Hoe komt het dat ik me misselijk voel na eten?

Klinkt alsof je ziek bent, houd het even bij bouillon, thee, en beschuit of zo. En veel slapen.

Ik heb het idee dat ik juist ben ziek geworden door het te weinig eten en ben daardoor dus bang dat het erger wordt als ik weinig blijf eten.

Om welke reden heb je een paar dagen weinig gegeten ?
En wat is weinig voor jou ?

Ik wil geen negatieve reacties want ik wéét dat het slecht is etc. Ik weet dat allemaal al.
Te weinig gegeten omdat ik wil afvallen en weinig is gemiddeld 200-250 kcal per dag.

klinkt als de griep, misschien extra rusten, thee, soep en beschuit of crackers.

Je hebt een groot probleem.
Je zegt af te willen vallen. Dit doe je op een zeer gevaarlijke manier. Deze radicale manier van uithongeren ( 250 kCal per dag ) doen vooral anorexia patiënten. Zou dit bij jou het geval kunnen zijn ? Hoeveel weeg je nu ? En waarom heb je voor uithongeren gekozen ? Je doet er goed aan om hulp te zoeken, want je hebt waarschijnlijk een eetprobleem.
Ga naar de huisarts en vertel je verhaal.

Maximaal 250 kCal per dag? Dat is geen dieet, dat is bijna vasten. Als je dat meer dan een paar dagen doet, ben je bezig met zelfvernietiging.

Dat klinkt niet goed, Ytje. En nee: dit is geen negatieve reactie, maar een bezorgde. Zo weinig eten houd je niet lang vol, en het feit dát je zo extreem weinig eet omdat je wilt afvallen, kan er inderdaad op wijzen dat je bezig bent een eetstoornis te ontwikkelen. Heb je - medisch gezien - overgewicht? Als je dat niet hebt is dit extra zorgelijk omdat dat betekent dat ook je lichaamsbeeld verstoord is, maar om eerlijk te zijn is het net zo zorgelijk als je wél overgewicht hebt en af wilt vallen door zo extreem weinig te eten. Het lijkt misschien onschuldig in het begin, maar dat is het niet. Je merkt nú al dat je lichaam gaat protesteren: je voelt je ziek en zelfs het voedsel dat je lichaam zo overduidelijk nodig heeft, gaat je tegenstaan. Uit onderzoek is gebleken dat verhongeren op zich kan leiden tot eetstoornisgedragingen. Dus de eetstoornis zorgt ervoor dat iemand weinig eet, en het feit dát iemand te weinig eet, voedt de eetstoornis weer. Je raakt heel gemakkelijk in een vicieuze cirkel en het is dan ook niet verwonderlijk dat bij een deel van de anorexiapatiënten hun eetstoornis begon als een 'gewoon' dieet. Als je zo extreem weinig eet, wordt op den duur je eetlust minder en na een tijdje lijkt elke normale portie gigantisch, en reageert je lichaam daar net zo op. Ik weet niet of je hiermee al bekend bent bij een arts, maar zoek asjeblieft hulp. De weg naar herstel wordt namelijk zoveel langer naarmate je langer afwijkend eet. Misschien ís het nu nog relatief onschuldig en heb je hulp nodig van een diëtiste die je kan helpen om gezond af te vallen, en misschien is het al hardnekkiger en heb je meer intensieve behandeling nodig. Maar elke dag dat je eerder hulp zoekt, is een dag dichter bij je herstel. Ik weet dat er altijd veel schaamte hangt rondom eetstoornissen en alles wat daarmee te maken heeft, maar behandelaars die hier vaker mee te maken hebben begrijpen echt wel hoe complex een verstoorde relatie met eten kan zijn en weten heel goed dat het niet zo simpel ligt als iemand 'even' vertellen dat hij/zij gewoon meer moet gaan eten.

Door zo weinig eten breek je spieren af, en je hart is ook een spier..

Overigens ben ik het niet helemaal eens met de mensen die zeggen dat je beschuitjes etc moet eten. Jij bent toe aan voedsel dat energiedicht en eiwitrijk is (en waarschijnlijk ook rijk aan vitamines/mineralen etc), zoals Nutridrink.

Ik adviseerde eerst beschuit, omdat ik dacht dat de vraagsteller grieperig of zo was. Maar nu lees ik pas het hele verhaal..

Ik wil trouwens ook je vraag nog wel beantwoorden, maar kun je aangeven hoeveel dagen je zo weinig hebt gegeten? En of je tot die tijd wel normaal at, of dat je al langere tijd minder eet dan je nodig hebt, of regelmatig periodes had waarin je zo weinig at? Of je de laatste tijd bent afgevallen, en welk percentage van je gewicht in hoeveel tijd dat ongeveer was? Dat maakt uit voor het advies over hoe je het beste nu deze specifieke klacht kunt aanpakken.

Sorry voor de late reactie, ik heb een tijd geslapen. Voelde me wel een stuk beter in bed maar nu ik weer op bed gaat het langzaam weer ietsjes minder. Ik ga niet op alles reageren, ik heb een verleden met eetproblemen dus dat is me allemaal al wel bekend (afgezien van dit probleem, het misselijk zijn). Relevante informatie: Ik heb medisch overgewicht, dus ik zal niet snel op een te laag vetpercentage zitten. Ik heb gewoon gedronken, water, thee, slimpie (ranja zonder suiker). Dat ik te weinig at is sinds zondag, daarvoor at ik een normale hoeveelheid (ik bleef op gewicht voor een hele lange tijd, maanden, dus gezond aantal kcal) de periode daarvoor (voor stabiel) kwam ik aan.

+ de laatste tijd dat ik zo weinig at (afgezien van keren dat ik griep had en gewoon niet kon eten) was ergens rond 2012.
Toen kwam ik terecht op een gezond gewicht. Ik heb nooit ondergewicht gehad.

+ eind deze maand gesprek met psycholoog, als ik het durf zal ik het melden.

Het heeft geen zin om voor een psycholoog iets verborgen te houden.
Wanneer je het niet durft te vertellen, kun je er niet mee geholpen worden. Desnoods schrijf je het op een briefje wat je geeft.

Ja dat snap ik, maar ik weet niet eens of ik er wel mee geholpen wil worden. Klinkt gek, maar iemand die dit nooit heeft doorstaan die begrijpt het ook niet.

Nee schat, dat laatste is niet waar. Dat is namelijk een kenmerk van veel eetstoornissen. Iemand met anorexia bijvoorbeeld wil twee dingen het liefst: gewoon zijn zonder dat gedoe met eten, én alleen gelaten worden om door te gaan met (bijna) vasten en zoveel mogelijk afvallen. Welke van die twee dingen de hoogste prioriteit heeft, wisselt vaak per moment. Dus zo gek klinkt dat mij helemaal niet in de oren. Natúúrlijk twijfel jij of je hier wel mee geholpen wilt worden, want iets in jou wil het liefst dat niemand dit merkt en dat je gewoon door kunt gaan om zo snel mogelijk veel af te vallen. Maar er is ook iets anders in jou, en dat is het zat om zich zo zwak te voelen en zo'n verknipte relatie met eten te hebben waarbij je je constant schuldig voelt. Ik heb het gelukkig nooit écht meegemaakt, maar het moet toch een ellendig bestaan zijn, als je eetstoornis hebt. Met niets anders bezig zijn de hele dag dan eten, calorieën tellen, je schuldig voelen om wat je eet en je tegelijkertijd schuldig voelen om wat je niét eet, omdat je daarmee jezelf ziek maakt en dat dus ook eigenlijk je eigen schuld is - tenminste, zo voelt het. Ik heb zelf ervaring met ondervoeding en de symptomen daarvan, en dát vind ik al ellendig, laat staan als daar nog eens dat hele psychologische complex aan gedachten en gevoelens bij zou komen die bij een eetstoornis horen. Dat gun je niemand. En dat gun ik jou al helemaal niet. Dus hoe moeilijk het ook is, ik hoop écht dat je het voor elkaar krijgt om dit toch met je psycholoog te bespreken. En als die een béétje ervaring heeft met eetstoornissen, dan weet die óók dat dat dubbele, dat idee dat je graag geholpen wilt worden maar toch ook eigenlijk weer niet, daar een onderdeel van is en kan hij/zij jou hopelijk helpen om dat wat beter te hanteren. En ook als je nu voor een ander probleem in behandeling bent of gaat, is het belang dat je psycholoog weet dat je op dit moment een (dreigende) terugval hebt met je eetprobleem. Bepaalde behandelingen wil je namelijk niet starten in zo'n periode, omdat dit de eetproblemen zou kunnen verergeren en andersom heeft je eetprobleem ook invloed op je emoties (die kunnen afvlakken) wat therapie minder effectief kan maken. Het is gewoon belangrijk voor een psycholoog om een compleet plaatje te hebben van jouw problematiek op dit moment, zélfs als dat betekent dat je wel vertelt dat je momenteel eetproblemen hebt, maar ook dat je er nog niet klaar voor bent om daarvoor gericht behandeld te worden.

Dankje Lies, dat is lief van je, dat je het snapt. Ik zal het zeker onthouden, om het te zeggen, ik vind het ergens ook gewoon belangrijk, het is wel mijn gezondheid. Mja, zo denk ik nu, andere momenten denk ik; gezondheid? belangrijk? Nou nee, er leuk uitzien (en dus slank zijn), dát is belangrijk.
Wat het allemaal met je doet..pff. Vervelend te lezen dat je wel problemen hebt gehad met ondervoeding, wat naar.

@Ytje hoe gaat het nu met je klachten?