Welke ingrepen mag een huisarts wel en welke niet doen?

Er zijn geen strikte regels wat een huisarts wel en niet mag doen. Hoogstens zijn er regels, wat een arts mag doen en iemand die geen arts is niet. In principe mag een huisarts alles doen wat een andere arts of specialist ook mag doen.

Iedere huisarts weet precies, waar zijn grenzen liggen. Zo zal hij je geen bril voorschrijven, en je ook niet aan je blinde darm gaan opereren. (hij heeft er de spullen ook niet voor) Een beetje simpel gezegd: een huisarts weet van alles een beetje, maar wat hij vooral goed heeft geleerd is, wanneer hij zelf kan en mag behandelen en waneer er doorverwezen moet worden.

De huisarts is de poortwachter van de zorg, en bij handelt ongeveer 90% van alle medische problemen af. De overige 10% verwijst hij door.

In principe mag een arts alle (be-)handelingen waar hij of zij bekwaam in is oftewel geleerd heeft. Dat geldt zowel voor huisartsen als voor specialisten, hoewel je huisartsengeneeskunde eigenlijk ook een specialisme zou moeten noemen.

Nog niet zo lang geleden deden veel huisartsen nog regelmatig bevallingen, maar dat zie je steeds minder. Veel huisartsen vinden het leuk om kleine chirurgie te doen, bijvoorbeeld het verwijderen van goedaardige huiduitgroeisels maar soms ook besnijdenissen bij jongetjes. Ook het al dan niet chirurgisch behandelen van abcessen kan heel goed door de huisarts gedaan worden. Wordt het allemaal ingrijpender, dieper in het lichaam, dan is er al gauw meer apparatuur, personeel, narcose etc, nodig en is de modale huisartsenpraktijk daar niet op ingericht.

De grenzen van wat een huisarts doet zijn dus niet strikt te trekken. Ook op het gebied van bijvoorbeeld diabetesbehandeling en cardiologie doet de ene huisarts meer, terwijl de andere sneller doorverwijst naar een specialist.

Je kan het beschouwen dat het ongeveer hetzelfde is zoals wij vroeger tijdens de godsdienstles leerde: "In nood mag en moet iedereen dopen"
Ieder arts, specialist... is verbonden aan een aantal regels, opgelegd om patienten en collega's te beschermen.
De grens wordt uiteindelijk individueel bepaald. Er kunnen noodsituaties ontstaan die onmiddellijk ingrijpen vergt. Het leven van de patient heeft voorrang op wetten die op dat moment door niet in te grijpen het leven in gevaar zou kunnen brengen.
Dus, het is nooit zwart wit denken.