 300.000km/s) de zaken ander zijn, dan moet je relativiteitstheorie van EInstein e.a. erbij halen. Maar op huis-tuin-en-keuken gebied werkt het zo.