Hoe kom je van het bedrukkende gevoel van een diagnose (oftewel een stickertje wat je jezelf steeds opplakt)

In dat hokje heb je jezelf gestopt of eventueel laten stoppen. Een dokter geeft je namelijk geen "hokje" , maar een diagnose. Die vertelt waar je symptomen (momentopname) bij horen, maar je BENT de symptomen, je BENT de ziekte niet. Bovendien gaat het bij symptomen niet om eigenschappen die bij je persoonlijkheid horen, maar om kláchten, zaken dus waarvan je weet dat ze eigenlijk juist NIET bij je horen.

Het grootste probleem met dergelijke ´etiketjes´ voor zover ik dat om me heen waarneem, is dat mensen het -bewust of onbewust- juist als een excuus gebruiken. "Ik kan dat niet want ik heb/ben......." . " Ik kan niet anders dan zo want ik heb/ben......." . Waarbij de aandoening / handicap / ziekte / diagnose in kwestie meer een excuus lijkt om dingen te ontlopen, dan een (uitstekende) reden het probleemgedrag juist extra aan te pakken.

Ik vrees dat dat een beetje onze cultuur begint binnen te sluipen, want ik heb op de basisschool al meermalen problemen gehad met kinderen waar mijn kinderen onder moesten lijden , met altijd hetzelfde lulverhaal : Ja, maar dat meisje kan er niks aan doen dat ze je dochter heeft geslagen / bedreigd / bezeerd want die heeft ADHD / PDD-Nos / Asperger / whatever. Terwijl ik dat juist een uitstekende reden vond een dergelijk meisje dus extra goed in de gaten te houden en strengere regels op te leggen. Maar nee, we hebben een handig ' etiketje' dat ons ontslaat van onze verantwoordelijkheden. En de kinderen horen dat ,en weten er haarfijn en feilloos misbruik van te maken. Maar eigenijk voldoen ze gewoon aan het (onjuiste) verwachtingspatroon dat de volwassenen om hen heen van ze hebben.

Identificeer je dus niet met je ziekte / je hokje, maar vécht daar juist tegen. Je bent de ziekte niet, de ziekte is je vijand, je uitdaging. Die je uitsluitend kunt verslaan als je de strijd aangaat, en niet als je je verstopt in zijn hokje.