Waarom is iedereen altijd zo treurig bij het overlijden van iemand?

Op het moment zelf overheerst de gedachte dat iemand weg is en nooit meer terugkomt en ben je niet in staat om op een nuchtere manier te constateren dat dit een part of life is. Natuurlijk hoort het bij het leven, maar dat maakt het moment niet minder verdrietig.

Toch hoort het leven een feest te zijn, ik wil dat het die kant op gaat.
Ook de dood.
Ik vroeg het me ook al af:
http://www.goeievraag.nl/vraag/cultuur-feest-dood-gaat.34129

Laat ik zo zeggen..... Ik heb mijn moeder verloren toen ze 55 jaar jong was. Niet ziek gewoon onverwachts in haar slaap!.... Naar mijn mening te jong. Ik was toen zelf 33 jaar. Misschien vreemd maar ik had mijn moeder nog nodig en nog steeds. Ze is nu 5 jaar dood en mis haar nog steeds. In theorie weet je dat je ouder meestal eerder gaat dan je zelf maar niet op die leeftijd.

Tuurlijk kijk ik terug op de mooie tijden maar neemt niet weg dat ik nog veel moest beleven met mijn moeder. Tevens had ik nog veel vragen die ik helaas nooit heb mogen stellen.

Omdat het zo definitief is, nooit meer praten, knuffelen of elkaar maar zien. Niet meer kunnen vertellen hoe leuk het is of hoe vervelend. Je mist diegene gewoon en natuurlijk slijt het en krijgt het ene plek als het goed is, maar dat gaat niet in korte tijd. En tussen theorie en praktijk zit nog een groot verschil.

Ik vraag me af of je weleens een dierbare hebt verloren?.In mijn geval is mijn moeder in haar slaap overleden en was ik idd gelukkig dat zij een betere plek had gevonden ,want in haar geval zou het lijden alleen maar zwaarder geworden zijn.Maar als ik nu mijn partner zal moeten missen hier op aarde ,hoe ik ook vertrouw dat er meer is,zal ik toch denk ik wel kapot zijn van verdriet om dat ik op dit moment er niet aan moet denken dat ik zonder hem moet zijn.Dus ik denk dat iedere situatie weer anders is

Omdat je weet dat je diegene nooit, of in ieder geval, een hele lange tijd niet meer ziet. Omdat je veel van die persoon houd en je hem/haar mist.
En je weet dat iedereen een keer dood gaat, maar het is het gemis wat het zo moeilijk maakt denk ik.

Ik zit nu midden in dit proces, mijn oma is 1 december j.l op 69 jarige leeftijd overleden aan kanker, tuurlijk weet ik wel dat zij beter af is , het is zelfs egoistisch om haar zo ziek bij mij te willen houden. Diegene waar ik om rouw en mis is om mijn oma die nog gezond was (ze heeft een ziekbed van 4 maanden gehad)

Ik heb dit met mijn andere oma ook zo meegemaakt, en ik weet diep in mijn hart wel dat het slijt, dat ik het een plekje kan geven na enige tijd, maar als het allemaal nog zo vers dan werkt je gevoel nog zo i.p.v het verstand.

Ik weet ook dat er mensen/kinderen gaan die nog heel jong zijn, vindt ik ook verschrikkelijk hoor, maar die ken ik niet, en daar heb ik niet de band mee die ik met mijn oma's had.
Zo probeer ik af en toe wel te relativeren hoor, mijn ene oma heeft mijn dochtertje bijna 3 jaar gekend , tenslotte niet iedereen wordt overgrootoma....

Ik probeer bij de dag te leven nu en geniet extra van de mensen die ik om me heen heb..
Ja dat we sterven weten we allemaal, maar als je een sterfgeval dichtbij mee maakt , worden we weer met onze neuzen op de feiten gedrukt...

Mijn moeder is op 39 jarige leeftijd overleden, ik was 9. Nog 2 iets oudere broers en een zusje. Ze heeft mij niets van het leven kunnen leren, genieten of wat dan ook. Ze heeft van alle kinderen weinig mee kunnen maken, 1e vriendje, trouwen, kleinkinderen. En wij veel te weinig van haar.

Heb haar zo vreselijk hard nodig gehad om groot te leren worden. Toevallig vandaag ook haar sterfdag.
Dus treurig bij het overlijden van iemand! Veel te jong dus, en sávonds hadden we feest en de volgende ochtend was ze er niet meer. Kan je vertellen dat vanaf dat moment je jonge leventje niet meer onbezorgd zal zijn. Totaal onverwachts.

Dus treurig bij het overlijden van iemand. Tuurlijk onthoud je de leuke momenten maar het verdriet dat iemand er nooit meer is, dat is voor ons jaren lang ondraaglijk geweest.

Het verdriet is m.i. meer over het niet meer in je nabijheid hebben van de persoon die overleden is.
Er is een stukje geamputeerd in je leven.
Het overgaan van de dierbare naar de andere wereld dat kun je nog plaatsen maar de lege plek niet, dat geeft de intense pijn.!!

Het kan anders niet. Niet tereurig zijn is niet onze handen. Dat gaat gaat automatisch. Hoewel je niet tereurig wilt zijn. Maar jah het omgeving op dat moment beinvloed je ook…

Dan sterft er iets in jezelf, en dat is toch treurig...

het is toch logich dat je iemand heel lang en heel erg kan missen,
mijn omas zijn beide overleden toen ik 16 en 17 was dat is al 10 jaar geleden toch mis ik ze nog
bv toen ik trouwde, en nu vind ik het jammer dat ze nooit mijn kindje kan zien en dat soort dingen.
nou waren mijn omas al vrij oud en ik weet ook wel dat ze het nu heel goed hebben maar ik zal ze toch altijd wel blijven missen denk ik ik heb nog zoveel te vertellen

Ten eerste ben je treurig omdat het afscheid altijd komt op een ongelegen moment. Hoe dan ook, het overvalt je toch.

Aan de andere kant denk ik dat je ook verdrietig bent omdat je van kleins af aan bent opgevoed met afscheid nemen is pijn, verdriet dus treurig. Met ander woorden het zit er ook wel een beetje ingebakken.

Zoals eerder al geantwoord; eigenlijk is het wel een beetje egoistisch om die persoon langer bij ons te willen houden. Als we waren opgevoed met het is feest als iemand uit zijn lijden wordt verlost, zouden we misschien niet zo treurig en verdrietig hoeven zijn en zouden we die ander ook makkelijker los kunnen laten.

Dacht zelf ook altijd dat het beter zou zijn als mijn moeder dood zou zijn, ze is niet gelukkig in dit leven, is geen vechter, ziet geen positiviteit en heeft geen enkel doel. Toch toen ze in april jl. moest vechten voor haar leven (waar ik van stond te kijken, omdat ik dacht dat ze geen vechter was) keek ook ik opeens anders naar haar dood en werd ook ik egoistisch. Opeens wilde ik nog zoveel dingen met haar ondernemen. Dus nogmaals het zit er volgens mij gewoon in; diep in onze genen willen we geen afscheid van die ander nemen en zijn we allemaal egoistisch op dat gebied.

nou ik ben nu 34
maar toen 28 september mijn stiefzoon op 23jarige leeftijd overleed aan een auto ongeval
ging er ook iets dood bij mij
heb er vanaf mijn 17 jaar voor hem gezorgd
dus is het ook niet vreemd dat je pijn voelt
ik heb met mijn vrouw de pech gehad om dit mee te maken
maar hoop dat niemand het nog mee hoeft te maken
als je van iemand houdt en die moet het leven laten
dan doet dat pijn ja
heb je hier geen last van
zit er iets niet goed
en tuurlijk denk je ook aan de leuke momenten
en dat wordt op den duur aleen maar meer
maar pijn is een natuurlijk iets en dat is maar goed ook
en als je leeft met de gedachte van ik ben geboren om te sterven
leef je in mijn ogen een bekrompen leven

Wat je zegt is waar, dat je vanaf je geboorte al bezig bent met de reis naar je dood. Maar dan toch komt de dood altijd onverwacht, ook voor mensen op een ziekbed. Het komt onverwacht, omdat je nog zoveel had willen doen, had willen delen met, of zeggen tegen de overledene. Je bent verdrietig, omdat de overledene nu zoveel niet meer mee zal maken. Je denkt aan die momenten die je met hem deelde, de dingen die je altijd met hem deed en waar hij niet meer bij is, waardoor het nooit meer hetzelfde zal zijn. Natuurlijk zal het verdriet slijten, maar soms overvalt het je dan weer, als een blikseminslag, wanneer er iets gebeurt wat je zo graag samen met hem had willen meemaken, had willen zien, of samen om had willen lachen.
Als iemand een lang en/of pijnlijk ziekbed hebt gehad ben je natuurlijk ook "blij" voor die persoon dat hij uit zijn lijden is verlost, maar je bent verdrietig omdat hij een gat in je leven achterlaat dat je nooit meer volledig zult kunnen vullen.

Dagen, weken? Jij weet van niks. Helemaal niks. Ik vind je vraag diep beledigend.

Het hangt af van de relatie die je met die persoon gehad hebt. Maar ook zonder directe relatie kan het ook een schok zijn.

Toegevoegd na 2 minuten:
Het verdriet is niet beperkt tot personen, ook bij overlijden van huisdieren gebeurt het dat er verdriet is. In het laten gaan van emoties is niet iedereen even sterk.

De diepte en lengte van het verdriet komt voort uit de hoeveelheid er in gestopte / beleefde liefde.

Hoe dieper je van iemand hebt gehouden, hoe erger het verlies. En dat duurt echt even, voor je weer kunt lachen. Voor de één zal dat sneller zijn dan voor de ander.

Ik weet dat het komt, maar dat maakt mijn verdriet helaas niet minder.

Mijn moeder is dit jaar overleden, ik heb bij haar bed gezeten en haar de laatste adem horen nemen, en ik kan je zeggen, het is indrukwekkend.
Het voelt alsof je uit elkaar wordt gescheurd op dat moment.
Je ziet het laatste leven wegglijden uit het lichaam, en al weet je dat ze in de hemel haar ogen weer opendoet het blijft moeilijk.
Ik heb bij haar bed gezeten, en haar gezegd dat ze kon gaan, op weg naar het witte licht.
En ik heb gebeden of ze in de hemel goed voor haar konden zorgen.
Ook is het vreselijk moeilijk om daarna door haar spulletjes te grasduinen, want alles ademt haar geest uit.
Voor je liggen alle fragmenten uit een voorbij gegaan leven.
Het loslaten komt pas na de begrafenis, en als het leven weer zijn normale loop hervat.

Op het moment dat een dierbare is overleden, doet zelfs het denken aan de gelukkige moment die je met hem/haar hebt gehad je verdriet. Tenslotte weet je dat je dat soort momenten nooit meer met die persoon doet delen, en dat is het ergste: die persoon is er niet meer. Daar kun je niet kort om treuren, daar treur je je hele leven om. Ook als die persoon ziek was, want waaróm was hij/zij ziek? Ook als die persoon zelfmoord heeft gepleegd, want het had zo anders kunnen lopen.

Het scheelt erg wie er is overleden, onder welke omstandigheden, op welke leeftijd enzovoorts. Ieder mens gaat anders om met rouw, en iedere overledene roept weer andere emoties op. Toen m´n oma overleed was ze 89 en dementerend, daar had ik vrede mee. Toen mijn moeder overleed was ze al 10 jaar erg ziek en dat werd steeds weer een stap erger. Ze was pas 60 jaar toen ze stierf. Ik was erg verdrietig om haar te moeten missen maar de dood was voor haar zelf een verlossing, dat maakte het voor mij makkelijker om het te verwerken. Mijn partner overleed heel jong, na een kort ziekbed. Ik had niet zien aankomen dat hij zou overlijden. Daar ben ik zo verschrikkelijk verdrietig van geweest, dat kan ik niet beschrijven. Zijn dood kan ik niet relativeren zoals ik dat bij de anderen wel kan. Hij hoorde niet te sterven, zijn dood kwam 50 jaar te vroeg. Iedereen weet dat sommige mensen niet oud worden maar dat maakt het niet makkelijker op het moment dat je zoiets meemaakt.

Ligt er heel veel aan wie je verliest toch?
Ik kon en kan het niet opbrengen om enkel aan de leuke momenten te denken die ik met mijn slechts 10-jarige zoon had...ik mis hem daar veel te veel voor..en ik kan al helemaal niets met de gedachte dat hij al begon dood te gaan toen hij werd geboren...wel dat hij hier op de een of andere manier klaar was maar dat betekent niet dat ik geen verdriet mag hebben omdat hij er al zo jong niet meer is...na 16 jaar huil ik nog wel om hem ook al is dat niet meer dagelijks en niet meer zo heftig als voorheen...

Mijn oma is in september overleden aan kanker. Dat had ze al jaaaaaaren en het ging steeds slechter met haar. Nu is ze van het lijden verlost en heerst er in de familie meer een sfeertje van "het is goed zo" dan het verdriet, ook al is dat er wel.
Gek genoeg heb ik meer verdriet om mijn overleden hondje (die ook doodziek was en nog geen 3 is geworden) dan van mijn oma.

Je gaat iemand pijnlijk missen, maar het kan ook een opluchting zijn ,je denkt aan mooie herinneringen of minder mooie .Maar er kunnen ook nog vragen zijn die nooit uitgesproken zijn. Die nooit meer beantwoord kunnen worden. Die gene is voor altijd uit je leven.
Er verdwijnt iemand uit je systeem die er altijd was.

Dat is deels een kwestie van cultuur. Maar het is normaal dat iemands overlijden iets met mensen doet, omdat we ons ook hechten. Je hebt niet het flauwste benul waar je heen gaat als je overlijd, dus ik kan me voorstellen dat het ook een deel angst of ongerustheid is.
Op wat voor manier iemand overlijd en wat dat met je doet verschilt met je eigen karakter, overtuigingen, ervaring, etc.

De dood komt altijd onverwacht. Ook al weet je dat iemand ziek of suïcidaal is, je zou er iedere minuut rekening mee moeten houden om gezegd te kunnen hebben dat het niet onverwacht kwam. Zulke dingen kunnen 10 seconden of 40 jaar duren.

En zoals je eigenlijk zelf al zegt in je vraagstelling; iedereen heeft zijn/haar eigen manier om vervelende gebeurtenissen te verwerken. Je kunt lachen, huilen, muziek maken; iedereen (gemiddelde mens) doet er iets mee.

Als ik dood ben zou me vader en mijn zusje erg verdrietig zijn, maar that's life, en ze redden ook prima zonder mij. Mijn oma is ook dood en het is gewoon verdrietig omdat ik haar heel erg mis.

Als jij er zo licht over gaat zou ik zeggen: je mag gerust voorgaan.En ieder afscheid is anders, hoe kan je nu in alle ernst zeggen dat we"met zijn allen" "weken" treuren.Over het verdriet van een ander weet je niets, dat moet je respecteren.