Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Na de big-bang snelden alle sterrenstelsels uit elkaar, alsof ze op een ballon zaten. Toch zien we er een paar botsen. Hoe kan dat?

Sterker: het andomedastelsel koerst recht op onze melkweg af! (dat duurt nog wel een paar miljard jaar, maar toch...:p)

Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
793

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Antwoorden (3)

De uitdijing van het heelal is een verschijnsel dat zich voordoet op de allergrootste schaal in het heelal. Bij afstanden vanaf 100 miljoen lichtjaar worden de onderlinge snelheden van sterrenstelsels vooral daardoor bepaald. Maar sterrenstelsels hebben ook lokale snelheden en trekken elkaar aan door de zwaartekracht. Op kleinere schaal bepaalt dat de onderlinge beweging. De Andromedanevel staat op "slechts" 2 miljoen lichtjaar en op die afstand speelt de uitdijing in het geheel geen rol.
(Lees meer...)
WimNobel
11 jaar geleden
Door de uitdijing die sinds de Oerknal plaatsvindt, worden alle afstanden steeds groter. Alles beweegt zich van ons af.

Maar: hoe kleiner de afstand tussen twee dingen, hoe kleiner die uitdijing, dus hoe langzamer die twee dingen zich van elkaar af bewegen.

Aan de andere kant: hoe kleiner de afstand, hoe sterker de onderlinge zwaartekracht nog is.

Als de afstand dus niet al te groot is, is de aantrekkende kracht van de zwaartekracht groter dan de uitdijing van het heelal. De zwaartekracht zal het dan winnen.

 

In feite is dit hetzelfde als bij een vallende bal. Zolang de bal nog in de lucht is, zal de uitdijing van het heelal ervoor zorgen dat de bal en de aarde zich van elkaar af bewegen. Maar ja, op die kleine afstand is die beweging een paar miljoenste millimeter per uur (ik zou het voor je kunnen uitrekenen, maar niet nu, ik ga zo lekker naar buiten).

De zwaartekracht van de aarde is vele malen sterker. Die zorgt ervoor dat de bal met enkele meters per seconde naar beneden beweegt. De zwaartekracht van de aarde wint het dus ruimschoots van de uitdijing van het heelal.

Met Andromeda en de Melkweg is het net zo; het enige verschil is dat de schaal wat groter is - zowel de afstandschaal als de tijdschaal.
 

Toegevoegd na 1 uur:
 
Overigens zijn botsingen tussen sterrenstelsels heel gewoon. Onze eigen melkweg heeft al meerdere kleine stelsels opgeslokt.

Op de foto van de link hieronder zie je een botsing tussen twee andere sterrenstelsels die op dit moment aan de gang is.
 
(Lees meer...)
Cryofiel
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
mja... er is ook nog zoiets als dark energy... dat maakt dan weer alles juist weer sneller gaat
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
+dat
Cryofiel
11 jaar geleden
Klopt. Maar op dit moment (en in de nabije toekomst) wint de zwaartekracht het van de uitdijing. Althans, zolang de afstand klein genoeg is. Als de uitdijing inderdaad steeds sneller gaat, komt er een moment waarop de bal van mijn voorbeeld zich van de aarde zal verwijderen. De aarde trekt dan natuurlijk nog steeds aan de bal, maar de uitdijing wint het dan. Dit heet de Big Rip:
http://en.wikipedia.org/wiki/Big_Rip
WimNobel
11 jaar geleden
Ik ben het niet helemaal met deze beschrijving eens. Het punt is namelijk dat de uitdijing geen kracht is. Sterrenstelsels hebben ooit bij de big bang een snelheid van elkaar af gekregen maar er is nu geen motor die de uitdijing aandrijft. Wel is er de zwaartekracht die die snelheden af kan remmen. Dat betekent ook dat wanneer twee objecten eenmaal in elkaars zwaartekrachtsveld gevangen zijn (zoals de melkweg en de andromedanevel) er dus *geen* uitdijing tussen die objecten meer is. Ook niet een heel klein beetje. Bij een bal is er ook geen uitdijing van een fractie van een millimeter per seconde. Uitdijing is iets dat op die schaal gewoon geen rol speelt.
Cryofiel
11 jaar geleden
Lees het verhaal van de Big Rip eens. Of de uitdijing wel of geen kracht is, maakt niet uit. De uitdijing gedraagt zich precies alsof er wel een kracht is. De uitdijing gaat daadwerkelijk steeds sneller. Of dat zo zal blijven weten we natuurlijk nog niet, maar op dit moment versnelt de uitdijing. Precies alsof er een aandrijvende kracht werkzaam is. Of dat nu echt een kracht is of een ander effect maakt niet uit, het resultaat is hetzelfde: de uitdijing versnelt. Een sterrenstelsel dat zich nu met 8000 km/s van ons verwijdert, zal zich over een tijdje met 9000 km/s van ons verwijderen.
WimNobel
11 jaar geleden
Uitdijing is geen kracht en gedraagt zich ook niet als een kracht. Uitdijing is een beweging van elkaar af. En als er geen beweging van elkaar af is, dan is er dus geen uitdijing. Ook niet als onderliggend principe dat wordt gemaskeerd door de plaatselijk veel grotere zwaartekracht.
Het verhaal van de big rip is een interessante hypothese die mogelijk iets zegt over de verre toekomst van het heelal en de uitdijing. Of de hypothese klopt kan momenteel bewezen noch weerlegd worden (zie bron). Mogelijk heeft het te maken met de waargenomen versnelling van de uitdijing aan de grenzen van het zichtbare heelal en met de donkere energie. Dit idee mag echter niet gelijkgesteld worden aan de uitdijing als zodanig. Die is zeer goed gefundeerd in zowel de theorie als de waarnemingen. Voor een versnelde uitdijing is inderdaad een kracht nodig; voor de uitdijing als zodanig niet.
Cryofiel
11 jaar geleden
Precies. En wat zien we? Een versnellende uitdijing...
De uitzettende kracht was in het begin het grootst. Die word wel steeds minder, en als sterrenstelsels bij elkaar in de buurt zijn, en de zwaartekracht onderling is groter als de uitzettingskracht, dan gaan ze naar elkaar toe.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding