Wat/hoeveel voel je tijdens een besnijdenis onder plaatselijke verdoving?

Dankzij de verdoving voel je niets, alleen de prik voel je.

De prikjes voor de plaatselijke verdoving kan ik mij niet meer herinneren, dus was dat misschien zoiets als een verdoving bij de tandarts. Je verwacht dat je er even iets van voelt, en daar blijft het bij.
Daarna is het alleen een rare gewaarwording dat je er op je rug liggend bij bent terwijl ze onderaan je buik aan je lijf bezig zijn, maar eigenlijk valt de ingreep goed mee. Het doet geen pijn.
Een volledige narcose is bij mijn weten doorgaans niet nodig.

Ik denk dat het zelden gebeurt dat de verdoving niet voldoende werkt, dat checken ze heus wel, en dan weten ze daar wel raad mee.

Zorg dat je begrijpt hoe je de rondom genezende wondjes moet verzorgen. Vraag ernaar. En zie de bron van het LUMC. Plassen lijkt in het begin op huilen met opengesperde ogen om de wondjes niet nat te maken. Alsof je huilt zonder je oogleden te bevochtigen.
Klopt ook wel: de eikel is meer bloot komen te liggen, en hij is daardoor in het begin erg gevoelig. De grotere gevoeligheid went geleidelijk en wordt ook minder.

De eerste tijd had ik even helemaal geen behoefte aan een erectie - en die diende zich ook niet aan. Ik denk dat dat vanzelf niet gebeurt.
Wat later is het een vreemd gevoel als de hechtingen een voor een losraken (die waren gemaakt met zeg maar een soort garen dat na een aantal dagen oplost, en dat voel je zachtjes gebeuren).

Het eind van het verhaal was voor mij een grote verbetering; ik had destijds van jongs af aan een veel te nauwe voorhuid. Maar hoe ontdekte je nou bij jezelf dat dat echt een afwijking was (in de jaren 70 hè)?

Komt vast goed!