in hoeverre moet je respect hebben voor je ouders?

Links erin, rechts eruit.
Ook ik ben christelijk opgevoed, en heb "verzet" geboden.
Mijn ervaring is dat deze mensen (met alle respect, zijn wel je ouders) het imago dat ze dragen, en of ze wel in de groep passen belangrijker vinden dan de gevoelens van hun eigen bloedverwanten. Dit is iets was ik vaker tegen ben gekomen, en ik kon/kan er heel slecht tegen. Het is moeilijk mee om te gaan, en om antwoor te geven op je vraag,

Heb respect voor iedereen, MAAR, dit moet je wel verdienen!! Zolang jij andere mensen respecteert, zul je dat ook krijgen, eerst zaaien dan oogsten ;)

Inderdaad respect voor je ouders is een goeie zaak maar er zijn grenzen. Zij zijn niet alleen jouw ouders, jij bent net zo goed hun dochter! Valt er niet( ik ben niet gelovig) te praten met iemand van de kerk? Ik wens je veel sterkte, en denk eraan, jouw gezinnetje gaat voor.

Op een gegeven moment houdt het op!

Die tweewekelijkse ritjes en de was en de boodschappen zijn jouw ouders normaal gaan vinden.
En jij zult ze moeten laten merken dat dat het niet is, onder deze omstandigheden.
Zeg maar eens af.
Je kunt een keer niet.
Je hebt eens geen tijd.
Want je hebt je eigen gezin.

Verwacht verder niets van hen.
Ik heb mijn ouders ook wel verweten dat zij geen enkel meeleven met mij toonden, maar voor hen was dat nu eenmaal iets wat ze niet geleerd hadden.
Zij konden het niet.
Maar dit gaat verder en het zou voor mij TE ver gaan.

Je hebt je eigen leven.
Je kunt best dingen voor je ouders blijven doen als je dat zo voelt.
Maar respect zal er niet meer zijn.
En "eer je vader en moeder" niet alleen maar omdat ze toevallig je ouders zijn.

Heftig verhaal! ik zou aan je broers of zussen vragen of ze je zouden willen helpen. ook zou ik tegen je vader zeggen als hij nog een keer zoiets zegt dat je het voor hem doet en dat hij best een beetje respect voor je mag hebben en zeg hem dat je dat verwacht en het anders gewoon niet meer doet voor hun.
Over je mannen betreft je ouders zagen jou ex man waarschijnlijk als de perfecte schoonzoon en de vader van je kinderen en waarschijnlijk was het voor hun ook een erg grote teluur stelling dat jullie uit elkaar gingen.
Sterkte ermee en jij verdiend netzoveel respect als ieder ander en zelfs nog meer van je ouders dus ik vind dat je dat best mag zeggen

Wat mij betreft betekent 'eert u vader en u moeder' wees hen dankbaar dat zij jou het leven hebben geschonken en voor de goede dingen die ze hebben gedaan (je opgevoed, eten gegeven, etc). Niet: blijf ze op een voetstuk plaatsen en aanbidden ongeacht wat ze doen tot je er zelf aan onderdoor gaat. Probeer het gedrag nog eenmaal te bespreken, (probeer ze hierbij niet direct aan te vallen met: 'jullie staan nooit voor mij klaar' maar zeg liever dingen als: 'ik heb heel erg behoefte aan steun van jullie kant'. Mensen gaan zich bij dat eerste namelijk instinctief verdedigen en daar schiet jij niks mee op), helpt dit niet: gelijk afstand nemen. Jij hebt recht op je eigen geluk en hoeft je niet door hen als oud vuil te laten behandelen waar ze zo maar alles tegen kunnen zeggen! Je kunt je ouders blijven eren om wat ze je wel gegeven hebben, maar toch afstand nemen en als het écht nodig is contact zelfs een tijdje verbreken om wat ze nu doen. Het is moeilijk, dat weet ik, maar ik vrees dat er niks anders op zit als ze weigeren te luisteren naar hoe jij het ervaart en ze niet hun best doen te veranderen. Als ze wel willen luisteren, dan nog zal het ze veel moeite koste te veranderen en veel tijd kosten. Geef het de tijd, maar laat het niet verslappen, zorg dat ze er wel mee bezig blijven. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!!! Ik hoop dat je de kracht mag ontvangen de mooie dingen van je leven te blijven zien, zoals je huidige man en je kinderen!

Je hebt altijd een goede band met je ouders gehad, zolang je maar in hun gareeltje bleef lopen!

Door te scheiden heb je in hun ogen zwaar gezondigd tegen hun geloof.
"De RK Kerk kent geen echtscheiding (“wat God heeft verbonden, kan een mens niet scheiden”)."
Dus in hun ogen leef je nu constant in zonde.

Dan komt er nog bij dat ze gezichtsverlies hebben geleden bij familie, vrienden, buren enz. Daar komt die schaamte van.
Ik denk dat je het beste wat afstand kan nemen van je ouders. De wrok die ze nu voelen kunnen ze (voorlopig?) niet kwijt. Al hetgeen je nu voor hen doet vinden ze waarschijnlijk heel normaal, want jij moet je vader en moeder eren volgens hun geloof.

Afstand nemen lijkt me het beste. Zo kunnen ze je niet meer kwetsen. Hopelijk gaan ze je na een tijd missen, en komen ze tot beter inzicht...

Jou ouders verwachten waarschijnlijk niets anders van je. Jij staat immers altijd klaar voor ze en dat siert je. Ook al valt er niet te praten,dan kan jij wel degelijk laten weten dat ze je kwetsen. Als jou vader je een dik wijf noemt, zeg jij direct hoe dat voelt. Ik zou zeggen, dat dikke wijf brengt je anders wel naar moeder toe... Dan komt de boodschap in iedergal over.

Uit je verhaal kan ik opmaken dat je vele malen meer geeft dan neemt. Je cijfert jezelf volledig weg voor anderen en hoewel ik het bewonderenswaardig vind op welke manier je dienend bezig bent door zoveel voor je ouders te betekenen, constateer ik dat er iets scheefgegroeid is. Het gevaar ontstaat dat anderen misbruik van je kunnen maken door automatisch te verwachten dat jij wel iets voor hen zult doen.

Probeer wat meer voor jezelf op te komen, duidelijk je grenzen aan te geven. Het lijkt nu allemaal maar van één kant te moeten komen, dat is geen gezonde situatie. Als praten lastig is, zou ik in daden laten merken dat alles wat je doet geen automatisme is, maar dat je dat doet omdat je om hen geeft. Jij hebt ook een gezin dat aandacht verdient en wat waarschijnlijk veel tijd en energie opslokt. Dat zullen je ouders ongetwijfeld (h)erkennen.

Daarnaast: wonen je broers, zussen of andere familieleden in de buurt? Dan vind ik het niet meer dan normaal dat ook zij wat taken op zich nemen. Waarom zou jij twee maal per week moeten rijden, de was en boodschappen doen? Kun je misschien afspreken dat anderen zich daar ook voor inzetten?

Tot slot nog over die opmerking van je vader. Dat is absoluut niet normaal en ik snap volledig dat je je daardoor gekwetst voelt. Maar waarom hem daar niet op aanspreken? Laat gerust merken wat zoiets met je doet. Wellicht is hij nog altijd verbitterd door de teleurstelling die hij ervaren heeft na je echtscheiding en natuurlijk, net zo min als voor jezelf is dat ook voor je ouders geen pretje geweest. Alleen heb ik het idee dat hij in die verbittering is blijven hangen, terwijl jij in jouw leven de draad alweer hebt opgepakt en weer een fijn gezinnetje mag hebben.

O ja, de opmerking "nooit heb ik hulp gevraagd" viel me ook op. Wat is er op tegen om hulp te vragen? Jij bent en blijft wel hun dochter, waar ze diep in hun hart waarschijnlijk toch van zullen houden. Alleen is er om die kern door dat wat er gebeurd is een bittere schil gekomen.

Als ik je een tip mag geven: Word assertiever. Doe niet langer zonder meer wat je opgedragen wordt of datgene waarvan je denkt dat anderen van jou zouden verwachten. En laat je niet langer alles zeggen. Natuurlijk is het goed om voor je ouders te blijven zorgen en zover dat in je vermogen is, moet je dat ook vooral blijven doen. Maar niet ten koste van alles! Jij bent ook - net als zij - een mens met je eigen behoeften. Ik wens je veel sterkte om hierin de juiste balans te vinden.

Zoiets gaat twee kanten op ook al zijn het je ouders , als jij hun helpt en jij hebt hulp nodig kunnen ze jou ook helpen , ik zou een stuk minder doen dan wat je nu doet

Ik zou ook een gesprek aangaan met je ouders , misschien (denk ik niet ) zijn ze het er niet van bewust , maar jij zit hiermee , jij hebt ze geholpen toen het niet anders kon en toen jij het nodig had waren ze er niet.

Ik zou is een eerlijk gesprek met ze aangaan (zonder kids erbij ) en toch maar is gaan vragen hoe dit nou zit en van daar uit kan jij een beslissing maken , want als ze zien dat dit gedrag goed is dan zitten ze echt fout en kan jij je afvragen of jij dit nog wilt accepteren

Natuurlijk hoor je respect te hebben voor je ouders,maar er zijn wel grenzen wat wel en niet kan.

Ik heb ook weleens een conflict gehad met mijn moeder vanwege het feit dat ik alles voor haar deed en mijn 'zus' niet.
Een aantal jaren geleden heb ik tegen haar gezegd dat ze niet alles meer van mij hoeft te verwachten en dat ze nog een dochter heeft die ook weleens iets kan doen.
Als antwoord kreeg ik te horen;ja maar zij heeft het druk met haar gezin.
Ik werd woest en heb gezegd dat als ze het van haar ene dochter accepteert dat die het druk heeft dan moet je dat van mij ook maar accepteren want ik heb ook een eigen gezin en ik doe niet alles meer alleen en af en toe moet ik haar er nog aan herinneren want ze valt weleens in het oude gedrag terug en dan maak ik haar daar op attent.

Ik vind het jammer dat veel oudere ouders[niet allemaal]niet in willen zien dat hun volwassen kinderen ook een eigen leven hebben.