Confronteer ik mijn moeder met haar geheim of zwijg ik voor de lieve vrede ?

Ga eens praten met een psycholoog hierover, dan heb je kans dat je een helder inzicht hierin krijgt en daardoor weet wat je moet doen. Wij kennen jou en je moeder niet, dus kunnen dit niet voor jou beantwoorden, het is in ieder geval duidelijk dat je hier hulp bij nodig hebt, dan lijkt mij gespecialiseerde hulp op zijn plaats.
Sterkte hiermee.

aangezien je moeder ziek is , zou ik je aanraden
om alles zachtjes te brengen en niet in een keer zeggen dat je het weet , aleen ik zou als ik zoiets hoor me verraden voelen.... qua jouw kant dat je het geheim hebt gehoord
verder adviseer ik je om een psycholoog raad te plegen
veel sterkte en succes.

praat er op een rustige, maar toch vragende manier over,je moeder moet het toch een keer onder ogen zien. onthoudt wel dat je moeder herstellende is van kanker. waarschijnlijk zit zij met het zelfde dilemma als jij: zij wil het jou ook vertellen maar durft dat niet.
heeeel veeel sterkte!

Ga eerst eens goed bij jezelf na:
Waarom maakt zwijgen hierover jou ziek?
Het gaat om iets wat maar liefst 20 jaar geleden gebeurt is,
waar je niets meer aan kan veranderen,
wat inmiddels in alle opzichten verjaard is.
Jij bent van die man af.
Jouw moeder is ziek.
De situatie is nu heel anders.
WAT is het dan, dat jou nu, als volwassen vrouw, nog steeds ziek zou maken?

Ga dan eens na wat het zou opleveren, oplossen,
als je er met je moeder over zou praten.
Jouw moeder is ziek, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk is ze niet helemaal in orde............
Misschien zal ze het hele verhaal ontkennen, dan krijg
je ruzie. Of ze zal het toegeven en bagatelliseren. Dan schiet je ook niks op.
Zelfs als ze excuus zou aanbieden: wat dan nog? Word je daar beter van. Maakt dat jou opgelucht? Is het dan wel vergeven en vergeten?

Waarom ga je haar nooit bezoeken met je huidige man?
Omdat jouw moeder zich dan gaat lopen aanstellen?
Wie kan daar niet tegen? Jij niet of jouw man niet.
Kan je dat misschien ook met wat humor en relativeringsvermogen benaderen?
Je bent toch niet echt bang dat jouw man zich laat verleiden door jouw moeder?

Mijn raad is dus tweeledig:
* Hou het bij jezelf. Vraag je af waarom het zo'n punt is. En of je het hele geval (je moeder) ook anders kan benaderen.
* Neem jezelf en je moeder niet zo serieus.
Neem afstand.
Als jij je ziek laat maken, dan doe je dat zelf.
Niet doen dus.

eerder vandaag had ik je vraag en de antwoorden al gelezen en een dikke plus bij de laatste achtergelaten, nu kom ik uren later toch nog even langs, omdat ik dacht:
het gaat niet om je moeder, realiseer jij je dat ?
het gaat om jou...

ja, je moeder is ziek (herstellende van kanker) en ja je moeder is op een andere manier misschien ook ziek (mini-rokjes op haar leeftijd, staartjes in het haar -who cares- en nymfomane trekjes). maar daar gaat het helemaal niet om.

het is je moeder en het blijft je moeder, of je nou op ziekenbezoek gaat of niet, over een paar jaar zal je spijt hebben dat je niet naar haar toe bent gegaan, geloof me. wat je zou moeten doen (je móet niets!), is bij je zelf te rade gaan, of je alleen maar zwaar beledigd bent (iedereen wist ervan behalve jij, behalve "kwatta"!) of dat je werkelijk diep gegriefd bent dat het idee echt pijn doet bij jou, (hoe kan je dan je huidige man alleen naar haar toe laten gaan, verbaasde me wel).

het gaat dus om jou en wat schiet jij er mee op, waarom maakt zwijgen jou ziek? ben je iemand die alles spuit, niets binnen kan houden ? in dat geval lijkt me dat het wel moeilijk voor je is om niets te vertellen... eindelijk weet je alles en nu wil je het ook kwijt... aan wie, aan je moeder, waarom, om haar jouw boosheid/ verontwaardiging/ frustratie/..... te tonen, want dat komt allemaal door haar, door je moeder! door haar gebrek aan zelfbeheersing en
schandalige avontuurtje(s) tijdens schooltijd met jouw vriend/a.s. man 20 jaar geleden.
en je ex dan ? toen nog je vriendje 6 jaar ouder een volwassen man (23 jaar) een "jongeman" die een slippertje had met een "coogar", dus jij wist niet dat je vriendje een toy-boy was ?

ja, als je alles er uit wilt gooien, kan dat er ook nog wel bij: je moeder is de cougar en je ex was een toy-boy !

maar waarom wordt jij ziek van het verzwijgen van jouw gekwetste gevoelens over een "mrs robinson" geval van je moeder en je toenmalige vriend ?

misschien is het raadzaam voor je om eens met een psycholoog te praten, deze zal je beter kunnen helpen, denk ik.

Dit moet je wel het gevoel geven van zwaar verraden te zijn.
En dat ben je.
Door je ex en door je moeder.
Dat het als zwaar verraad voelt komt mede omdat kinderen zich veilig en geborgen willen voelen bij hun moeder, en dat was je dus niet. Of, misschien dácht je dat je veilig was bij je moeder en bleek dat achteraf een leugen.
Je had eigenlijk een moederlijke moeder willen hebben.
Maar je moeder had/heeft blijkbaar veel moeite met volwassen worden.

En dat laatste is mogelijk nog het belangrijkste in dit geval.
Denk je dat je er met haar een goed gesprek over kan hebben, over wat je dwars zit?
Dat zij in staat is de situatie te zien zoals het voor jou nu is? Is zij volwassen genoeg? Empatisch genoeg?

Zo niet, geef haar dan alsjeblieft niet de macht jou weer te bezeren door het bijvoorbeeld af te doen als kinderachtig dat je daar nu nog mee komt of iets dergelijks.
Zij kan zeggen: het is al 20 jaar geleden... waar hébben we het over... Of zij ontkent.

Voor jou echter is het pas twee jaar geleden, vanaf het moment dat je het wist. En het blijft knagen.
Zo bijt je nu net als je vader op je tanden als je bij je moeder bent...

Geef haar die macht niet Vrouw.
Neem je eigen leven in handen en ga een methode opzoeken waarin je dat kan leren verwerken. En waarin je kan leren de beschermende moederliefde die je ontbeerde bij jezelf te ontwikkelen... voor je zelf :-)
Het wordt tijd om je los te maken van je moeder en je emoties en gevoelens in eigen beheer te nemen.
Prachtig dat je je ex ermee geconfronteerd hebt, heel moedig.
En besef verder dat alleen jij jezelf kan leren om jezelf te koesteren zodat je dat niet meer van je moeder nodig hebt.

Mogelijk kan je haar ooit bezoeken en compassie voor haar voelen, want hoe triest is het niet dat een vrouw zo weinig zelfwaarde voelt dat zij haar dochter wil overtroeven door met het vriendje te slapen.

Neem haar weinige gevoel voor eigenwaarde niet over, neem je vader's tandenknarsen niet over.
Ontwikkel je liefdevolle zelf (nog meer).

Misschien kan je haar ooit vergeven, voor je eigen geluk.

Ik zou je moeder confronteren hiermee, ziek of niet.
Als jij nog normaal met je moeder wilt kunnen omgaan moet je zeker je hart luchten. Ben je niet ontzettend nieuwsgierig wat zij hierop heeft te zeggen? Als je blijft zwijgen dan zul je nooit haar kant van het verhaal weten, ieder verhaal heeft 2 kanten en je ex-man heeft zijn kant verteld en ik vind dat zij ook haar kant moet kunnen vertellen.

Persoonlijk vind ik dat ze enorm faalt als een moeder en dat ze behoorlijk ziek in haar hoofd is. Vreemdgaan met de vriend van je dochter, nee zoiets walgelijks heb ik nog nooit gehoord.

Ik lees het volgende en vul verder in:
Je moeder ontving jouw ex-man toen je 17 was en je lette er eigenlijk niet op. Wellicht omdat er ook andere mannen waren???
Je ex-man heeft het bevestigt en is wellicht ook door andere vrouwen verleid voordat jullie gingen trouwen en kinderen kregen???
Je vader vond het noodzakelijk om het na ruim 20 jaar alsnog onder je neus te wrijven.
Je houdt nog steeds veel van je moeder !! met haar nymfomane trekjes ? en wellicht nog veel meer afwijkingen waar iedereen recht op heeft.

Heeft je moeder je bedrogen of heeft ze voor het gemak haar mond gehouden? Is het wel een geheim of is het iets wat nooit verder besproken is?
Heb je nu een probleem met je vader of je moeder.
Houdt je ook zo veel van je vader?

Mijn idee is dat je nu niets moet doen. Wacht een goed moment af en breng het dan voorzichtig ter sprake. Ter voorbereiding zou je met je vader kunnen spreken en vragen of en vooral hoe zij dat samen hebben besproken.

Van kanker herstelt niet iedereen. Als dat onverhoopt zo is, denk ik en vind ik dat je het ook kunt laten rusten.

(Ik ben een man)

Op een zo min mogelijk verwijtende toon je moeder confronteren met je wetenschap en verdriet kan je last verlichten.Het taboe is verbroken.
Je moeder heeft domme dingen gedaan en jou daarmee beschadigt.
Juist als er mogelijk levensbekortende ziekte in het spel is kun je conflicten beter opruimen dan de rest van je leven met deze last omlopen.
Je mag best je echte gevoelens plaats geven.
Je moeder zal haar nymphomane trekjes wellicht niet meer onder controle kunnen brengen.
Draag echter geen geheimen die je blijkbaar nu al niet kunt torsen, laat staan je levensgeluk kan verpletteren.
Probeer zelf rust , waardigheid en eerlijkheid te handhaven, JIJ hebt niets fout gedaan.
Probeer (terechte) woede eerst een plaatst te geven en houd het bij je eigen beleven.
Je komt dan voor jezelf op en dat zal je goed blijken te doen, een mens is geen afval en jij zeker niet.
Gooi de rommel uit je leven en probeer dat op een constructieve wijze te doen.
Ik wens je sterkte en wijsheid toe.

Naar wat ik lees over de psychische gesteldheid van jouw moeder dien je je af te vragen of je van haar handelen anders had mogen verwachten? Dus kon zij gezien haar karakter en eventuele psychische stoornis zichzelf een hand boven het bieden om met jouw ex-man te slapen? Hetzelfde geldt voor jouw ex-man. Het beantwoorden van deze vraag helpt in de beantwoording in hoeverre je iemand iets kwalijk mag nemen.

Zelf vind ik het een misvatting in jouw OP dat jouw moeder jouw ex-man verleid heeft. Verleiden bestaat niet, ergens mee instemmen wel. Jouw ex-man is niet verleidt, maar heeft ingestemd om seks met jouw moeder te hebben en dit vervolgens te verzwijgen, hij is er dus even schuldig aan. De term verleiden doet afbreuk aan het bevestigende antwoord op een schuldvraag.

Naar mijn inziens hoef je niet te proberen om de vertrouwensband te herstellen. Ik durf zelfs te denken dat het onmogelijk is om de vertrouwensband volledig te herstellen. Voel je daar vooral niet schuldig over. Je zou dit in het kader van zelfprotectie kunnen plaatsen. Dit maakt jou niet per definitie bitter of zuur. Trek hier lering uit en zorg dat jouw kinderen niet hetzelfde hoeven mee te maken, een ouder is er om jou te beschermen.

Jij weet dat het is gebeurt. Zowel jouw vader als ex-man bevestigen dit. Nu je dit weet is de vraag: wat ga jij zelf met deze wetenschap doen?

Wat mij betreft mag jij je moeder hiermee confronteren, mits jij het besef hebt dat je misschien niet het antwoord zal krijgen wat jij wilt horen. Als jij verwacht dat jouw eigen gemoedstoestand op een ontkennend antwoord achteruit zal gaan, dan heeft het wat mij betreft geen nut om haar met deze wetenschap te confronteren. Als de gedachte dat de "lieve vrede" in jouw hoofd beter bewaard blijft door haar niet te confronteren, zou ik het niet doen.

Boos zijn en boos blijven dienen van elkaar te worden onderscheiden. Je mag boos zijn op jouw omgeving, dat is een natuurlijke reactie. Ik zou er als ik jou was zorg voor dragen dat je niet te lang boos op hen blijft, uiteindelijk heb je er alleen jezelf mee. Zoals ik eerder al zei kan langdurige boosheid niet alleen mentale klachten veroorzaken, maar ook fysieke klachten zoals migraine en hartkwalen.

Richt je vooral op je eigen geluk en op dat van jouw gezin. Schud degenen die jouw kwaad hebben berokkend de hand en zeg: één keer maar nooit meer.

Ik wens je heel veel geluk en sterkte toe.