Enorme last van straatvrees. Welke behandelingen zijn er?
Ik heb echt enorme last van straatvrees al bijna 3 jaar. Zelf denk ik dat het komt doordat ik bijna 3 jaar geleden voor de 3e keer ben verkracht, maar heb ook het gevoel of is er een hele andere reden dat ik straatvrees heb. Ik durf niet alleen naar buiten, wel als er een begeleidster meegaat, maar dan nog kijk ik voortdurend om me heen. Ik heb al meerdere malen aan mijn psychiater gevraagd welke behandelingen er zijn voor straatvrees, maar krijg nooit een concreet antwoord, maar krijg steeds het antwoord: "Je moet gewoon de straat op gaan". Lekker makkelijk gezegd, denk ik dan. Doe het maar eens als je het niet durft. Natuurlijk wil ik graag weer normaal en alleen de straat op durven, maar het is voor mij en mijn begeleiders wel duidelijk dat dat met behulp van een goede behandeling moet gebeuren, waar ikzelf voor de volle 100% mijn medewerking aan wil geven. Alleen omdat ik nooit een concreet antwoord krijg van mijn psychiater, wil ik jullie vragen welke verschillende behandelingen er bestaan? Mocht je 1 of meerdere behandelingen weten, zou ik het fijn vinden als jullie er dan ook even een link naar die behandeling in jullie antwoord willen zetten (Als je een link hebt natuurlijk). Alvast bedankt!
Groetjes horselover1982
1.1K
1.1K keer bekeken
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Toch is het weer de straat opgaan, het enige juiste middel. Natuurlijk moet je dat niet direct alleen gaan doen, met begeleiding is prima. Gaat dat goed, dan ga je zelf de straat op, eerst een meter vanaf je huisdeur en steeds als dat goed gaat, de volgende keer een meter verder. Laat je ook behandelen tegen de paniekaanvallen ten gevolge van de verkrachtingen, dat is niet niets. Als je dat wegstopt, kan het je leven lang achtervolgen.
Sterkte en succes!
Sterkte en succes!
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Je moet inderdaad de straat op. Dat is echt het enige middel dat er tegen helpt. Ik heb zelf ook straatvrees en ben jarenlang de straat niet op geweest en nu kom ik ook weer elke dag buiten. Je moet dit onder begeleiding doen en elke dag een stukje en als dat goed gaat ga je weer een stukje verder net als crea zegt. Anderhalf jaar geleden heb ik de stap gewaagd en nu loop ik elke dag een paar maal een minuut of 20 buiten. Ik zou inmiddels wel langer buiten durven maar dat kan door andere oorzaken niet.
Ik heb de eerste keren een hoge doses Oxazepam gebruikt om rustig te blijven maar na een paar dagen kon ik al met 1 tabletje toe en nu gebruik ik het nog maar zelden.
Ik heb de eerste keren een hoge doses Oxazepam gebruikt om rustig te blijven maar na een paar dagen kon ik al met 1 tabletje toe en nu gebruik ik het nog maar zelden.
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Dat is nou juist het probleem. Ik wil echt ontzettend graag weer alleen naar buiten, maar zodra ik me klaar heb gemaakt om naar buiten te gaan, blokkeer ik als het ware en ben dan nog niet eens bij de voordeur. We zijn (Ambulante begeleidsters en ik) er nu inmiddels achter dat er toch echt een behandeling voor nodig is, want anders wordt het alleen maar erger.
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Ik weet het. Ik blokkeerde al als ik bovenaan de trap stond om naar beneden te gaan. Zo bang was ik geworden om naar buiten te gaan. Het resultaat was dat ik op een gegeven moment zelfs jarenlang die trap niet meer afdurfde Was heel bang dag ik van die trap af zou donderen omdat ik bovenaan die trap erg begon te trillen. Op een gegeven moment werd de angst om nooit meer buiten te komen groter dan de angst om naar buiten te gaan. Ik denk dat toen de knop om is gegaan bij mij. Toen na jaren eindelijk de eerste stap gezet was, was een groot deel van het probleem eigenlijk al opgelost.
Ik kan je helaas niet vertellen hoe jij die knop om kunt zetten. Natuurlijk moet je inderdaad wel de achterliggende problematiek behandelen om definitief van je straatvrees af te komen. In elk geval sterkte ermee!
Ik kan je helaas niet vertellen hoe jij die knop om kunt zetten. Natuurlijk moet je inderdaad wel de achterliggende problematiek behandelen om definitief van je straatvrees af te komen. In elk geval sterkte ermee!
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Als een behandelaar een client niet kan helpen is het m.i. zijn/haar plicht andere mogelijkheden aan te reiken.
Pleinvrees (agorafobie) is een paniekstoornis waar goede behandelingen mogelijk zijn
Pleinvrees (agorafobie) is een paniekstoornis waar goede behandelingen mogelijk zijn
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Iets wat ik zelf in de loop der tijd heb geleerd over angsten is, dat iets eng doen wel heel MOEILIJK is, maar NIET ONMOGELIJK.
Straatvrees heb ik niet (gehad), maar ik ken wel angstgevoelens in andere situaties.
Dat blokkeren als je iets wilt doen, herken ik ook.
In feite zijn dat reacties van je lichaam en een deel van je hersenen die "denken" dat iets wat je gaat doen gevaarlijk is. je lichaam wordt in een "vluchtstand" gezet.
Maar als je er bewust, rationeel over nadenkt, weet je dat de situatie helemaal niet gevaarlijk is. Dat andere stukje hersenen vergist zich.
Het valt te leren om je stapje voor stapje te verzetten tegen die gedachten en lichamelijke reacties die je vertoont.
Google maar eens op "RET-methode" en "RET"; dit is een methode die misschien wel kan helpen. Verder kun je mischien voor informatie over (straat)angst terecht bij de ADF-stichting, een patiëntenvereniging voor mensen met angst- en dwangklachten.
Op hun website staat in elk geval dit over straatvrees: http://www.adfstichting.nl/Angst/Angststoornissen/Straatvrees.aspx
In feite zijn dat reacties van je lichaam en een deel van je hersenen die "denken" dat iets wat je gaat doen gevaarlijk is. je lichaam wordt in een "vluchtstand" gezet.
Maar als je er bewust, rationeel over nadenkt, weet je dat de situatie helemaal niet gevaarlijk is. Dat andere stukje hersenen vergist zich.
Het valt te leren om je stapje voor stapje te verzetten tegen die gedachten en lichamelijke reacties die je vertoont.
Google maar eens op "RET-methode" en "RET"; dit is een methode die misschien wel kan helpen. Verder kun je mischien voor informatie over (straat)angst terecht bij de ADF-stichting, een patiëntenvereniging voor mensen met angst- en dwangklachten.
Op hun website staat in elk geval dit over straatvrees: http://www.adfstichting.nl/Angst/Angststoornissen/Straatvrees.aspx
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
"GEWOON" even de straat op gaan, zoals mensen zeggen, is dus heel lastig voor je.
Maar stapje voor stapje leren de straat op te gaan, dat kan wel.
Maar stapje voor stapje leren de straat op te gaan, dat kan wel.
HeerVoldemort
9 jaar geleden
3x verkracht? Wat verschrikkelijk...
Ik snap wel dat daar in ieder geval een deel van het probleem zit. Is een hond misschien een optie voor je?
Ik ken iemand die ook straatvrees had, waarbij een hond heel goed geholpen heeft. Ik vind het heel heftig wat je verteld en ik hoop dat er iemand is die je kan helpen. Kijk eventueel eens naar een andere psyg want deze doet zijn werk niet vind ik.
Ik snap wel dat daar in ieder geval een deel van het probleem zit. Is een hond misschien een optie voor je?
Ik ken iemand die ook straatvrees had, waarbij een hond heel goed geholpen heeft. Ik vind het heel heftig wat je verteld en ik hoop dat er iemand is die je kan helpen. Kijk eventueel eens naar een andere psyg want deze doet zijn werk niet vind ik.
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
Ik vraag me ook af hoe vaak je bij die psychiater komt, en of het hem volledig duidelijk is hoe groot jouw angst is om 'gewoon' (zoals hij dat noemt) de straat op te gaan. Wanneer het hem volkomen duidelijk is hoe groot jouw angst is, is zijn advies echt onder de maat. Maar als je er komt voor andere problemen en je je straatvrees een keer hebt benoemd maar hij daar niet op door heeft gevraagd, ligt het daar aan, en is er iets anders misgegaan in de communicatie dan alleen het advies.
Verder vind ik het idee van een hond van HeerV een goede tip, maar ik zou je wel aanraden om daarnaast in elk geval aan je angst te gaan werken. Hoewel het heel goed kan uitpakken, is het ook mogelijk dat het probleem zich gaat verleggen en je straks alleen naar buiten durft met de hond erbij, maar niet alleen. Dan ben je weliswaar praktisch gezien een stapje verder, maar de kern van het probleem heb je nog niet te pakken daarmee. Ben het verder helemaal met HeerV eens dat het heel erg heftig is wat jij hebt meegemaakt, en dat zelfs drie maal, en ik vind het dan ook niet verwonderlijk dat je daar zo angstig door bent geworden. Je schrijft zelf dat je je ook wel eens afvraagt of er niet nog een heel andere oorzaak is voor je angst. Dat zou kunnen: niet iedereen die iets traumatisch doormaakt, houdt daar een angststoornis aan over. Waarschijnlijk ben je daar op de één of andere manier gevoelig voor. Een ander zou misschien minder langdurig klachten houden, een andere angst ontwikkelen, of niet angstig worden, maar wel depressief. In die zin is er zelden één oorzaak aan te wijzen voor een dergelijke angst. Maar dát verkracht worden je vertrouwen de wereld om je heen kan doen dalen tot ver onder het nulpunt, is niet verwonderlijk natuurlijk. Daarmee wil ik trouwens absoluut je probleem niet bagatelliseren op een manier van "wat had je dan gedacht, na zo'n trauma", maar ik bedoel daarmee meer te zeggen dat psychische problemen niet altijd een uiting zijn van een 'zieke' geest, maar soms ook van de 'zieke' omstandigheden waarmee we te maken krijgen. De wereld is wat dat betreft gestoorder dan de gemiddelde psychiatrische patiënt.
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
RET is trouwens een vorm van cognitieve gedragstherapie, en inderdaad in zijn vele vormen goed in te zetten bij angststoornissen. Agorafobie is daarin wel complexer dan de enkelvoudige (specifieke) fobieën, maar juist daarom is het advies om "gewoon maar de straat op te gaan" echt te simpel gedacht.
Bij exposure gaat het er om dat je jezelf blootstelt aan de angstige prikkel tot de angstreactie verdwenen is. De grootste fout die in de behandeling van fobieën gemaakt kan worden, is de exposure niet lang genoeg volhouden. Als de therapeut of begeleider een patiënt die heel bang is voor honden laat besnuffelen door een hond en vervolgens als de patiënt een paniekaanval krijgt, de patiënt meeneemt tot ze ver van de hond verwijderd zijn, kan dit de angst juist bevestigen. Door simpele conditionering koppel je dan die angstgevoelens nog sterker aan de angstige situatie. Wacht je echter tot de adrenaline gedaald is, iemands ademhaling normaliseert, de hartslag rustig is etc., kortom de patiënt zich rustig voelt en niet meer angstig is, dán haal je de angst uiteindelijk weg.
Maar je kunt bij een echt fobische patiënt of een patiënt met paniekaanvallen die niet meer helder kan denken zodra hij of zij aan de prikkel wordt blootgesteld, simpelweg niet verwachten dat iemand zijn eigen angst kan behandelen door ondanks volledige paniek, dus als de patiënt soms letterlijk het gevoel heeft om dood te gaan, helder te blijven denken door tegen zichzelf te zeggen: "ik ben nu in paniek, maar als ik gewoon rustig afwacht, komt het vanzelf goed". Daar is die emotie veel te sterk voor en rationeel denken gaat nu eenmaal niet samen met echte paniek. Daar moet een therapeut of een begeleider de patiënt in leiden, en vaak zal dat alleen maar kunnen door middel van graduele exposure. Voor de meeste patiënten gaat het echt te ver om in te stemmen een behandeling te ondergaan waar ze doodsbang voor zijn. Zoiets zouden we niet vragen van andere patiënten, dus is het ook niet reëel dat wél te verwachten van een angstpatiënt.
Bordensteker
9 jaar geleden
Zeer goede reacties hierboven!
Ik heb door een andere soort conditionering (overgebleven uit mijn jonge kinderjaren) helaas zelf zoveel ervaring met blokkerende angst dat ik de ernst van het probleem een beetje kan begrijpen.
Die ernst kan je ook naar het punt brengen dat je de exposure-angst inderdaad opzij schuift. Nee, duwt, want hij veert een stuk terug! En in elk geval heb je een andere aanpak en vrijwel zeker dus een andere psychiater nodig. Aan een loodgieter die een lekkende plek droogmaakt en er plakband op plakt, heb je uiteindelijk niets, terwijl je leven zich verder sleept. En deze heeft zijn plakband nog niet eens tevoorschijn gehaald!
Ik heb door een andere soort conditionering (overgebleven uit mijn jonge kinderjaren) helaas zelf zoveel ervaring met blokkerende angst dat ik de ernst van het probleem een beetje kan begrijpen.
Die ernst kan je ook naar het punt brengen dat je de exposure-angst inderdaad opzij schuift. Nee, duwt, want hij veert een stuk terug! En in elk geval heb je een andere aanpak en vrijwel zeker dus een andere psychiater nodig. Aan een loodgieter die een lekkende plek droogmaakt en er plakband op plakt, heb je uiteindelijk niets, terwijl je leven zich verder sleept. En deze heeft zijn plakband nog niet eens tevoorschijn gehaald!
Verwijderde gebruiker
9 jaar geleden
@Lies12: Ik ga om de 3 weken naar de psychiater en zeg het hem al bijna anderhalf jaar lang elke keer weer dat die straatvrees mij dwars zit en vraag ik welke behandelingen er zijn, maar elke keer weer ontwijkt hij die vraag en zegt dan dus: "Gewoon de straat op gaan"! Tja dat is lekker makkelijk gezegd in mijn situatie. Ik probeer echt een paar keer week alleen naar buiten te gaan, maar ik ben nog niet eens bij de voordeur en ik wordt al gek en paniekerig.
@Rest van de reactie's: Ik ben blij om te lezen dat o.a EMRD een oplossing zou zijn. Ik ga dit daarom zeker de eerst volgende afspraak met de psychiater aankaarten. Ben benieuwd wat hij zegt. Hij komt er nu niet zo gemakkelijk van af als de voorgaande keren, maar ik ga er net zo lang op door totdat hij daadwerkelijk zegt dat dat een eventuele behandeling zou kunnen zijn.
Voor nu in ieder geval bedankt voor de vele positieve reactie's en hoop eigenlijk dat er nog wel een aantal reactie's cq antwoorden bijkomen die mij op dit moment steeds sterker maken ;)
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.