Wat was er voor de Oerknal?

Niets.

Bij die oerknal beginnen alle theorieën over het ontstaan van (het) alles.

Niemand die het weet of zal kunnen weten. De tijd is begonnen met de oerknal. Wat ervoor was is een onzinnige vraag (let wel! Ik zeg NIET dat je een belachelijke vraag stelt!!) omdat het simpelweg niet bestond. Niks bestond. Het is voor ons net zo onmogelijk om iets voor het ontstaan van tijd en ruimte voor te stellen als het proberen begrijpen van bijvoorbeeld een 4e ruimtelijke dimensie.

Wat was er, toen is er niets was? Wat is niets?
Het is een theorie, maar tevens de vraag of het wel klopt. Hoezo zandkorreltje? Als er niets was, dan was er ook geen zandkorreltje. Kortom: niemand kan zich daarbij iets voorstellen.

De Oerknal (The Big Bang)



Afgaande op waarnemingen door de eeuwen heen kwam men tot de conclusie dat dit ongeveer 15 miljard jaar geleden plaats gevonden zou moeten hebben. Voor de Oerknal was er niets, zo redeneerde men, geen ruimte, geen materie en ook het begrip tijd bestond niet. Op het moment van de Oerknal was alles gecomprimeerd in een punt. Omdat er tot dat moment nog geen tijd bestond kan men zodoende ook onmogelijk bedenken wat er voordien aan de hand was, dat is totaal onbekend en alle beweringen daarover zouden terug te voeren zijn tot pure speculatie.

Vervolgens zou er een soort explosie plaatsgevonden hebben waarbij alle materie die op dat moment ontstond de ruimte ingeslingerd werd, in een ruimte die zichzelf schiep. Sterrenstelsels zouden zich hier later uit gevormd hebben. Men ontdekte dat hoe verder sterrenstelsels verwijderd waren van de oorsprong des te groter de snelheid was waarmee ze zich van de oorsprong af bewogen. Men ontdekte ook dat het Heelal zich in alle richtingen uitbreidde. Hubble komt de eer toe met zijn observaties de basis voor de Oerknal theorie gelegd te hebben.

Sindsdien is het Heelal voortdurend uitgedijd waardoor de sterrenstelsels steeds verder van elkaar geraakten. Deze snelheid kan men meten uit de zogenaamde roodverschuiving, hoe sneller een object zich van ons af beweegt, des te groter is deze roodverschuiving. Beweegt het naar ons toe dan meet men een zogenaamde blauwverschuiving. In het eerste geval wordt de golflengte van het door ons ontvangen licht langer, in het tweede geval korter. Een zelfde fenomeen treedt ook op bij geluid, alleen noemt men het dan Doppler effect. Als een auto met een sirene ons nadert klinkt de toon hoger dan wanneer hij van ons afrijdt, iedereen zal dit verschijnsel wel kennen.

Men is er stellig van overtuigd dat aan de hand van steeds nieuwere metingen met steeds meer geavanceerde apparatuur men steeds dichter bij de waarheid over het ontstaan van het Heelal zal komen, zo heeft men intussen al berekend dat het Heelal niet ongeveer 15 miljard jaar geleden ontstaan is, maar 14.7 miljard jaar geleden. Waarschijnlijk zal men gedwongen worden dit regelmatig bij te stellen.

Maar al deze uitleg ten spijt, ik blijf met enorm veel vragen zitten, de antwoorden er op heb ik helaas nog nergens kunnen vinden. Zoals, vóór de Oerknal was er géén ruimte, de vraag rijst dan, waar bevond zich het punt waarin alles gecomprimeerd zou zijn vlak voor de Oerknal plaatsvond? Kun je eigenlijk dan wel spreken van een punt? Als er geen ruimte bestaat, welke betekenis heeft een punt dan eigenlijk?

Een andere vraag, wanneer blijkt dat spontaan zoiets op kan treden, waarom zou het dan niet vaker hebben kunnen plaatsvinden? Als éénmaal iets uit het niets heeft kunnen ontstaan zie ik geen reden om te kunnen zeggen dat het heel zeker maar één keer heeft kunnen plaatsvinden en daarna nooit meer zal kunnen gebeuren. Toen ik deze vraag eens aan een bekende astronoom voorlegde raakte deze nogal geïrriteerd, dat kon zeker niet gebeurd zijn want dan hadden we dat bemerkt. Vervolgens liet hij me duidelijk merken dat hij er verder niet over wilde discussiëren, dacht misschien dat ik een of andere malloot was.
Maar ik redeneer als volgt, er heeft nog zo'n Oerknal plaatsgevonden, ook deze dijt uit in een zichzelf scheppende ruimte. Zolang deze ruimte niet in contact komt met onze ruimte zullen we het bestaan ervan nooit weten. Maar dat sluit dan geenszins uit dat het niet heeft kunnen plaatsvinden, sterker nog, het zou om vele Oerknallen kunnen gaan.

Wanneer ik uitga van een explosie dan lijkt het me logisch dat de rondvliegende brokstukken zich radiaal verplaatsen ten opzichte van het centrum van de explosie. Hoe is het dan mogelijk dat men foto's heeft kunnen maken van sterrenstelsels die in botsing met elkaar zijn geraakt?

Het lijkt me logisch dat wanneer materie ontstond op het moment dat de Oerknal beide materievormen aanwezig geweest moeten zijn, materie en antimaterie. Wanneer deze in even grote hoeveelheden aanwezig geweest zouden zijn, hetgeen toch voor de hand ligt, dan zouden deze door botsing volledig in energie overgegaan zijn. Maar blijkbaar moet er een asymmetrie geweest zijn, boffen wij even. Anders waren we misschien antimateriemensen geworden, tenminste als die zouden kunnen bestaan.

Men gaat ervan uit dat de enige materie welke tijdens de Oerknal gevormd werd waterstof en helium was, in atomaire vorm weliswaar want de temperaturen waren dermate hoog dat moleculen nog niet konden bestaan. Hoe zijn dan de zwaardere elementen tot stand gekomen? Enkel door afkoeling van het Heelal lijkt me niet erg plausibel. Ik geef toe, ik sta soms versteld van de mooie theorieën waarmee men het ontstaan van het Heelal probeert te verklaren, maar erg overtuigend vind ik het allemaal niet. Maar ik geef ook ruiterlijk toe dat dit ook wel eens te wijten kan zijn aan mijn beperkte denkraam.

Tijd bestond pas vanaf de oerknal. Omdat tijd pas met de oerknal kwam te bestaan kan je ook niet spreken van een 'voor de oerknal' eenvoudigweg omdat er geen 'daarvoor' is.

Dat is in ieder geval de uitleg vanuit een 1 dimensionale tijd. Hoewel de meest geaccepteerde theorie is het niet de enige. Een andere theorie gaat er bijvoorbeeld van uit dat het universum in een soort super universum zweeft waar universa als een soort van zeep bellen in het bestaan knallen. Dit super universum bestaat dan buiten de dimensies van tijd en ruimte die we nu kennen. In dat geval heb je wel een zeker 'voor de oerknal' maar dan in een andere dimensie set dan het universum zelf.

Vooralsnog weten we dat tijd zich door massa laat beïnvloeden. Van daar uit is uit reken modellen tevoorschijn gekomen dat je zonder massa en ruimte ook geen tijd hebt. En dat er dus zolang er geen universum is (dus een 'na de oerknal') er ook geen tijd kan zijn.

In essentie zou je dus net zo goed kunnen zeggen dat hoewel het universum op een gegeven moment is ontstaat het niettemin altijd heeft bestaan.

Of het heelal tijdens zijn ontstaan zo groot was als een zandkorreltje weten we niet.

Wat we wel weten is dat het heelal uitdijt, en dat als we die uitdijing terug in de tijd volgen we een punt kunnen aanwijzen waarop die uitdijing begonnen is. Hoe groot het heelal toen was is onbekend, omdat we ook niet weten hoe groot het heelal nu is. De big bang theorie zegt daar niets over. Als het heelal oneindig groot is is het nooit zo groot als een zandkorreltje geweest. Als het heelal wel eindig is misschien wel.

De vraag of er meerdere universa bestaan kunnen we nu helemaal niet beantwoorden. Het zou kunnen, maar omdat we er zelf niet inzitten kunnen we er niet achter komen. Als je meer over de theorien over het multiversum wilt weten, begin eens op wikipedia (zie bron, wel engels)

Voor de oerknal was er de oerstilte..er was niets wat aan het wachten was op een ander veld met niets. vanuit dat dubbele niets ontstond alles

In mijn beleving is dat "eeuwige" stilte geweest.
(zo als we het over eindeloze tijd hebben in de veronderstelling dat de aarde ook zo lang gaat bestaan)

De eerdere antwoorden hebben al veel nuttigs gezegd.

Ik wil een andere zienswijze toevoegen.

Stel je voor dat je op een weg rijdt, met kilometerpaaltjes in de berm. Als je eerst een paaltje ziet met 400,0 km erop geschreven, en vijf minuten later een paaltje met 390,0 km erop, en weer vijf minuten later een paaltje met 380,0 km erop, dan kun je makkelijk uitrekenen wanneer je bij paaltje 0,0 zult zijn. Dan is ook de vraag zinvol wat er voorbij paaltje 0,0 is.

Maar als je nu op die weg rijdt, en je ziet eerst paaltje 400,0. Een uur later zie je paaltje 200,0. Nu denk je dat je over een uur bij paaltje 0,0 zult zijn. Maar nee... weer een uur later zie je paaltje 100,0. Weer een uur later 50,0. Nog een uur later 25,0. Een uur verder volgt paaltje 12,5. En dat terwijl je steeds met dezelfde snelheid voortrijdt.

Hoe lang zal het nu duren voordat je bij paaltje 0,0 bent? En wat is er dan voorbij paaltje 0,0? Die vragen worden nu ineens volkomen zinloos.

Ik kan niet geloven dat er voor de oerknal niets was. Het lijkt me tegen alle natuurwetten indruisen dat massa of energie uit niets ontstaan. Als er iets was was er dus ook tijd. Ik kan niet geloven dat tijd is te stoppen. Een klok, een proces, kan langzamer (ver)lopen als men de lichtsnelheid nadert, maar is dat hetzelfde als tijd?
Ik denk dat er voor de oerknal een ander universum was.

Het is allemaal speculatie natuurlijk, maar het denken in een oerknal waar alles begon vind ik te lineair, alsof alles een begin en einde moet hebben. Op zich is het niet zo verwonderlijk, want wij als sterfelijk 3D wezen ervaren de werkelijkheid zo in onze beperkte ruimtetijd, waar alles nu eenmaal een begin en een einde heeft, inclusief onszelf in de tijd gezien.

Ik verwacht dat de werkelijkheid vele malen complexer is en onze pet te boven gaat. Wij kunnen ons geen heelal voorstellen dat geen begin of einde heeft, zowel in ruimte als tijd gezien. Sterker nog, zelfs tijd zou wel eens een illusie kunnen blijken. Het gaat te ver om daar nu op in te gaan, maar ga eens googlen op "tijd" en je komt de meest interessante theorieën tegen.

Als eens wilt weten hoe je 4D moet voorstellen, dan kan ik je de film "dimensions"aanraden (zie url). Je moet wel wakker zijn en 45 minuten hebben om dit eens rustig op je in te laten werken. Ik vond het vooral erg mooi om te zien.

Het heelal heeft misschien nog wel veel meer dimensies als 4, maar dit vond ik al moeilijk genoeg als wiskunde-leek. Het deed me beseffen dat de oerknal wel een heel simpele theorie is. Maar ik kan er helemaal naast zitten uiteraard, want ik ben geen wetenschapper.

Dus eerst was er niets en toen ontplofte het ook nog?
Doe mij dan maar schepping.

Met laatste deel te beginnenL er was maar 1 'korreltje' Een puntmassa, waarin alle ebergie was samengebald.

Door de oerklal werd het time/space field geweefd (in SciFi termen) en toen ontstond er er pas 'de ruimte', bestaand uit een uitdijend web van space en tijd zoals wij die een beetje denken te begrijpen. Daarvoor was er dus geen tijd en geen ruimte. We begrijpen nog veel te weinig van tijd en ruimte om er verder iets zinnigs over te zeggen. Wat is bijvoorbeeld tijd?
Bestaat tijd uberhaupt, natuurlijk wel met betrekking tot gisteren, vandaag en morgen. Maar dat is het wel zo'n beetje.

Albert Einstein heeft dit al verklaard met zijn relativiteitstheorie.
Voor de mensen die nog niet weten wat dit inhoudt:
Als twee auto's 100 km/pu rijden en ze naderen elkaar, dan is de naderingssnelheid 200 km/pu.
Met zijn theorie E=Mc2 heeft Albert uit willen leggen dat materie is ontstaan uit straling.
Straling zoals licht, maar ook röntgenstraling en gammastraling planten zich voort met een snelheid van ongeveer 300.000 km/sec
Op het moment dat 2 deeltjes straling (fotonen) elkaar loodrecht naderen met 2 x de lichtsnelheid, dan ontstaat daar materie uit. (E=Mc2) oftwel, Energie=massa x de lichtsnelheid in het kwadraat.
Door deze theorie is men in staat geweest de atoombom te ontwikkelen, maar ook te verklaren hoe het heelal moet zijn ontstaan, door simpelweg deze theorie om te keren en te zeggen M=Ec2, oftewel materie = energie x de lichtsnelheid in het kwadraat.
Hieruit volgt dat materie niets anders is dan gebundelde energie, oftwel een aantal fotonen die elkaar op deze manier hebben ontmoet en razendsnel om elkaar heen draaien.

De aarde is dus niet ontstaan uit een "zandkorreltje", maar eerder volgens de theorie van Einstein uit een miljarden jaren durende bundeling van straling, die door een uiteindelijke intense dichtheid middels wrijving tot een explosie is gekomen (de big bang).
Dat de big bang een feit is, is allang bewezen doordat men heeft aangetoond dat sterrenstelsels steeds verder van elkaar af "drijven".
De meest eenvoudige methode om dit vast te stellen is te meten met het "doppler-effect"
Als een politieauto met een sirene aan je nadert, dan schijnt het geluid altijd veel sneller te wisselen dan wanneer hij van je af rijdt en dit is het beste voorbeeld van het doppler-effect.
Dit kan ook gebruikt worden in het bekijken van sterren en sterrenstelsels, want stelsels die van ons af bewegen vertonen een lichtspectrum naar rood (lagere frequentie) en stelsels die naar ons toe bewegen neigen meer naar blauw (hogere frequentie)
Door nu heel erg veel sterrenstelsels op die manier te bekijken, kun je grof gezegd "door een gemiddelde" te berekenen bepalen of sterrenstelsels van elkaar af of juist naar elkaar toe bewegen.
Het feit dat sterrenstelsels ten opzichte van ons als waarnemer meer in het rode spectrum liggen duidt er op dat ze van elkaar af bewegen en dit kan alleen ten gevolge van een kracht als een explosie veroorzaakt zijn.

We weten het niet, omdat we het met de huidige technieken en theorieen eigenlijk niet kunnen bevatten. Net als vragen als "hoe groot is het heelal" kun je hier eigenlijk geen antwoord op geven.