Moet ik mij erbij neerleggen niemand te hebben?

Dat is erg vervelend! Je zegt dat je rustig maar ook stug kan zijn, misschien kun je proberen daar wat losser in te worden? Het is al een goed begin om zelf al wat te ondernemen, zoals je doet met naailes en bezoek brengen aan familie.
Ik kan hier een paar tips voor je neerzetten:

- stap spontaan een keer op iemand af als je uitgaat, probeer een praatje te maken. (nieuwe contacten opdoen)

- nodig eens wat mensen uit die je kent, en ga een avond wat leuks doen. Zo worden de banden misschien wat hechter, zeker als je zegt "dit is gezellig, zullen we vaker iets leuks doen samen?" op die manier verlies je geen contacten.

- organiseer zelf een feestje of iets dergelijks.

Werkt dit niet, maak je dan niet te veel zorgen. Probeer je op andere dingen te focussen. Kijken of dat werkt.

Succes!

Als direct antwoord op je vraag: je MOET niks! Je kunt ervoor kiezen om je erbij neer te leggen. Het is in ieder geval naar mij idee wel verstandig om op dit moment te aanvaarden, dat het is zoals het is. Je kunt het wel anders willen hebben, en daar kan je ook aan gaan werken, maar nu aanvaarden. Anders wordt het misschien een probleem voor je.
Je hebt niet niemand lees ik uit je tekst: je hebt een vriendin, je hebt familie, je ziet mensen op naailes en je bent open naar anderen op verjaardagen.
Verder schrijf je, dat je een moeilijke periode hebt gehad en dat niemand ziet hoe je echt bent. Misschien hebben die 2 dingen met elkaar te maken? Dat je bijvoorbeeld jezelf wat hebt afgesloten? Ik kan dit niet uit je tekst halen, maar in dat geval zou je kunnen overwegen om deskundige hulp in te schakelen of een training te volgen betreffende het punt, waar je wat hulp bij kunt gebruiken.
Je kunt ook via internet een forum opzoeken over onderwerpen, waar je belangstelling voor hebt. Zo zou je ook mensen kunnen ontmoeten, die jouw belangstellingssfeer hebben.
Veel succes!!

als je een introvert karakter hebt, is het moeilijker contact te leggen met andere mensen, toch zeg je dat je "best kan praten met mensen", maar dat je rustig en soms ook stug bent.

ik denk dat je volwassen bent, maar je spreekt niet van werken, wel op naailes zitten en verjaardagen met andere mensen.
uit eigen ervaring weet ik dat je niet veel verschillende mensen op verjaardagen tegenkomt, al jarenlang dezelfde stelletjes vaak.

wat je niet moet doen, je moet natuurlijk niets, dat bepaal je zelf wat je wel of niet doet...!, wat je niet moet doen, is gaan zoeken, dat is als een partner zoeken: niet doen.
(wat je ook niet moet doen, is je neerleggen bij "niemand hebben/alleen zijn!").

wat je zou kunnen doen, als je actief een mogelijkheid wilt onderzoeken, is lid worden van een sportclub, een club waar een teamsport centraal staat, zodat je altijd meer mensen om je heen hebt en ideaal is in dat opzicht : korfbal, dat is een gemengde sport ! of roeien (gemengd), of zeilen (gemengd), of voetbal, of skiën (gemengd), of wandelen (gemengd), of fietsen, of kaarten (gemengd), of bowling (gemengd), of tennis (gemengd).

je kunt natuurlijk ook, misschien nog veel beter!, vrijwilligers- werk gaan doen, ik doe dat zelf, en er zijn eindeloos veel mogelijkheden en je komt overal mensen tegen, andere vrijwilligers, maar ook mensen die een reguliere (betaalde) baan hebben.

als je overdag een baan hebt, of in het andere geval vrijwilligers- werk gaat doen, dan zou je 's avonds en in het weekend een paar sportclubs of vrijetijds/ontspanningsclubs kunnen uit proberen ?
eerst proberen en daarna pas beslissen of iets leuk is of niet !

als je zo bezig bent, je dagen vult, dan heb je geen tijd meer om te bedenken dat het niet leuk is dat je alleen bent en dat je je eenzaam voelt !
en geloof het of niet, als je dat niet meer voelt, straal je het ook niet meer uit: ik ben zielig, want ik ben eenzaam !

probeer het maar, het is echt waar !

Jij hebt als ik het zo lees een heel fundamenteel gevoel van eenzaamheid. Alhoewel je contacten hebt met anderen voel je je toch alleen en heb je het gevoel dat niemand je ziet zoals je echt bent. Het lijkt wel of je voor een muur staat waar je niet over geraakt, dat er van binnen iets je tegen houdt.
Dit fundamentele gevoel van eenzaamheid is fundamenteel menselijk. Zelfs mensen met een uitgebreide vriendenkring kunnen soms het gevoel hebben om diep van binnen toch eenzaam te zijn.
Het is bijna onmogelijk van anderen te verlangen dat ze je zien zoals je bent. Ten eerste omdat een mens geen rechtlijnig gegeven is. Met andere woorden : je bent diep vanbinnen waarschijnlijk zo en zo, maar naargelang in welke situatie je je bevindt zal er toch steeds een bepaald facet meer naar voren komen dan een ander. Ten tweede omdat mensen je altijd met hun eigen bril bekijken, en die is niet neutraal.
Wat je kan doen is :
- aanvaard jezelf helemaal zoals je bent. Iedereen is soms eens stug, soms eens vriendelijk, soms een triest etc.... Aanvaard ook je diepe gevoel van eenzaamheid. Vecht er niet tegen, laat het zijn. Dat ben jij op dit moment.
- doe dingen die je alleen kan doen en die je plezier geven. Eenzaamheid is een gevoel van leegte omdat je denkt anderen nodig te hebben. Je hebt in wezen echter geen anderen nodig om gelukkig te zijn. Zoek vervulling in een hobby, interesse e.d. die je echt blij maken.
- hou van jezelf zoals je bent met de kanten waarop je trots bent en de dingen die je "minder" vindt aan jezelf. Als je jezelf aanvaardt, is het makkelijker om je te laten zien zoals je bent. En heb je meer kans dat anderen ook meer van jou zien, en je dus leren kennen zoals je echt bent. Al blijven de hoger vermelde fenomenen gelden natuurlijk, je kan dus nooit verwachten dat anderen je innerlijke volledig zien. Maar jezelf laten zien geeft in ieder geval voor jou al ontspanning.
- Kijk om je heen en stap zelf naar mensen toe die je interessant lijken. Durf zelf de eerste stap te zetten om iemand uit te nodigen om es een koffie met je te gaan drinken of dergelijke.
Ik hoor jouw verhaal van vele mensen. sommige mensen gaan dan in een club, ze hangen een overtuiging aan etc... om ergens bij te horen. als ze uit die kringen weggaan, zijn ze hun "vrienden" vaak terug kwijt. Dit lijkt me niet meteen een ideale oplossing. Je moet de leegte niet buiten jezelf, maar wel in jezelf opvullen. Door eigenliefde, dat is belangrijker dan wat anders ook.