Waarom is de Sint-Janskerk van maastricht in de rode kleur?

Mergel is een vrij zacht en poreus materiaal. Om het enigszins tegen weersinvloeden te beschermen, werd er in de Middeleeuwen al een verflaag op aangebracht.

De bouwheren van de kerk, de Kapittelheren van Sint Servaas, gebruikten een rode kleur als een soort eigendomsmerk voor al hun bezittingen. De verf werd gemaakt van in de mergelgrotten gevonden mergeldelen welke doordrenkt waren met ijzeroer. Na maling en branden ontstond de basis van de verf, een ossenbloedkleurig poeder. Op delen van de Sint Servaaskerk is de originele kleur nog terug te vinden.

Bij de laatste restauratie in 2006, werd na een onderzoek door de Rijksdienst voor de Monumentenzorg, de toren opnieuw rood geverfd.

De kerk is in zijn levensloop al een groot aantal keren gerestaureerd, voor het eerst in de 18e eeuw. Ook Pierre Cuypers waagde zijn hand eraan. Begin 20e eeuw ontdekte Willem Spenger tijdens zijn restauratie van de kerk de resten van de oude muurschilderingen, die weer in ere werden hersteld. Ondanks de katholieke decoraties is de kerk nog altijd een actieve protestantse kerk.

Een van de meest opvallende kenmerken van de kerk is de rode kleur van de toren. Het kerkbestuur van de St.Servaas liet de toren al in de Middeleeuwen rood schilderen. Rood was namelijk de kleur van het St.Servaas kerkbestuur. Het verven van de toren had ook een praktisch doel. Het zou de poreuze steen beschermen tegen het natte weer. Door de eeuwen heen heeft de toren heel wat kleuren gekend. Zo was hij aan het begin van de 18e eeuw geel en aan het begin van de 19e eeuw wit. De huidige verflaag werd tijdens de restauratie 1981-1985 aangebracht. Zo pronkt de toren weer net zoals in de Middeleeuwen felrood boven Maastricht uit.