Hoe kan het dat ik niet huil terwijl mijn vader overleden is, maar wel huil omdat iemand een "nieuwe"pony heeft gekregen?

Er waren zoveel mensen die je hulp nodig hadden dat je je verdriet even geblokkeerd hebt. Je voelde je nuttig en dat heeft je ook geholpen. Bij zoiets als een pony hoef je niet te helpen en dan word je emotioneel.

Door dat je emoties worden aangeraakt komt je verdriet los. Als je denkt dat huilen goed voor je is dan zou je dus door schattige plaatjes of juist door foto's van je vader dat zo kunnen opwekken. roep je emoties op. dan komt de huilbui, want die is er wel ergens maar je hebt het dichtgemetseld en een klein gaatje overgelaten. succes!

Juist doordat je vlak na het overlijden van jouw vader zoveel te regelen had, ben je er niet toe gekomen om je primaire emoties te doorleven. Je wilde je bewust niet af laten leiden door toe te geven aan jouw verdriet omdat dit je van jouw verantwoordelijkheden af zou leiden, kortom, je wilde je koppie erbij houden!
Dit zie je vaak, het verdriet zit dus ergens weg gestopt. Vaak, als alles achter de rug is, stort diegene dan in omdat er dan ineens tijd en bezinning komt. Ineens wordt je dan snoeihard geconfronteerd met de feiten.

Iedereen gaat anders om met verdriet. Dat ligt ook aan je karakter. Ben je een heel gevoelig persoon, dan grijpt het meteen diep in en komen de tranen vaak onophoudelijk.
Je kunt dan nergens anders meer aan denken. Het beheerst je totdat je op gegeven moment ineens tot het besef komt dat het leven gewoon doorgaat en de meesten kunnen het dan een plaatsje geven en de draad weer oppakken. Er zijn ook mensen die in hun verdriet blijven zwelgen, die ziek van verdriet kunnen worden en er zonder hulp niet uitkomen. Verdriet kan je psychisch kapot maken, als je zo'n type bent.

Jij bent dus niet zo'n type en wees blij!
Natuurlijk heb je emoties en mis je jouw vader. Jij bent echter ook in staat om er mee om te gaan op die manier die bij jou past. Jij hebt weggestopt en door regelmatig met jouw vader te praten is hij er dan toch voor jouw gevoel. Jij bent er nog niet aan toe gekomen om hem daadwerkelijk te missen als zijnde 'onbereikbaar'. Het kan zijn dat dat moment nog komt hoor, dat je ineens tot het besef komt en alle emoties laat boven komen. Het kan ook goed zijn dat je zo langzaam op jouw manier verwerkt en door de tijd laat wegslijten.

Toch zitten er emoties bij jou en het kan goed zijn dat ze op de raarste momenten de kop opsteken. Tranen kunnen op sommige momenten ineens opkomen en het kan zelfs zo zijn dat je zo moet lachen dat je tranen in je ogen krijgt en die ineens omslaan in tranen van verdriet. Je kunt daar helemaal niets aan doen, hormonen regelen dat in combi met je psyche. Dit moment met de pony was ook zo'n moment. Misschien doordat je de vreugde zag van het geluk van een ander en daardoor geconfronteerd werd met jouw ongeluk. Het feit dat je vader er niet meer is. Emoties moeten nu eenmaal verwerkt worden en bij jou gebeurt het stukje bij beetje en moet echt opgeroepen worden. Je moet dus niet raar opkijken als dit op de meest rare momenten ineens gebeurt. Er is alleen een trigger nodig!

Ieder verwerkt verdriet op zijn eigen manier dus trek je niets aan van wat anderen zeggen. En iemand missen is toch ook een vorm van verdriet? Verdriet kan vele vormen hebben vind ik. Bovendien kan het ook nog zo zijn dat het verdriet om het verlies van je vader zo groot is dat je het niet goed toe durft te laten. En de tranen in je ogen toen je hoorde dat dat meisje een "nieuwe"pony kreeg waren vreugdetranen. Vreugde laat je misschien gemakkelijker toe dan verdriet.

Dat je niet huilt vanwege het overlijden van je vader kan, omdat niemand gelijk is aan een ander en jij de rouw en zijn verlies verwerkt op jouw manier.
Dat je huilt als iemand een nieuwe pony heeft gekregen kan zijn, omdat je dat raakt en je emotioneel in de rouw bent. Dat noemen ze ook wel eens: emotioneel niet stabiel zijn. Emoties zijn rare "dingen": ze kunnen op de meest onverwachte en vreemde manieren naar boven komen. Daarom begrijp je ze ook niet: het is namelijk niet iets "verstandelijks", het zijn gevoelens.
Verwerk het verlies van je vader dus op jouw manier, neem er je tijd voor. Het is een proces en kan een poos duren.

Onderstaand informatie voor je over rouwverwerking, misschien heb je er iets aan.
http://www.verliesverwerken.nl/rouw/rouwproces.php

Omdat je veel met je vader samen deed/was, en dus een goede band met hem had, kan het goed zijn dat je verdriet nog niet goed een weg weet te vinden. Het is heel heftig als dat gebeurd en iedereen verwerkt dat op zijn eigen manier.
Jij bent in eerste instantie een grote steun geweest voor anderen en dat is mooi. Je praat veel met je vader in je gedachte en dan is hij dus veel bij je.
Dat is jouw manier om het te verwerken. Dat is prima en niets mis mee. Als je merkt dat je er ZELF echt last van hebt dat je het niet op een manier verwerkt die ANDEREN van je verwachten, dan is het goed om daar eens met iemand over te praten.

Zolang jij je goed voelt bij de manier waarop JIJ dit doet, is het een manier die voor jou goed werkt.
Laat je niet van de wijs brengen door reacties van anderen want hoe zij dat doen (of denken te doen als dit hen gebeurd) is hun manier. Respect voor jouw manier zou mooi zijn maar niet noodzakelijk.

Je bent niemand verantwoording schuldig over hij jij met het overlijden van je vader omgaat. Dat is helemaal van jou.

Dat je tranen voelt bij andere situaties waarvan je niet snapt dat je dat zo voelt, kan een manier zijn om je verdriet te uiten. Het zit er wel maar vindt zijn weg op een andere manier. Of als je een film kijkt met een bepaalde emotie dat je opeens heel erg je tranen voelt opkomen. Laat dat gewoon gebeuren want ook dat kan het verwerken van emoties in jou zijn. Het raakt je dan in ieder geval op een manier die jij wellicht nog niet weet waar het vandaan komt. Alles op zijn tijd!

Maak jezelf niet gek met alles te moeten snappen wat er gebeurt. Het gebeurt, en dat is wat het is. Als het nodig is dat je het begrijpt, komt dat vanzelf op een moment dat dit voor jou goed is.

Ik wens je nog veel mooie gesprekken met je vader en de steun, respect en liefde die je nodig hebt!