Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Vervalt de eerste diagnose bij een andere diagnose bij een second opinion?

Ik heb nu een diagnose, maar naar mijn idee ben ik niet goed genoeg onderzocht. Stel ik vraag om een second opinion, en ik krijg een andere diagnose of misschien wel helemaal geen diagnose, vervalt de 1e automatisch? Kijk ik snap als er een geheel ander ziektebeeld uitkomt door echt onderzoek dat het gewoon feiten zijn, maar stel dat ik geen diagnose krijg ben ik dan mijn eerste diagnose "kwijt"? Gaat om chronische vermoeidheid overigens.

Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
2.1K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

De diagnose van het eerste onderzoek blijft staan. Bij een second opinion komt er eventueel een tweede diagnose bij (als deze anders is als de eerste). Het is dan aan jou, om te beslissen welke behandeling je gaat volgen.
(Lees meer...)
jc54
7 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
Bedankt voor je antwoord :)

Andere antwoorden (2)

Nee, het is zoiets als twee meningen in een discussie, en de vraag is dan bij welke mening jij het meest goed bij voelt. Wat je zoekt is een bevestiging van wat je al wist bij de eerste diagnose maar het niet vertrouwt, dan mag je het gewoon voor de zekerheid bij een andere arts nog eens diagnosticeren, het lijkt alsof je de eerste arts voor het hoofd stoot, maar het is in medische kringen heel gewoon aan de diagnose te twijfelen, en dat is je goed recht.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
Bedankt voor je antwoord. Ja daar was ik wel bang voor, dat de arts wellicht beledigd zou zijn en dat dit weer invloed zou hebben op de nieuwe arts, maar gelukkig is het dus heel normaal, bedankt :)
Chronische vermoeidheid is niet echt een diagnose, maar een symptoom dat bij HEEL veel ziektes kan horen, en het is vrijwel onmogelijk om ze allemaal met uitgebreide onderzoeken uit te sluiten. en zelfs ALS je dat doet, vind je vaak niks; dan blijft bij gebrek aan beter de "diagnose" chronisch vermoeidheidssyndroom" ofzo over. Maar dat is dus eigenlijk geen "echte" erkende ziekte met bijbehorende behandeling. (Het synoniem ME is inmiddels al uit de boekjes verdwenen, al vind je het op Internet - uiteraard - nog wel terug). En vaak is het feitelijk weinig meer dan een combinatie van stress, slechte slaaphygiëne/gewoontes en onvoldoende wil of energie dat echt aan te pakken (mede door de vermoeidheid ; het is een vicieuze cirkel. ) Feitelijk wordt het daarmee een - eveneens slecht te behandelen psychische aandoening.
(zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Chronischevermoeidheidssyndroom)

Het is helemaal niet raar dat je zelf denkt dat er toch meer aan de hand is, en meer onderzoek wilt laten doen of wellicht een "frisse" huisarts naar je wilt laten kijken zonder (teveel) kennis van je dossier. Want soms is er wel degelijk meer aan de hand. Zo heb ik vermoedelijk jarenlang rondgelopen met ongediagnosticeerde slaapapneu (en daar kun je ook best moe van worden kan ik je vertellen ), en mijn Duitse huisarts was uiteindelijk alert genoeg om dat te vermoeden en te laten onderzoeken. Maar dan moeten er wel meer symptomen zijn ; om alle "vermoeide" Nederlanders zonder verdere typische klachten te onderzoeken op slaapapneu zou de zorgkosten wel HEEL erg door het dak jagen ;-) .

Andere mogelijkheden zijn coeliakie, schildklierproblemen, vitaminetekort, overgewicht, te véél sporten/te gezond (willen) leven (!) , eetstoornissen, bloedarmoede, alcoholgebruik etc. Die moeten allemaal wel minimaal besproken zijn, en vergen weinig tot geen intensief of duur onderzoek.

Komt er uit die second opinion niets nieuws, dan blijft inderdaad de "gebreksdiagnose" chronische vermoeidheid gewoon over c.q. zal de andere arts die bevestigen. Wordt er wél iets anders gevonden, dan kun je dat "CVS" vergeten en met je echte onderliggende klachten aan de slag.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
Bedankt voor je antwoord. Ja er zijn zeker meer klachten. Het is allemaal begonnen na de ziekte van pfeiffer (in 2014) en een longontsteking. Daarna nog 2 longontstekingen gehad waarvan 1 hele zware met ziekenhuisopname, daarbij heb ik sinds ik ziek werd dagelijks koorts, variërend van 38.0 tot zo'n 39.5. De temperatuur voordat ik ziek werd lag zo rond de 36.0-36.5, 37 was voor mij toen al vrij hoog. Mijn ontstekingswaarden zijn altijd verhoogd en mijn witte bloedlichamen ook, maar volgens de internist: "sommige mensen hebben dat nu eenmaal, niets aan te doen, fijne dag nog"... Het onderzoek verliep ook wat vreemd en naar mijn idee is er veel te snel gedacht aan chronische vermoeidheid. Ik heb matig bloedonderzoek gehad en een scan, dat was het. Ik wist toen niet beter en vertrouwde de arts, nu 2 jaar later en veel kennis verder wil ik graag een nieuwe arts zien. Overigens start ik binnenkort een behandeling bij de GGZ (eetstoornis) en er is niets wat erop wijst dat het "tussen de oren" zit.
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
Er is ook een arts bij de GGZ die zei dat hij kon zien aan mijn bloedwaarden dat ik zeker wel ziek was en dat er verder naar gekeken moest worden, terwijl er bij de huisarts gezegd werd dat het prima in orde was. Dezelfde huisarts vond dat ik geen eetstoornis had (toen ik dit zelf al in 2014 aangaf) omdat ik geen vinger in mijn keel stak. Ook heeft een arts tijdens mijn ziekenhuisopname destijds mij geadviseerd bij hun ziekenhuis een 2nd opinion aan te vragen , dat het niet normaal was dat ik al zolang met deze klachten liep en dat zij er wel uit zouden komen... Oke, misschien wat teveel informatie maar ik zit er nogal vol van, zoals je wel merkt misschien xD
Verwijderde gebruiker
7 jaar geleden
\Begrijpelijk, en terecht. Ik weet natuurlijk niet welke eetstoornis je voor behandeld gaat worden, maar zoals je in mijn "rijtje" al zag, kan dat zeker ook een oorzaak van vermoeidheid zijn, al is het maar omdat het je hele hormoonhuishouding overhoop kan gooien. En hormonen zijn hele rare dingen, die heel veel ellende kunnen veroorzaken. En "tussen de oortjes" is GEEN synoniem voor "er is niks aan de hand" of "je beeldt je je klachten in". Helaas lijkt dat vaak bij huisartsen ook nog wel eens het "oordeel" te zijn, maar ik denk dan : als het tussen de oortjes zit, moet je het tussen de oortjes behandelen. Niks mis mee. Ook psychische aandoeningen gaan vaak NIET vanzelf over, en dienen behandeld te worden. Van het slaapapneu-wereldje weet ik inmiddels dat er mensen zijn die soms al járenlang aan alle mogelijke symptomen van apneu behandeld worden (hoge bloeddruk, suikerziekte, hartfalen, nierproblemen, ademhalingsproblemen) voordat eindelijk ergens bij iemand het kwartje valt. Vaak is het dan al te laat voor genezing, maar nog op tijd voor (levenslange) behandeling van de apneu om verdere schade te voorkomen. De nasleep van Pfeiffer kan inderdaad lang duren, maar dat heeft zeker niet altijd een lichamelijke oorzaak. Vaak sluipt er in die ziekteperiode een patroon in (van manier van leven, maar ook van verlies van vertrouwen in je lichaam) die het moeilijk maakt weer helemaal de oude te worden. Zelf denk ik dat na elke serieuze ziekte je nooit meer de oude wordt, maar je nieuwe zelf moet ontdekken. Genezing komt echter niet altijd van buitenaf, maar van binnenuit en vaak betekent dat hard werken, offers brengen, verwerken, accepteren, nieuwe gewoontes aanleren en een ander ritme aanwennen. Maar een second opinion bij dat andere ziekenhuis, wat die arts je heeft aangeraden, zéker doen. De diagnose CVS is in mijn optiek toch een beetje een kluitje in het riet.

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding