Hoe vertel ik mijn ouders dat ik autisme heb?

Het is eigenlijk helemaal niet zo'n moeilijke boodschap. Want jij bent hetzelfde als één op de honderd Nederlanders. Dus een heleboel meer mensen zijn dat samen met jou.

Zoals je het in de toelichting vertelt is het trouwens beter dan zoals het in het hoofdvraag staat. Jij hebt geen autisme, want je bent zonder problemen je jeugd en schoolopleidingen door gekomen en bent al heel lang aan het werk. Kinderen die autist worden genoemd die hebben speciale begeleiding nodig en zijn vaak niet in staat om een zelfstandig leven te leiden.

Nee, jij hebt alleen maar een kleine stoornis in het autistische spectrum. En dat is hoe ze dat tegenwoordig noemen. Want vroeger werd daar geen onderzoek naar gedaan en geen naam aan gegeven. Dikke kans dat jouw vader op zijn werk ook iemand had rondlopen met zo'n kleine stoornis in het autistische spectrum. Maar die persoon was daar heus niets minder om waard, kon gewoon zijn of haar werk doen. Alleen de sociale omgang met collega's zal wat minder geweest zijn. Stel je voor dat iedereen hetzelfde sociale niveau had, dat zou niet werkbaar zijn! Nee, het is goed dat allemaal verschillende mensen met elkaar op de werkvloer zijn en ieder z'n eigen inbreng in het arbeidsproces heeft.

Dus je vertelt gewoon dat op je werk is ontdekt dat jij een kleine stoornis in het autistische spectrum hebt, en dat je blij bent dat ze nu eindelijk weten waarom jij anders reageert dan jouw collega's.

Heb je er al eens gedacht dat je ouders het idee al kunnen hebben gehad, dat deze stempel mogelijk op jou geplakt zou kunnen worden? Maar er vanaf hebben gezien je erop te laten testen, omdat zij bang waren dat dit jouw toekomst misschien in de weg kwam te staan?
Als ze dit dan nu van jou horen en je daarbij duidelijk maakt dat je je baan gewoon houdt en niet iemand anders bent, ondanks je autisme, heb je een grote kans dat ze dit accepteren en er zich in willen verdiepen om te ontdekken hoe ze je kunnen helpen en bijstaan hierin.
Heb je niet gemerkt dat je ouders milder zijn geworden met het ouder worden? Veel mensen worden dat, naar mate ze ouder worden en kunnen dan veel meer van hun kinderen hebben dan toen ze nog jonger waren. Ze zien echt wel dat jij volwassen bent en je niet zomaar iets aan laat praten en als dat niet het geval is, wordt het tijd dat ze dat ontdekken. Juist dat volwassen zijn, moet het mogelijk maken op een volwassen manier aan je ouders duidelijk te maken dat je autistisch bent en daarbij hun steun en begrip nodig hebt.
Vraag hen je te laten uitpraten en naar je te luisteren voordat je dit vertelt. Vertel ze wat er met je is en hoe je daar achter bent gekomen, vertel hen ook hoe moeilijk het voor je is dit met hen te delen en geef daarna zo rustig mogelijk antwoord op hun vragen (ook als deze sarcastisch zijn), Neem als je dat prettig vind iemand mee die je vertrouwt, terwijl je dit gesprek voert. Mogelijk hebben ze wat tijd nodig om dit te verwerken en/of te accepteren, geef ze die tijd dan, het is voor geen enkele ouder makkelijk te horen dat zijn/haar kind iets mankeert, hoe klein of groot dit ook is.

Allereerst; het is geen schande om autisme te hebben....je hoeft je nergens voor te schamen want jij kunt er niets aan doen!

Je zult misschien nog raar opkijken als je het jouw ouders vertelt...waarschijnlijk denk je dan "Waar heb ik me eigenlijk druk om gemaakt?" Ik denk dat jouw ouders toch wel een vermoeden hadden en dan is het fijn dat ze zekerheid hebben. Bedenk dat je autisme nooit kan omzeilen...het hoort bij je en misschien is het al bij jouw ouders aangekaart door leerkrachten op de basisschool toen je in de tienerleeftijd kwam? Wellicht is dit wel eens ter sprake gekomen op een ouderavond of ander gesprek dat met jouw ouders plaatsvond.
Had je de pech geen opmerkzame leraren te hebben, dan hoeft het uiteraard niet opgemerkt of besproken te zijn geweest. Dan nog kan het jouw ouders ook opgevallen zijn dat je toch anders reageerde dan leeftijdsgenoten.

Om daar achter te komen, kan je gewoon een gesprek met hen aangaan. Zoek een rustig moment uit en vraag hen eerst of ze wel eens een vermoeden hadden dat je toch 'anders' was. Laat hen in hun waarde en zeg niets dat erop kan wijzen dat je het hen ergens verwijt. Je kunt hen niets verwijten want het is ook niet HUN schuld!
Neem het rapport/diagnose mee en laat het hun lezen.
Dan weten ze het en wellicht valt het muntje dan en is het raadsel voor hen ook opgelost, mochten ze het wel eens hebben afgevraagd.

Ik weet niet hoe oud jouw ouders zijn, maar misschien hebben ze, net als mijn ouders geen idee wat ASS (Autistische Spectrum Stoornis) inhoudt. Let wel...dit is geen klassiek autisme want dat hadden ze zeker gemerkt! Dan had je echt wel begeleiding nodig gehad en nooit zelfstandig kunnen werken. Omdat je een werkgever hebt, heb je wel een functionerend autisme en dat is niet zo ingrijpend als autisme op zich.

Toen ik de diagnose Gilles de la Tourette ( óók een ASS) kreeg bij mijn zoontje en het mijn ouders vertelde, hadden zij ook geen idee wat het inhield. Dit terwijl mijn broertje ook anders was dan leeftijdsgenootjes en hij heel lang medicatie ervoor moest slikken. Dit was in de jaren 60 en men wist nog niet veel over ASS. Mijn moeder gaf aan ook niet te weten wat mijn broertje had. Ik herkende veel van mijn broer ook bij mijn zoon, zoals de hoge intelligentie, het enorme geheugen en opsommen van feiten. Mijn zoon studeert nu op de HBO en dit gaat prima. Ik zie het bij hem als een gave en dat is het ook op zijn gebied (ICT).

Maar er zijn heel veel soorten autisme stoornissen

Je kan proberen uit te leggen waar je moeite mee hebt of waar je op vastloopt. Ik heb het zelf op die manier gedaan, daarna werd er veel duidelijk voor mijn ouders. Ik heb er echt geen spijt van.