Waarom zijn mensen zo selectief met het kiezen van vrienden, en wanneer kan je iemand een vriend(in) noemen?

In iedereen zit wel iets wat je in elkaar kan aantrekken. Met de een kun je goed praten, een ander is weer ideaal om mee te winkelen, met die ga je liever naar de bioscoop en met weer een ander houd je pittige discussies. Soms moet je er even naar zoeken maar met bijna iedereen is er wel een bepaald raakvlak. En sommigen voldoen aan alle "criteria".
Waarom zou je niet eens gaan praten met iemand waarvan je het niet zou verwachten. Vaak is er al een vooroordeel, soms onbewust.

Er zal niet zomaar iemand op straat naar je toekomen en zeggen: hoi je gezicht staat me aan: vrienden? Dan zou ik er mee uitkijken ;)

En tussen iemand de je voor het eerst ziet en een goede vriend zit ook nog een wereld tussen.

Maar op het moment dat je op een feestje bijvoorbeeld met iemand in gesprek raakt ( gewoon ergens over beginnen, muziek, hapjes voor mijn part) dan is het helemaal niet raar om eens te zeggen: goh mag ik je nog eens bellen om een keer af te spreken? Ik vond het erg gezellig vanavond.
Dan zie je vanzelf of er een vriendschap uitkomt.
Wat is je wel moet zeggen is dat je moet durven. Ik ben zelf ook erg terughoudend en dat is soms best jammer. Soms blijf je in je eigen wereldje terwijl ik best nieuwe mensen zou willen leren kennen. Het moet ook bij je passen om op iemand af te stappen en bijv een complimentje over een jasje maken. Heb je gelijk een gespreksonderwerp .

Mijn broer is daar het beste voorbeeld van. Die praat echt met iedereen en schuwt ook niet om iemand een complimentje te geven of om te vragen naar iemands denkwijze. Vaak vinden mensen het fijn om op zon manier iemand te leren kennen. En ontstaat er een soort vriendschap uit. Of niet... En dan is het ook niet erg.

"Waarom zijn mensen zo selectief met het kiezen van vrienden": omdat iemand bij je moet passen denk ik, er moet een wederzijdse "klik" zijn. Dat betekent niet, dat je een kloon van mekaar moet zijn; juist verschillen kunnen heel interessant zijn.

"Wanneer kan je iemand een vriend(in) noemen?"
Ik noem iemand pas een vriend, als ik hem/haar al lang ken en waar ik op kan bouwen. Als je van elkaar op aan kunt, for good and bad zal ik maar zeggen. En dan blijkt, dat je maar weinig vrienden hebt in je leven. Dat is mijn ervaring en die van velen met mij. Dat merk je pas, als je in een moeilijke tijd zit.

Voor alle duidelijkheid: een kennis is voor mij iets geheel anders dan een vriend. Dat is veel oppervlakkiger.

dat bedacht ik me ook, maar wel met het verschil dat ik mij realiseerde, dat de mensen op goeie vraag anoniem antwoord geven.
ze kunnen hier op de meest intieme vragen, hun ervaring vertellen om dat je elkaar niet kent.
ik kwam er achter dat er toch wel veel mensen oke zijn, en eensgezind........ fijn.
daarnaast is er natuurlijk ook een bepaald type wat zich aansluit, bij goeie vraag, dat zijn niet de aso s die niets willen delen.
ook bemerk je hun onhebbelijkheden niet, de beste antwoord gevers zouden je in het echt wel kunnen afstoten omdat ze bv.de hele dag in hun neus peuteren, ha ha
je hoeft hier niet te filteren, je ziet alleen hun mening, of expertise zonder afleiding van uiterlijk of eigenaardigheden.

in het dagelijkse leven, gaan wij af op de eerste indruk, en plaatsen wij onbewust mensen in hokjes(doe wel mijn best dat niet te doen)we moeten ons bovendien beschermen, want alles kan tegen je gebruikt worden.
je wilt niet veroordeeld worden, de tijd dat een probleem in de groep werd besproken ligt verachter ons....
dat bedoelen mensen denk ik ook met: de maatschappij verhard en vroeger stond iedereen voor elkaar klaar.

bij vriendschappen in het echte leven komt meer kijken, respect, vertrouwen, eventueel de zelfde interesses, een klik die van twee kanten komt. eigenlijk zou je dus iedereen die je ontmoet, onbevangen tegemoet moeten treden.....en dat is niet gemakkelijk.

misschien moeten we eens een goeievraag meeting houden: dan roep ik he..... ik ben pipl: nee, ik heb bruine ogen en geen strepen op mijn gezicht.

Je eigen wereldje is heilig voor je. Daarin zal je niet zomaar mensen toelaten die daar niet in passen en die het willen afbreken.
De selectie om mensen in jou wereld toe te laten is dan ook zeer streng. Juist omdat jou wereldje heilig is.

Mensen nodig je niet uit om vrienden mee te zijn. Er is namelijk een natuurlijke aantrekkingskracht. Je voelt je bij iemand op je gemak of niet. En als je op je gemak bent, dan zal je snel en gemakkelijk contact met diegene kunnen hebben. Zo ligt de drempel ook lager om de ander eens uit te nodigen om iets samen te gaan doen. Men groeit langzaam aan dichter naar elkaar toe.

Gepikt van een GVer zie link

Vriendschappen ontstaan eigenlijk min of meer toevallig. Je komt in een situatie waar je van tevoren niet van wist dat die aanstaande vriend of vriendin er ook zou zijn. Die ontmoeting is de zuurstof, jullie overeenkomsten de brandstof en het contact de vonk die nodig zijn om het vriendschapsvuur te ontsteken. Ik denk dat je vrienden min of meer onbewust toch zelf uitzoekt. Mensen die wat minder sterk in hun schoenen staan worden waarschijnlijk door anderen uitgezocht op dezelfde onbewuste manier. En de echt wanhopigen klampen zich aan iedereen vast die ook maar een beetje contact toestaat.

Vind het mooi omschreven. Ik denk dat er ook een bepaalde chemie mee moet spelen. Zo heb je mensen die je niet interesseren en mensen die je graag mag. Het is een soort verliefd zijn. Zoals ook al geantwoord is het via internet toch veiliger om te vertellen wat je voelt. Je deelt dingen sneller omdat het onbekend is. Vooral als je wantrouwig bent zal je altijd de angst hebben dat wanneer je in je directe omgeving iemand in vertrouwen neemt dit geschaad kan worden. Ik vind inderdaad dat wij in de huidige maatschappij veel afstandelijker zijn met elkaar. Je hebt je vrienden van vroeger en daar komen niet snel nieuwe bij. Ik zou ook wel meer vrienden willen maar waar haal ik in godsnaam de tijd vandaan om dit er ook nog bij te onderhouden. Best jammer. Ik heb heel soms wel een chemie met iemand die ik nauwelijks ken. En dan hebben we een gesprek en dan vertelik dingen tegen die persoon die ik nog nooit aan anderen heb verteld. Dat vind ik pas raar.

Vriendschappen kies je niet en maak je niet 'aan', die ontstaan. Je ontmoet voortdurend mensen, soms is er die klik, en soms voldoende klik om over en weer te besluiten nog eens iets af te zullen spreken. Dat kan bij een eerste ontmoeting zijn, maar ook pas in een later stadium.
Na verloop van tijd merk je dat het werkt en ga je er mee door, of merk je dat het niet werkt, en verwaterd het contact weer. Dat kan snel zijn, maar ook wel na jaren nog.
Evenzo maak je een vriendschap ook vaak niet 'uit'; hij verwaterd of lost op. Soms om na lange tijd weer tot bloei te kunnen komen, soms definitief.

Vriendschap is natuurlijk ook een relatie waarvoor je moet investeren om die goed te houden, maar er hangt wat minder van af, dus is het vaak wat vrijblijvender. Voor vrienden doe je minder water bij de wijn en geef je minder van jezelf op (in ruil voor andere dingen trouwens ; je moet jezelf nooit verloochenen) dan voor iemand met wie je je hele leve moet delen.

En vaak gaat er dan nog lange tijd overheen voor je echt kunt concluderen : dit is een echte vriend. Daartussen heb je ook nog heel veel kennissen, goeie kennissen, gelegenheidsvrienden, gezelligheidsvrienden en echte vrienden.

Ik vind zelf dat de definitie voor vriendschap wat makkelijk gehanteerd wordt tegenwoordig. Of liever : het wóórd vriend is wat gedegradeerd tot vrijwel iedereen die je kent (zie Hyves e.d.) Zo neigen mensen vaak jarenlang, ook als hun leven al inhoudelijk helemaal veranderd is, soms zelfs wat geforceerd, om te blijven gaan met de zelfde groep mensen die ze al van jaren kennen en dat nog steeds vrienden te noemen, terwijl ze dat eigenlijk allang niet meer echt zijn. Meer nog je bekenden, je peer-groep.

De mensen die voor je klaarstaan als het een keer wat minder met je gaat of als er problemen zijn, DAT zijn je vrienden. En die zijn in de regel met een vergrootglaasje te zoeken.

raakvlakken zijn vaak herkenning, erkenning en zorgen voor begrip naar/voor elkaar.
dit wekt interesses en houdt een gesprek op gang is mijn ervaring.

kijk, met iemand die alleen over auto's en mooie spullen praat ben ik persoon echt zo uitgepraat.

daarbij denk ik dat een vriendschap moet groeien. de vraag zullen we vrienden worden vind ik wat gek. (NU zijn we vrienden) ik denk dat dit vooral gevoelsmatig is en je achteraf beseft dat er een vriendschap is ontstaan.

het ligt er ook aan wat jij als vriendschap ziet.
zijn het de aantal personen op hyves bv, of is het toch het de veel diepgaandere variant van vriendschap?

zelf ben ik selectief want ik wil me prettig voelen en wat voor een ander kunnen betekenen en er voor deze kunnen zijn, als is het maar door te luisteren naar iemand.
voel ik me hier niet prettig bij, dan is het een soort plicht, en dus niet puur. hier pass ik voor.

door te praten kan je iemand leren kennen waarvan je eerst een heel ander idee had. zo kunnen de meest vreemde vriendschappen ontstaan, maar zeker ook heel dierbaar. het is bij een goede vriendschap dus wederzijds.