Voelt een elektrische aal zijn eigen schok?

De sidderaal voelt zijn schok wel, want vermoedelijk zijn volwassen exemplaren blind als gevolg van de herhaaldelijke elektrische ontladingen.

De aal zou meer last van de schok hebben als hij in de lucht leefde. Wat hij onder water presteert, komt in lucht neer op een fikse stroom van 1 ampère; zijn lijf zou fungeren als een joekel van een batterij van 500 Volt. Maar in het water fladdert de stroom alle kant op en laat hemzelf ongedeerd, ondanks de grote spanning die hij opwekt.

Dat salvo komt uit het orgaan van Hunter, een verzameling spierbundels die over zijn hele lichaam lopen. In feite is het een leger elektriciteit opwekkende cellen. Petje af voor deze elektrocyten, want al levert een enkele cel maar 0,1 Volt, ze zijn met een man of zesduizend en ze vuren allemaal in een tijdsbestek van enkele milliseconden. Als er een aarzelt, krijgt hij in een mum van tijd een por van de buurman. Dankzij deze discipline vormen ze samen een batterij van honderden volts, waar ook een mens een hevige optater van kan krijgen.

Hoewel de naam ‘aal’ anders doet vermoeden, is de sidderaal geen nauwe verwant van de paling, de sidderaal behoort tot de orde van mesaalachtigen en niet palingachtigen.