Ik vind het heel moeilijk die vier woordjes te zeggen. Van huis uit waren we helemaal niet demonstratief met woorden, woorden als "lieverd, schat, liefje", zomaar middenin een zin gezegd, kwamen niet voor. Wel, dat je iets goed gedaan had, of iemand blij had gemaakt - de vele kleine dingetjes die je ongevraagd voor elkaar doet als je in één huis woont, registreerden we, en dat zeiden we dus ook tegen elkaar en we bedankten elkaar ervoor - er was zelden of nooit iets vanzelfsprekends in het omgaan met elkaar.
Pas toen ik zo'n 40-45 jaar was, kreeg ik een vriendin, die wel lieverd zei, tegen haar dochter, tegen mannen en vrouwen in haar kennissenkring, en tegen mij. Ik weet nog, dat ik kippenvel kreeg, toen ik het de eerste keer ook tegen haar dochter en haar zei, en weet nog de eerste keer dat ik "heel veel liefs" onder een brief naar m'n zusje zette, ipv. vele aanbidselen. En de eerste en enige keer, dat ik het tegen mijn stervende moeder zei - toen ze twee dagen later overleed, was ik intens dankbaar, dat ik het toen de bek uitgewurmd had, al had het heel onwennig en onbehaaglijk gevoeld....
En nog steeds stop ik sneller een lief briefje in z'n tas, of geef hem ongevraagd een lekkere massage, en ik weet altijd van iedereen, (t/m de onderhoudsmonteur van m'n HR-ketel), hoe hij z'n koffie drinkt. Ik denk daardoor, dat iedereen weet, dat ik heel blij ben met hun aanwezigheid in mijn leven.
Maar het "echt" zeggen - nee. Ik voel me er té ongemakkelijk bij. In die 8 jaren dat ik mijn lover nu ken, heb ik het hem één keer gezegd, en dat was zó tussen-neus-en-lippen-door, dat ik niet eens weet, of hij het wel gehoord heeft.
Ik vind het echt heel jammer, dat dit zo is. Daarom probeer ik het maar aan iedereen waar ik van houd, zoveel mogelijk te laten merken. Op elke manier, die ik maar bedenken kan, en zo vaak mogelijk.....