hoe leer ik mijn dreumes (15 maanden) dat ze niet moet gillen en schreeuwen?

Door zelf het goede voorbeeld te geven. Dus als je boos bent toch op een rustige toon blijven praten, en ook niet onder aan de trap naar boven roepen. Vraag haar op gedempte toon wat ze wil, en of dat ook zachtjes kan. Want dan wil jij misschien wel doen wat ze vraagt. Maar als ze blijft krijsen, dan negeren. Laat haar merken dat het geen effect heeft, maar wel als ze gewoon doet.

Lastig om van een afstand te zien wat er aan de hand is. Mogelijk kun je een patroon of prikkel ontdekken waarna het steeds optreedt. Gillen en schreeuwen kan vastzitten aan angst en geen andere adequate uitdrukkingsvorm hebben om te zeggen wat er aan de hand is. Ook de eigen onmacht van jou voelt het kind aan en dat maakt het nog ingewikkelder. Kijk of je ergens ook maar een nauwelijks zichtbare verandering of ogenblik van verbetering zie en beloon dit met warmte en nabijheid. Mogelijk kun je zo stapje voor stapje de uitingsvorm veranderen in iets wat voor jullie allebei meer ontspanning geeft. Mocht je achter een patroon of prikkel kunnen komen waardoor jouw kindje gaat schreeuwen, kijk of er dan iets aan de aanleiding kan veranderen. Als je er niet uit komt, zoek dan hulp en blijf er niet mee aan het modderen. Dat is voor allebei erg lastig. Heel veel wijsheid gewenst'

Toegevoegd na 22 minuten:
Ik lees niet dat ze ook blijdschap en lachen in haar uitdrukkingsrepertoir heeft. Zelf weet je echter of dit wel of niet is. Het patroon van schreeuwen-gillen gebeurt bij dingen waarbij jouw kindje opgewonden raakt in positieve en negatieve zin. Kijk eens of je andere mogelijkheden hebt om het reactiepatroon te doorbreken tijdens positieve aanleidingen door bv. samen de poes te gaan aaien. Gedragsverandering van jou en haarzelf kan haar afleiden van het eigen patroon van gillen en als het verandert dan geef je ze een vette knuffel en prijs je ze heftig. Bij negatieve prikkels mag het kind ook verdrietig zijn omdat dit dan een normale reactie is alhoewel er een verschil is tussen gillen en verdriet hebben. Hopelijk krijg je goede tips en kijk vooral naar de tips die in jouw hart goed voelen. Dat wat je vanuit jouw hart doorgeeft, voelt jouw dochter ook.

Toegevoegd na 11 uur:
Goed om te lezen dat het ook een stralende dochter is. Kijk eens of je iets kunt via de huisarts bij bv. een orthopedagoog of kinderpsycholoog als die in de buurt zit.
Mijn ervaring houdt hier op. Succes

Mijn kinderen hebben ook zo 'n periode gehad. Of hard krijsend gaan liggen, en met hun hoofd op de vloer slaan.
Stik negeren, dan ontdekken ze snel dat dit gedrag nergens toe leidt. En dan ook echt negeren, zelfs niet kijken naar je kind. Bedenk: negatieve aandacht is ook aandacht.

Tja, wat moet je doen?? Dat is een hele goeie vraag. Waar ik het eerste aan denk: JIJ bent haar ouder en aan het eind van het verhaal weet jij het beste wat er voor jouw kind het beste is. Het was makkelijker geweest als er een gebruiksaanwijzing bij kwam, maar helaas... zo werkt dat niet.

Ik ben zelf ook moeder van drie totaal verschillende kinderen, inmiddels alweer grotere kindjes, maar ik weet het nog goed hoor, dat ze zo klein waren.

En als ik zelf denk aan de tijd dat mijn kinderen gilden, was het eerste wat ik deed ze op de trap zetten. Of in de hoek. Want hoe anders moet een kind van 1,5 snappen dat het niet goed is dat ze aan het gillen is? Je kan het uitleggen, maar dat snapt je kind niet omdat het met die leeftijd dat nog niet niet onthoud, zoals je zelf ook al aangeeft.

Ik heb geleerd: 3 keer waarschuwen en je bent eruit. Eerste keer zeg je: Sssst, zachtjes praten (terwijl je het zegt doe je je vinger voor je mond), tweede keer zeg je het iets bozer en ook met je vinger voor je mond, en de derde keer zet je haar op de gang! Heel kort maar, ze is pas 1,5. Voor elk jaar dat ze oud is een minuut. En daarna ga je naar haar toe, vraag je haar wat ze heeft gedaan, en dan zeg je dat mag niet ,en dan moet ze sorry tegen jou zeggen en dan begint het hele riedeltje weer van voren af aan, tot dat ze begint te snappen dat als ze gilt ze op de trap moet en dat dat niet leuk is, en dat ze dan ook echt straf heeft.

En nee, dat heb ik niet van tv, mijn eigen moeder heeft mij ook zo opgevoed en haar vier andere kinderen ook... zat zelf geregeld ook op het matje (letterlijk) of op de trap en ze doet dat met alle kinderen om haar heen en het werkt prima! Moet ook wel, want ze is oppasmoeder.

Eén ding: probeer niet van alles, maar blijf consequent, hou het vol. Als je van alles gaat proberen dan snapt je kind er uiteindelijk ook niks meer van, ze willen graag regels hebben, hoe jong ze ook zijn.

Toegevoegd na 16 uur:
ipv van op de trap (als je bang bent dat ze naar boven gaat) kan je dr natuurlijk ook gewoon op een stoeltje, kruk, matje (bij de deur) zetten... in elk geval ergens waar het niet leuk is.

Wat leuk dat je zo'n enthousiaste dreumes hebt! Mijn dreumesje van dertien maanden is ook hyper enthousiast, zit te schreeuwen van blijdschap als papa eraan komt. Geniet ervan, de tijd dat je een keurige volzin krijgt ipv het gezellige gebrabbel komt snel genoeg.
Laat je dreumes zelf eten, met de handen of met een lepel. dan hoeft ze niet continu op jou te wachten. Dat duurt ook lang. ik lees dat je ook een baby hebt, ik neem aan dat die ook huilt als er iets is? probeer dreumes en baby goed gescheiden te houden qua lawaai, blijf zoveel mogelijk met haar beneden/ in een andere ruimte, leg wat luiers en doekjes etc beneden neer, ik neem aan dat je haar nog niet zonder toezicht laat? Geef haar eens een stapel oud papier om te scheuren en ja dan kan je een hoop gegil verwachten, dat is toch leuk?

Ik begrijp als moeder van drie niet zo goed dat je je eraan ergert. ik vind het erg jammer. Hoe kan je boos worden op zo'n wurmpje? Eigenlijk is zo'n dreumes nog een baby. Je hebt snel, heel snel, kind op kind gekregen misschien zijn je hormonen wat op hol? je zou eventueel kunnen overwegen om je dreumes babygebaren aan te leren maar ik denk dat je nu even met beide benen op de grond moet staan. Vertroetel haar liever!

Je dochter heeft nog niet de capaciteiten om zich verbaal uit te drukken en doet het op haar manier. Inderdaad kan het zijn dat ze dat gedrag gezien heeft bij andere kinderen. Het is eigenlijk een taal die ze leerde, een manier om zich uit te drukken. Net zoals bij verbale uitingen, doet ze dit door imitatie.
Het haar echt afleren lukt niet vrees is. En er is natuurlijk ook een verschil tussen tieren en brullen als ze haar zin niet krijgt of gewoon om uiting te geven aan een emotie.
In het eerste geval kan je maar één ding doen : negeren. Vrij zenuwslopend, ik weet het, maar als je reageert op welke manier ook, weet ze snel dat dit de weg is om haar zin te krijgen. Dan wacht je een moeilijke tijd als ze wat ouder wordt (rond 2 jaar is soms een lastige periode wat dat betreft, omdat kinderen dan in een eerste fase van Ik-vorming vertoeven en grenzen aftasten).
Het enthousiast gillen kan je soms wat temperen door "sssht" te zeggen en even samen met haar rustig te worden. Bv. door ze even op de schoot te nemen en te wiegen. Zorg m.a.w. dat "sssht" aan iets leuks gekoppeld is. Als je haar leert wat "sssht" betekent krijg je na verloop van tijd soms het grappige fenomeen dat ze dat tegen zichzelf begint te zeggen (was bij mijn dochter vroeger alleszins het geval...).
Ik lees ook dat het vooral vervelend is omdat de baby er steeds wakker van wordt. Is het een optie om de baby in een aangrenzende ruimte te laten slapen, zodat de deur dicht kan?

De drie opvoedingsregels:
1 - Negeren (van ongewenst gedrag)
2 - Afleiden (als het eerste niet helpt)
3 - Ingrijpen (als het tweede niet helpt)

Het geblèr is een vorm van aandacht trekken. Als je erop reageert wordt het ongewenste gedrag beloont en zal het doorgaan. Negeren is waarschijnlijk het effectiefst. Afleiden zou kunnen helpen, maar pas op dat dat geen 'belonen' wordt. Ingrijpen door het kind een timeout te geven als laatste redmiddel.

deze periode hebben mijn kinderen ook gehad, ook in de periode dat ze nog niet konden praten en niet aan konden geven wat ze juist wilden.

zelf heb ik op het schreeuwen niet gereageerd. (dit gedrag is dus niet zelfbelonend)

voor sommige dingen had ik gebaren verzonnen. op momenten dat ze doorhadden dat schreeuwen geen zin had pakte ik ze op en vroeg wat ze wilden. door te wijzen kon ik aan de reactie zien wat wel of niet de bedoeling was, of ze wezen het zelf aan.

op welke manier ze het ook aan kunnen geven met of zonder hulp, wil nog niet zeggen dat dingen die ze willen kunnen natuurlijk.

wellicht scheelt het om te bedenken dat het geen klaagzang tegen wie dan ook persoonlijk is, maar puur het feit dat het frustrerend is dat een kind zich niet duidelijk kan maken, of kan aanvaarden dat niet alles op DAT moment gebeurd waarop het kindje het wil.

zo te lezen doet je kindje het uit frustratie (ze moet lang wachten of kan niet duidelijk maken wat ze wil) maar dit zijn echt fases die weer overgaan.

ook lijkt me dat je kindje dit doet uit enthousiasme als de kat langsloopt. je zou dan kunnen proberen om zich op een andere manier te uiten (ze kopieren alles dus dit is een voordeel)

als ze weer gilt kan je bv zelf zachtjes roepen 'jaaa, de poes!' en hierbij in je handen klappen. staart trekken mag natuurlijk niet, maar misschien heb je een hengel waar ze mee kan spelen samen met de kat omdat deze erachter aan gaat zodat ze samen schik hebben.

grote kans dat je dochtertje op een gegeven moment ook gaat klappen en 'poes' zegt ipv van te schreeuwen.

afleiden zal meer helpen dan bestraffen (helemaal als ze juist schik heeft of als ze al gefrustreerd is)

eigenlijk is er op alles wel een foefje te vinden om dit gedrag om te buigen zonder te betreffen. als ze eenmaal een andere manier heeft gevonden is dat natuurlijk een dikke pluim waard zodat het aantrekkelijker wordt dan de luidruchtige manier ;-)