Hoe verzamelden ze in de middeleeuwen bewijs voor een misdaad?

Iemand zei; dat is een heks. Oke we gooien haar in de plomp. Als ze overleefd is ze een heks als ze dood gaat niet. Sorry foutje ze is dood.

Dat ging vooral door het horen van getuigen.
En voor de rest keek men niet zo nauw, zeker niet als het om arme burgers om lijfeigenen ging: maakte niks uit als iemand onterecht bestraft werd.

Elke stad had zijn eigen wetten en een rechtbank waarin schout en schepenen bepaalden of iemand schuldig was. Er bestonden twee types van rechtbanken: de gewone en de gespecialiseerde. De gewone rechtbanken hielden zich bezig met de burgerlijke en strafrechtelijke zaken in dorpen en steden. De gespecialiseerde rechtbanken oordeelden over specifieke overtredingen of over welbepaalde bevolkingsgroepen. De voorzitter van de rechtsbank, schout of baljuw genoemd, had als taak de misdadigers te ondervragen, bewijzen van schuld te verzamelen, getuigen te horen

Hiervoor waren verschillende middelen ter beschikking. In de vroege middeleeuwen:
1. Eenzijdige godsoordelen, water en vuurproef, waarbij men een bepaalde proef moest afleggen en als men het overleefde werd men vrijgesproken;
2. Tweezijdige godsoordelen waarbij aanklager en aangeklaagde het uit moesten vechten. De winnaar had gelijk en de verliezer pech;

In de latere middeleeuwen (vanaf 1215, het jaar waarin de godsoordelen werd afgeschaft) werd meer gekeken naar feiten en bewijsmaterialen zoals ook nu bij ons. Hoewel het niet vergelijkbaar is met hoe ons rechtssysteem nu in elkaar zit.

Met name het laatste deel van de eerste bron gaat over de bewijslast.

Daarnaast werd veel waarde gehecht aan een eed die door de beklaagde en eventuele getuigen werd afgelegd. Hierover gaat de tweede bron.