Mijn vader is ernstig ziek, mijn broer/schoonzus vinden dat ik te weinig verantwoordelijkheid neem? Ik ben 30 weken zwanger, en ben eigenlijk doodmoe.

Ik vind het moeilijk om je hierin goed te adviseren, maar ik kan je wel zeggen dat jij dit niet verdient. Je moet het advies van je gynaecoloog opvolgen en de eer aan jezelf houden: jij weet hoeveel jij doet, en je doet je best, méér kan je niet doen. Ik weet niet hoe je band met je ouders is, maar misschien is het ook fijn om hier eens met je moeder over te praten? Misschien zijn je broer/schoonzus zelf gefrustreerd over het hele gebeuren en kunnen zij de situatie (die dus aflopende is) niet goed accepteren, en reageren ze dat op jou af. Misschien heeft hun werkloosheid er ook mee te maken, dat die er nog een schepje bovenop doet. In ieder geval: voel je niet schuldig, je doet het al zo goed, en neem het aanbod van je oom/tante aan, want straks heb jij helemaal niets meer aan jezelf als de kleine er is. Een dikke buik hoeft trouwens niet per sé te betekenen dat het een grote baby is, het kan ook zijn dat je gewoon veel vruchtwater met je meedraagt, of vocht vasthoudt.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, je hoeft je echt niet te verdedigen tov je broer/schoonzus, jij weet wel beter!

Heel veel sterkte met de zwangerschap, je gezondheid én met je vader.

Ik vind zelf dat je al bijzonder veel doet als je er iedere dag bent en je ouders zoveel mogelijk steunt! En ik vind het onbehoorlijk van je broer en schoonzus dat die je zo behandelen, jij hebt toch ook verdriet om wat er allemaal gebeurd? Op dit moment ben je ook nog eens zwanger, wat geen doorsnee zwangerschap is zo te horen. je ouders zijn oud, maar het gaat hier nu om jong, nieuw leven, en ik denk dat je vader het ook belangrijk vindt dat je daar goed voor zorgt! En e moet natuurlijk je andere dochter niet vergeten, die moet het ook moeilijk hebben met het feit dat opa doodgaat. Kunnen je broer en schoonzus dan niet wat meer op zich nemen als zij geen baan hebben? verder vind ik dat als de broer en zus van je vader aangeboden hebben om iets van jullie last over te nemen dat je dit gewoon aan mag nemen, zij zien waarschijnlijk hoe zwaar jullie het hebben en willen je graag helpen, hulp mag je immers altijd aannemen. wat een rotsituatie!

Hoe erg dit ook is voor je vader,denk ook aan je kindje dat in je groeit,dit heeft namelijk wel een grote prioriteit.

Je broer en schoonzus zijn werkeloos dus die kunnen veel meer op zich nemen dan jij dus ik snap niet dat ze zoiets durven te zeggen.
Ik begrijp wel dat je broer en schoonzus ook heel naar is,maar moeten er dan straks twee levens kapot?

Persoonlijk vind ik dat je in eerste instantie aan je kindje moet denken en hierna je vader,maar ook je eigen gezin is belangrijk.

Trek je niets aan van wat je broer en schoonzus vinden en als zij het onzin vinden dat jullie hulp krijgen van een tante en oom dan moeten zij zelf maar een stapje harder lopen en jou in jouw situatie voor een groot deel ontzien.

Ik wens je veel sterkte de komende tijd.

Het eerste wat in mij opkomt is : heb je dit al eens bespreekbaar gemaakt bij je ouders,heb je hun ook al uitgelegd waar je nu in verwikkeld bent,ik denk zelf als je ouders dit weten,ze voor jou opkomen tegenover je broer/schoonzus,want de opa wil waarschijnlijk hier helemaal geen ruzie over hebben,ik begrijp wel dat je je vader wil beschermen hier tegen,maar je hebt ook een taak voor je kindje en jezelf,want dat is de toekomst,en daar MOET je broer/schoonzus maar rekening meehouden.
Ik wens je heel veel sterkte en moed met je vader,en je nog een fijne gezonde zwangerschap.

HEt komt in je verhaal niet ter sprake,. maar wat doen je broer en schoonzus voor je ouders? Welke "verantwoordelijkheid" nemen zij en wat doe jij. Misschien dat er iets te verdelen valt, maar uit je verhaal proef ik dat niet.
Uiteindelijk, als het niet meer redelijk kan. blijf er maar een ding over: de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok gooien. Duidelijk zeggen dat je best wat doen wilt, maar dat je eigen gezondheid en dat van de baby nu prioriteit hebben. En dat je daarnaast nog een gezin hebt. Liefst met je man erbij, er vanuit gaande dat hij achter jou staat. En vooralgeen verwijten maken, niet zeggen wat zij kunnen (en hadden moeten) doen. Je punt maken en vooral niet in discussie gaan. Gewoon weg gaan, of hun vragen te vertrekken, afhankelijk van waar je bent.
En ja, ik ben me er heel goed van bewust dat dit gemakkelijker geschreven dan gedaan is. Maar goed beschouwd lopen zij over jou heen, via je schuldgevoelens. Dan blijft er maar een ding over: niet meer laten gebeuren.

Ik wens je heel veel sterkte met alles

Ik krijg hier het gevoel bij dat dit niet alleen met nu te maken heeft. Misschien hebben je broer en schoonzus al vaker het idee gehad dat jij je ergens makkelijk van afmaakte maar het toen niet gezegd. Het lijkt me mogelijk omdat hun reactie zo heftig en onredelijk is. In zo'n gespannen situatie als nu kan dat eruit komen. Daarbij is het wel heel vaak zo dat het koppel in de familie dat werkeloos is automatisch veel toegeschoven krijgt als er hulp nodig is "want zij hebben tijd over". Er wordt vaak geen rekening gehouden met de invulling die zij zelf aan hun leven hebben moeten geven toen werk uitbleef en dat kan soms heel frustrerend zijn. Ik weet niet of dit klopt natuurlijk maar jij kan inschatten of dat zo kan zijn.

Voor jou is het heel naar en als je zwanger bent kan dat allemaal nog eens extra hard aankomen. Hoe verdrietig ook, jij zal prioriteiten moeten stellen.
Het is in de eerste plaats belangrijk dat jouw kindje zo gezond mogelijk op de wereld komt.
Het is in de tweede plaats belangrijk dat jij deze fase met je ouders goed kan meeleven en doorleven.
Als daar je oom en tante je bij kunnen helpen zodat jij de rust kan nemen die je broodnodig hebt zou ik dat zeker met beide handen dankbaar aangrijpen.

Daarbij zou het heel fijn zijn wanneer jij dat in vrede kan doen met je broer en schoonzus. Als het waar is dat hun heftige reactie komt doordat zij zich niet meer kunnen inhouden, probeer dan eens een gesprek aan te gaan met hen als het stof wat gedaald is. Geef aan dat je begrijpt dat het voor hun ook een hele belasting is. Bedenk waar je hen misschien voor vanzelfsprekend hebt genomen. Geef ook aan dat het niet je bedoeling is om hén over te belasten maar dat jij nu echt op je kindje moet letten. Misschien doet zo'n gesprek wonderen wanneer zij zich serieus genomen voelen. In dat geval kunnen jullie in vrede doen wat er gedaan moet worden voor jullie vader en jouw en je kindje en rekening houden met elkaar.
In zulke zware tijden worden er nu eenmaal wel eens dingen gezegd waar men later spijt van heeft.
Ik hoop echt voor je dat het kan helpen maar ik weet natuurlijk niet of je broer en schoonzus keiharde mensen zijn...
Als dat zo is, denk dan alsjeblieft aan jezelf en je kindje en probeer hun woede te laten waar het hoort. Laat hun woede los, laat het bij hen. En vraag je man alle ondersteuning die hij kan geven.

Mag ik je een intense en bijzondere tijd toewensen in het proces met je ouders en een gezond volgroeid kindje?

Ik krijg hier een raar gevoel bij dat jouw broer en schoonzus zichzelf ook wel in de situatie van martelaar willen plaatsen. Mede doordat ze ook hulp van de broer en zus van jouw vader afslaan. Blijkbaar moet het alleen zo gaan zoals zij willen.

Ik heb dit meegemaakt met mijn zus die, toen mijn moeder ziek was, altijd overal haantje de voorste mee was. Ze belde de hele familie dat zij nu voor mijn moeder zorgde en als ze vragen hadden dat ze haar maar moesten bellen. Wij kregen niet eens de kans om ook wat voor mijn moeder te doen, want of zij had het al gedaan of geregeld, of zij had al afgesproken om met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan, etc.

Als wij dan een keer iets niet konden dan gooide ze ons voor de voeten dat ze ook altijd alles alleen moest doen. Als wij dan in plaats daarvan wat anders van haar over wilde nemen dan was het: Laat maar, hoeft niet.

Ik zou gewoon eens rustig aan ze vragen wat ze dan wel van jou verlangen en wat jij eventueel zou kunnen doen, voor zover jouw situatie het toelaat, om hun wat te ontlasten. Ook zou ik vragen waarom ze niet willen dat de broer/zus van jouw vader af en toe eens meerijden.
Willen ze wel eens hulp, of willen ze het alleen per se van jou?

Sterkte!

Groeiachterstand ?? Ga jij even ONMIDDELLIJK aan jezelf en je kindje denken en RUST nemen.

Eén van de consequenties van een zwangerschap op gevorderde leeftijd (en als je ouders tachtig zijn, ben jij beslist geen 20 meer) is dat het lichamelijk veel zwaarder is en je beduidend meer risico's loopt. Je bent al uit de veilige zone, dus zult nu echt voor jezelf -en, nogmaals, je kindje- moeten kiezen.

Met die luie broer en schoonzus - die niet alleen je ouders maar zelfs JOU zouden moeten helpen, kun je maar het beste breken als ze niet voor rede vatbaar zijn ; dat wordt anders straks alleen maar erger als jij met een (te vroeg geboren? zieke ? te kleine ?) baby ligt. Ze hebben overduidelijk geen enkel begrip en geen kennis over risicozwangerschappen, en vormen een regelrecht gevaar voor (het leven van) jou En je baby. Onderschat dat niet !! Voor je ouders ben je niet (alleen) verantwoordelijk. De stress die dit alles oplevert is zo mogelijk nog slechter voor je dan het teveel aan lichamelijke arbeid.

Groeiachterstand is geen kattenpis, maar een heel duidelijk en ook behoorlijk ernstig signaal dat er iets absoluut niet goed aan het gaan is. En ja, ik wil je WEL bang maken, want het is van levensbelang dat je prioriteiten gaat stellen, en stopt met aardig gevonden willen worden. Daar verdien je toch geen enkel respect mee, uitsluitend ondankbaarheid. Denk aan jezelf. Want in dit tempo moet je vermoedelijk over een week of wat sowieso een poosje plat, en dan moeten ze het ook zonder jou oplossen. Hopelijk is dat nog VOOR de bevalling, en niet daarna.

Wat jij het beste kunt doen is even schijt hebben aan je broer/schoonzus en je richten op je vader en je omngeboren kindje. Dat kindje in je buik pikt ook jouw stress op, dus vermijd stress zo veel mogelijk. Heeft iemand wat te klagen dan is is dat meer hun eigen spiegeltje. Jij doet al - naar vermogen wat je kan! er mentaal voor je vader zijn is minstens net zo belangrijk als materiele dingen regelen voor hem. geef hem liefde en doe wat in je vermogen ligt, maar ga in godsnaam niet over die grens heen en luister naar je gyneacoloog. Dit dragschap voor jouw kindje kun je maar één keer doen. En als zij dat niet snappen is dat hun probleem. Ik vraag me werkelijk af of jouw schoonzus zelf weleens zwanger is geweest, en of ze dan ook ver haar grenzen te boven ging, want ik vind dit weer typisch zo'n vooroordelende reactie van iemand die niet weet waar ze over praat.
neem je rust en geef je energie ana je kindje en je vader! Bij rust groeit je kindje ook beter. Je antwoord heb je dus al.
En blijven zij zo doen dan zegt dat meer over hen dan over jou. Jij bent ook belangrijk. Hou van jezelf je vadser en je kindje en laat hun links liggen. Het feit dat je aan dit onderdoor gaat is op zich al een teken, vind ik, dat je om iedereen geeft.

Welnu geef de komende 3 maanden eens minstens zoveel om jezelf. ga maar lekker gezellig kletsen met je vader en vewen jou, je kindje en je vader maar lekker, das veel belangrijker...

een hele dikke warme knuffel van mij en heel veel sterkte met alles. !!!

Indien uw ouders niet onder curatele staan, handelingsbekwaam zijn en op zichzelf wonen, staat het hun vrij om wie dan ook te benoemen of hernoemen als contactpersoon in medische zaken of gemachtigde in financiele kwesties etc.

Zij moeten ook beter weten dat de zorg voor uw eigen gezin voor gaat en dat zij ook thuishulp oid kunnen aanvragen om de rest van de familie zoveel mogelijk te ontlasten.

Als anderen het beter weten om diverse familieleden buitenspel te zetten, dan moeten ze ook de consequenties
aanvaarden dat nu de bal bij hun komt te liggen, daar ze u niet meer zwaar kunnen belasten met uw zwangerschap.

Leg de situatie aan uw ouders uit, ze zullen het echt wel begrijpen. En ook al verkiezen ze uw hulp boven die van anderen, ze kunnen toch niet het uiterste van u verlangen.

Wees duidelijk tegenover uw ouders en zeg ze dat u een zeer grote stap terug moet doen in verband met uw zwangerschap en het niet goed groeiende kind wat u bij u draagt. Ze moeten het nu met de anderen oplossen of professionele hulp aanvragen.

Tel uw zegeningen en laat uw gezin niet ontwrichten door
het onbehoorlijk gedrag van anderen en hun onvolwassen optreden, en breng jullie gezondheid niet in gevaar.

U kunt ook bedenken dat er door anderen meer geregeld is/wordt dan men aan u verteld. Te denken valt aan gemachtigde van bankrekening van uw ouders, begunstigde van een polis van uw ouders etc.

Maak u daar geen zorgen over. U heeft een leuk gezin, een liefhebbende man, eerdaags gezinsuitbreiding, wat wil men nog meer?
Wens uw familie het allerbeste en zeg dat de maat vol is en dat u uw aandacht en energie nu in uw gezin gaat steken. En voel u vooral niet schuldig.

Wij wensen u een goede voortzetting van uw zwangerschap en bidden voor u dat deze goed verloopt.

Laat u nog wat van u horen?

Verdriet doet heel erg veel bij veel mensen. Sommigen worden er zelfs erg boos door en die boosheid is nu even op jou gericht.
Zie niet die boosheid, maar zie het verdriet die iedereen heeft. Jij natuurlijk, maar ook de anderen, allemaal.
De boosheid is ook vaak een afleiding, zodat het verdriet niet gevoeld hoeft te worden. Erg lastig om ermee om te gaan. Maar juist praten over het verdriet is erg nodig. Praat over de dood en hoe je je vader zult missen als hij er niet meer is. Hoe jullie allemaal je vader gaan missen als hij er niet meer is.

Zie het verdriet in jezelf en die ook in anderen zit.

Lieve Jacoba,

Nu je ver over de helft van je zwangerschap bent is het misschien aan te bevelen alle communicatie met je broer en schoonzus te vermijden. Je draagt een kind in je waar je voor moet zorgen en die gaat even voor. Misschien snappen hun dat niet helemaal en moet je het ze even uitleggen dat je je kind in je buik niet even bij de buren kan achterlaten om voor je vader te zorgen. Natuurlijk wil jij voor je vader zorgen maar je ouders hebben ook recht op mantelzorg of thuishulp of zorg van een zoon en schoondochter die beide werkeloos zijn en in betere lichamelijke conditie zijn dan zijn dochter.
Dat begrijpt je vader ook heus wel en onthou 1 ding:

Ze zeggen wel eens: "Wat je zegt ben je zelf".

Dit doet mij aan je broer en schoonzus denken, hun verwijten jou dat je liever de hele dag op bed ligt en dat je je zwangerschap gebruikt als excuus om er niet voor je ouders te hoeven zijn. Het zou zomaar eens kunnen zijn dat ze liever zelf de hele dag op bed liggen of dat ze zelf een zwangerschap zou gebruiken als excuus en daarom op dit belachelijke idee komen.

Trek het je niet aan en vermijdt contact met hun, hun zijn jouw vriendschap en liefde helemaal niet waard. Het mag dan je broer zijn maar als hij nou ook eens zo zou denken "Het is wel mijn zus", maar die indruk krijg ik niet.

Vertel je vader over je zwangerschap, hij zou ook best begrijpen dat jouw kindje nog een heel leven voor zich heeft en hij niet meer.

Het allerbeste met jou en je ouders en laat jezelf en je kind niet lijden voor het feit dat je broer en schoonzus geen hart en fatsoen hebben.