Hoe kunnen we weten dat er een fysieke realiteit buiten onze waarnemingen bevindt?

Dat is een vraag waar veel filosofen zich het hoofd over hebben gebroken. Volgens mij kun je dat niet weten. Ik voel al een storm van protest aankomen van de andere goeievragers, dus leg ik mijn standpunt uit.

Je kunt bijvoorbeeld zeggen: het heelal valt buiten onze waarneming, maar als je door een telescoop kijkt, zie je ineens toch dat er van alles is.
Maar ten eerste voelen we het heelal wel degelijk. Zo ontstaat traagheid doordat alle materie in het heelal aan je trekt (lees bijvoorbeeld Oerknal van prof. Ed van den Heuvel). En bovendien: nogal wiedes dat je van alles ziet als je door een telescoop kijkt, maar wie zegt me dat wat ik nu zie er vijf seconden geleden ook al was?

Hetzelfde met een blinde. Mensen zeggen dan: ja, hij ZIET die drempel niet, maar hij kan er toch over struikelen. Dus bestaat die drempel in de fysieke realiteit. Maar daar kun je dan weer tegenin brengen: misschien was de drempel er pas op het moment dat hij struikelde.

Nog een argument: we zien allemaal die grote appelboom daar staan. En als we die allemaal zien, zal hij toch wel buiten onze waarnemingen bestaan? Nee, dat hoeft niet. Er bestaat een bepaald wereldbeeld dat solipsisme heet (dat woord is verwant aan solo, alleen). Dat gaat ervan uit dat jij de enige bent die bestaat, en dat alles zich in jouw hoofd afspeelt. Dus je verzint niet alleen de appelboom, maar ook alle mensen die die boom zien. Een klein probleempje met het solipsisme is wel, dat er maar één DE solipsist is. En dan is de vraag: ben jij dat of ben ik dat? Een vergadering van solipsisten zul je niet gauw meemaken...

Ik vrees dus dat je het niet kunt weten, maar dat je wel kunt concluderen dat de kans zowat 100% is dat er een fysieke realiteit buiten onze hersenen is. In ieder geval werkt de aanname in de praktijk prima.

Dat kunnen we niet weten.
Misschien helpt het brein in het vat experiment: Zou je het kunnen weten als je een stel hersenen zou zijn in een potje die gemanipuleerd wordt te denken dat je het leven leeft dat je leeft?
Als het goed is kom je tot de conclusie dat je dat niet zou kunnen weten. Zo ook het antwoord op jou vraag.

Dat kan alleen met behulp van de menselijke geest ( het zesde zintuig )

De menselijke geest is datgene wat ons het meest onderscheidt van een dier.
Het is inblazen door God bij de eerste mens en deze eerste mens stond in direct
contact met God. Door de zondeval is dit contact verbroken.
De geest van mens werd verbonden met goed en kwaad denken.

Echter de mens ervaart dat er meer moet zijn tussen hemel in aarde.
De onzichtbare wereld kunnen we op geen andere manier waarnemen dan door
de geest en het hart. Of soms door een bepaalde speciale gebeurtenis.
Persoonlijk denk ik dat er meerdere dimensies zijn, waar de mens geen toegang
tot heeft. De gehele zichtbare wereld is ontstaan uit de onzichtbare wereld.

Soms zijn er signalen dat bijvoorbeeld een engel voor korte tijd
uit een andere dimensie komt om mensen te helpen.

Ik heb weleens van mensen gehoord die voor een vrachtwagen werden
weggetrokken als kind.

Toegevoegd na 19 minuten:
Dit lijkt een soortgelijk geval toevallig op camera opgenomen.
( engelen in de Bijbel lijken vaak op gewone mensen )