Hoe komt het dat de ene persoon erger schrikt dan de ander in dezelfde omstandigheden?

Angst/ schrik kan worden verdeeld in twee fasen, biochemisch en emotioneel.
De biochemische reactie is een fysieke reactie, ook wel bekend als 'vechten of vluchten en deze is universeel.
Maar de emotionele reactie verschild per persoon. De fysieke reactie is dan wel hetzelfde, maar sommige mensen zullen de angst of schrik als positief ervaren (denk aan bijvoorbeeld basejumpers) en sommige als negatief.

Maar wat maakt dat de ene mens meer schrikt dan de andere?
Allereerst genen. Angst/ schrik wordt door 30 tot 50% bepaald door erfelijke factoren.
(Daarbij opmerkend dat opvoeding een grotere invloed heeft dan de invloed van genen)
Niet alle mensen maken even veel stresshormonen aan in gevaarlijke situaties.

Kinderen die extreem beschermd worden opgevoed, altijd worden gecontroleerd en veel kritiek krijgen van hun ouders, ontwikkelen later vaker angststoornissen.

Maar angst/ schrik wordt ook voor een deel aangeleerd.
Dit werd al in de jaren 20 door de Amerikaanse psycholoog, John Watson, aangetoond.
Een 11 maanden oude baby werd aangeleerd om bang te zijn voor witte ratten, terwijl het kind bij aanvang van het onderzoek juist blij werd bij het zien van de witte ratten.

Ook het karakter is van invloed. Iemand met een robuuste persoonlijkheid is minder kwetsbaar dan iemand die extreem onzeker door het leven gaat.

Verder is bekend dat zwangere vrouwen die vooral in de laatste fase van hun zwangerschap gestresst zijn, bevallen van kinderen met een actiever en heftiger reagerend stresssysteem.

Schrikreacties kunnen door toedoen van bijvoorbeeld veel alcohol worden verdoofd. Je reactievermogen is dan sterk verminderd.
Ook bepaalde medicijnen kunnen dit teweeg brengen.
En sommige mensen zijn vaker blootgesteld aan onverwachte geluiden.
Het brein is hier gewend aan geraakt en deze mensen zullen minder snel schrikken.