Dit onderwerp is vaak gaande tussen mensen die ‘de ander aanroepen’ tot het nemen van een eigen verantwoordelijkheid m.b.t. het wel/niet gelukkig kunnen zijn. Maar klopt dit en is dit haalbaar?
Het is me opgevallen dat mensen dit veronderstellen die op dat moment nog wel hard werken, niet direct zelf iets ‘levensbepalend’ meemaakten, merendeels hoger opgeleid zijn, en tevens leven ver boven de armoedegrens. Een voordeel en/of toeval?
Soms zijn er externe oorzaken zijn waar de persoon totaal geen of weinig grip op heeft zoals: het krijgen van een ongeneeslijke ziekte/ongeluk, het verlies van je dierbare(n) of kinderen, het overvallen worden op straat, incest meemaken, of andere vormen van misbruik of geweld (ook psychisch) die iemand ongewild kan overkomen. Een keuze?
Of de impact van interne (aangeboren) factoren, zoals een psychische aandoening die alle dagen je leven beheerst. Tekorten aan bepaalde stoffen in je hersenen (de grote directeur der hormonen is de hypofyse) of soms bepaalde “kortsluitingen” kunnen dit ook beïnvloeden. Een keuze?
Bovenstaande factoren (interne en de externe) zijn voor wie in reïncarnatie gelooft kan dan op termijn leren om de zgn. oorzaak in een vorig leven te (onder)zoeken of neer te leggen, maar of je er wezenlijk “nu”| iets aan hebt, lijkt me de vraag ;)
Is het (on)terecht als je stelt: "alles wat je meemaakt of overkomt' is je eigen verantwoording?
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?