Waarom kijken autistische mensen vaak andere mensen niet aan?

ik he geen autisme en ik kan prima emoties herkennen maar ik kijk liever niet iemand recht in zn ogen aan. ik kijk meestal naar de neus van de persoon

Dank plussers ;-)
Dat hebben heel veel mensen Wow.
Truukje: kijken naar de wenkbrauwen. De persoon tegenover je heeft dat totaal niet door. Ik denk, dat naar de punt van de neus kijken wel zichtbaar is namelijk.

ja daar heb je gelijk in, ik kijk ook niet precies naar de neus maar naar dat stukje tussen de ogen.

Wow... wauw....weet je heeeeeeeeel zeker wat je daar nou schrijft???? Die eerste 6 woorden????? ;-))))))))))))))))))
LOL!!!!!!!!!
Heel veel mensen zijn onzeker als iemand je recht in de ogen kijkt. Het truukje is simpel toe te passen en heel prettig!

(((((op geheel onverklaarbare wijze hacken de hersenen van euca haar account en reageren hier))))) ja hallo!!! ogen zijn saai er is geen hol aan te zien.
wenkbrauwen zijn leuk, sommigen lopen in 1 stuk door, (momo-brouw) sommigen hangen naar benenden, sommigen zijn dik, en sommigen heel dun en lang. soms zit er zelfs haar op de neus, of ze lopen bijna door in de haargrens, hou je je nagels wel bij als je je wenkbrauwen niet bijhoudt? hey, waarom tik je met pen als je met me praat? geen zin in dit gesprek, of ben je nog druk verder? je knoop zit scheef trouwens, en de papieren liggen scheef op je tafel. ik hoor lichte ergernis in je stem dus kijk op. SHIT...! sorry gesprekspartner, het val je op dat ik niet i je ogen kijk he, je ergert je een klein beetje. #zen# ogen kijken, ik moest naar de ogen kijken,en ik MOET naar de ogen kijken!!!
dat hoort namelijk. zat ik weer ff mezelf te zijn zeg terwijl ik toch zo duidelijk weet wat er om me heen van me verwacht wordt, maar pik het daarom nog wel allemaal op hoor. (foutje! sorry, dom van me! kijk, ik kijk alweer naar je ogen) aldus de hackende hersenen van een lichte autist ================================= ((euca zelf)) +1 wendy veel hardnekkige feiten over autisme is overigens achterhaald, zoals dat autisten niet/moeilijk empathisch zouden kunnen zijn. emotie niet tonen wil niet zeggen dat de autist emotie niet kan voelen. het blijkt wat minder simpel te zijn allemaal dan de wetenschappers dachten.
men begint zelfs voorzichtig een link te leggen naar ..... hou je vast... hooggevoeligheid!!! wat een giller he?
man zeg, nog ff en je kan HSP zijn en autistische trekjes hebben (of het MAG zo zijn, netjes met een uitgeprinte super officiële erkende diagnose) hier een leuk linkje Wendy (de kop boven het artikel streelt mijn autistische ego enorm!!)
De autismeparadox: wel gevoelig maar niet empathisch kumptie!
http://www.kennislink.nl/publicaties/de-autismeparadox-wel-gevoelig-maar-niet-empathisch

Dank!
Ja heej, dat je effe de geestelijke weg kwijt bent door die link snap ik.... ;-)
Overigens heb ik werkelijk beeldige wenkbrauwen hoor en bovendien zit ik meestal te typen zonder pen in mijn hand, dus waar jij nou dat getik vandaan haalt en welkeknoopwaarenenenenenen....uh...biebiep.... Kijk, en wat daar nou staat hè, in dat artikel, dat verbaast me voor geen ene meter!!!!.... Zoonlief uit zich zeer zeker empatisch / gevoelig, alleen niet altijd en niet altijd zoals anderen dat doen of op hetzelfde moment als anderen dat zouden doen danwel in de gradatie die "normaal" is, of de termijn, of meteen: kan effe duren namelijk, een reactie danwel een actie.... En dat voelen... hij voelt TE veel, dat denk ik al jaaaaaaaaren.
En nu, gezien de privésituatie, die je weet, weet ik dat gewoon heel erg zeker.
HSP.... zucht.... giller???? Weet je nog, dat ergens hier op GV bij een andere vraag iemand zei dat het niet bestaat????
DA'S PAS EEN GILLER ;-)))
Ja, weet je: ze komen er wel steeds verder mee, superinteressant!!! Jammer, die de conclusie aan het eind natuurlijk weer.
Mooi hè!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

best herkenbaar eucalypje :)

:)))
ja..... welke knop? geen idee, het zit ergens een illegaal labeltje, of onder een erkende. :OP
(ik dacht aan saaaaai gesprek, dus néééj NIET met jou!!) tja, als ouder kan je nog zoveel weten het maakt niet uit (hey was óók niet bij HSP vraag)
als er iets niet klopt ben je raar... beoordeeld vanuit het normale doorsnee gebeuren door de huidige wetenschap, onderzoek. droge stof, info uit verslagen, boeken. of wel... de blinde vlek van de wetenschap. (als we het toch over kijken hebben :)) dus tja, dan is het simpel.
zie je geen emotie? dan is er geen emotie wánt anders zou je die wel zien? (wie zit er nu vast in zijn eigen wereld?)
duurt het te lang? dan ben je in de war of je reageert vast op iets heeel anders (je zou alle indrukken en emotie moeten filteren, kansloos.... geen emotie, of mistplaatste emotie!!)
reageer je heftig? dan plaats je dingen verkeerd (of je bent voor de tigste keer niet begrepen wat toch wel wat frustrerend kan worden)
trek je je terug? dan kom je van alles tekort of je kiest te weg van de minste weerstand. (weet je wel hoe lekker dat is om je terug te trekken in de wereld die je eigen ''bekabeling'' gewoon GOED en rustiger voelt) stempel 'autist' is echt met een niet uitwisbare Edding geschreven. pik je toevallig wel emotie op, maar ben je toch een autist dan verzinnen ze 'hoogfunctionerend autisme' zodat je ook empathisch mág zijn. maar dan met de empatische HfA... het komt overeen met (dit verbaast jou niet) Asperger als het al niet hetzelfde is (zucht beste wetenschap....je vind niet het wiel opnieuw uit JE ZIT ER DUS NAAAAAST!!!)
NOG meer autisten die kunnen aanvoelen? #SHOCK#
de hele wetenschap van slag, wat moeten we toch met de autisten die empathisch zijn toch plaatsen? (nog steeds een blinde vlek voor alle andere contactstoornissen de wetenschappers kibbelen door, de wijsheid staat nog steeds niet in boekjes terwijl de kennis bij de ouders en autist zelf ligt. ondertussen weet de wetenschap al wel bijna wát ze moeten testen (gevoel, emotie, empathie ZOOO simpel) 'de mens is een ingewikkeld ding''
HEUS NIET!!!! :))
maar idd goed dat ze aan het puzzelen zijn, laat ze maar flink door puzzelen want ze zijn ons nog meer info schuldig dan dit :)) nog ff en er bestaat maar 1 vorm van autisme, maar in verschillenden gradaties die je af kan lijden uit de mentale retardatie.

;-))))))
DE autist bestaat niet.... kunnen ze lang zoeken....
Nee, maar Euc: ik ben er ècht wel blij mee, want er is nu al zoveel meer bekend dan toen zoonlief werd getest. En door meer kennis kàn er ook meer.
Voor de komende mensen met autisme is er gewoon veel meer mogelijk, gaan er meer deuren open. Wij waren destijds behoorlijke pioniers op dit toen nog onontgonnen weggetje. Ik hoop gewoon, dat het voor ouders ook veel makkelijker gaat worden dan het voor ons was.

@kimath
yeah.....join the club! :) @wendy
ben het helemaal met je eens. (soms ben ik wat cynisch, maar nog steeds niet melangolisch hoor!) :) ik denk dat de wetenschap zoveel ontdekt, dat ze het soms zelf even niet meer weten..
autisme, neurotransmitters, aanverwante stoornissen, het heeft met elkaar te maken weten ze.
er zijn inmiddels allerlei takken in de wetenschap bijgekomen, de onderzoeksmethoden verbeteren, de techniek verbetert.
meer ontdekkingen, meer overlappingen, en ook meer verbanden. het geeft aan dat ze in de goede hoek zoeken. er zijn nog veel meer gebieden te ontdekken in de autistisch hoek dan ze al hebben gedaan, maar ik hoor er steeds meer over in mijn omgeving.
kinderen en ouders zijn hier wel degelijk bij geholpen, puur door herkenning en een diagnose.
soms huilen ze gewoon omdat ze het eindelijk gevonden hebben en eindelijk weten waar ze aan toe zijn, wat ze kunnen doen. (straks is autisme is ook een mode ziekte?)

O, WAS het dat niet dan in de ogen van velen, een modeziekte????? Dat is ons namelijk eng vaak verweten! Niks mis met je zoon, je stelt je aan, beschermt teveel, of te weinig, dáárdoor komt het...etcetcetc.
Oja, en dat "ziekte" ook...pfffffffff.........
Naja Euc.... toch: hoe meer onderzoek, hoe beter het is denk ik.

tja, zo werkt het Wendy....
als je niet met een been trekt, je hoofd haaks op je romp hebt staan, geen liters speeksel kwijlt en wat mompelt KAN je niets met je zijn dus MOET je #gewoon normaal# zijn en doen. werkt dat? het dan nog niet ligt het aan van álles en nog wat, maar er is beslist NIETS aan de hand met het kind. en dat is pijnlijk zo'n regelrechte afkeuring voor het kind én voor ouders.
kortzichtigheid noem ik het zelf, onbegrip in de zuiverste vorm. van de andere kant is die zogenaamde 'modeZIEKTE' pure logica. de wetenschap ontdekt iets, mensen herkennen zichzelf/hun kind hierin. het heeft eindelijk een naam, eindelijk erkenning, je hebt een handvat en je kan een #eindelijk# een stukje verder.
en als dat vaker gebeurd is tevens de modeziekte geboren. de wetenschap heeft dus wat heel belangrijks ontdekt. nu kan ik lachen om die pijnlijke opmerkingen. toen ik van mezelf de ADD herkende nog voor de diagnose zei mij (toenmalige) partner 'dus jij denkt dat je meteen wat mankeert in je hersenen?!" (nee, dat weet ik ZEKER!) of, 'jij was de laatste waarvan ik zou verwachten dat je je zoiets aan zou laten praten' bij de slaapstoornis 'je moet ook gewoon op tijd naar bed gaan en niet zo liggen nadenken' (waar wás je al die jaren!!!! je hebt met deze gouden tip mijn probleem opgelost!) iemand die het woord 'modeziekte' gebruikt is m.i. zelf beperkt, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen. ik en de kids sparen labeltjes. niet omdat sommigen dingen erfelijk zijn hoor, maar omdat het zoveel makkelijker en boeiender is dan het sparen van sigarenbandjes en postzegels. hoe meer 'modeziekten' hoe meer de wetenschap dus heeft ontdekt. en dat laatste is zeker een heel goed punt, alleen borrelen er veel kortzichtige mensen naar boven in de maatschappij (en omgeving!) naar boven die nog steeds claimen de wetenschap zelf te bezitten.
(ik laat ze dus ook links liggen als het niet uit te leggen is en ze domweg niet willen zien)

Afkeuren, vaak samen met negeren, is 1 van de ergste dingen die je kunnen overkomen op geestelijk gebied. Dat soort pijnlijke opmerkingen die je schrijft: ergens kan ik me die ook goed voorstellen hoor, als je aan het begin zit van onderzoek, of ervoor. Het is ook een soort van troosten van die ander, die zich er geen houding in weet te geven of zo.
En er lopen heeeeeel veel aanstellers rond op de wereld, of mensen die niet opvoeden en het moeilijke gedrag van hun kind gooien op ADHD, zonder ook maar enig onderzoek.
Maar het is ook heel erg beledigend en pijnlijk, als ze jou daarvoor aanzien...:-( zeker als de redenen van de problemen (steeds) duidelijk(er) worden of allang zijn. Er zijn vele mensen uit mijn leven verdwenen op mijn verzoek om die redenen inderdaad!!!

.....op jouw verzoek :))) van de omgeving kan ik dit soort dingen begrijpen, maar van een partner...? nee sorry.
als je ziel en zaligheid bloot geeft en iemand zegt je te begrijpen is deze vorm van troost een enorme frustratie. (dat bleef het ook, sommigen blijven hardnekkig 'troosten' ook naar de kids hier toe, FAILLLLL!!!!!
dus heb net als jij een verzoek ingediend toen we er niet meer tegenop konden knokken voor de aanstellers bestaat uitsluitsel (niet drammen maar er wat mee doen dus) het bestaan van dit soort mensen maakt een 'labeldragend' iemand nog steeds geen drammer idd!!!!! met continu onbegrip leven is het zwaar. ik en de kids kwamen toen ook geen steek verder (behalve in onze frustratie dan) een dergelijk verzoek is behalve spijtig wel een goede ontwikkeling vind ik zelf. ervaar jij dat ook zo??

Begrip stopt daar waar grenzen overgegaan worden... zeker, als dat stelselmatig gebeurt en niet ophoudt, ondanks begrip, praten, uitleggen en alles tig keer herhalen etcetc....
Om die redenen zijn er vele mensen niet meer actief aanwezig in mijn leven, om het maar es netjes te zeggen ;-)
En dat is op het moment van gebeuren verdrietig ja als dat niet meer anders kán.
Maar ik ben er nu absoluut niet meer rouwig om, want er was niet mee te leven, snap je? Een verzoek als jij bedoelt heb ik gelukkig niet hoeven doen. En het is zeker zeer spijtig en verdrietig, als je partner er niet mee kan leven. Want vaak is dat de reden... Dus als antwoord: ja, ik ervaar dat zeker ook zo, alleen niet betreffende mijn partner.

Gek, ik heb geen autisme, maar ik word wel vaak zenuwachtig als ik mensen recht in de ogen aankijk. Waarom weet ik niet, maar ik krijg dan zo'n onbehaaglijk gevoel, alsof ik direct het hele karakter en de stemming van de persoon die ik in de ogen krijg over me heen gebonjourd krijg. Ik voel mensen sowieso al snel aan, maar de ogen -die niet voor niets de spiegels van de ziel heten- zijn zó overweldigend omdat ze weinig verhullen. Hebben jullie dat ook wel eens (gehad)?

@wendy ik snap je helemaal!!!
OMG, dat herhalen, uitleggen, onderbouwen, continu bewijzen, verklaren. ZOOOO uitputtend! de kleinste opmerkingen en handelingen deden mij dit gevoel van frustratie weer oplaaien. ik hoorde dan ook alle foute opmerkingen echt in replay afspelen. daar is ook niet mee te leven. wat herkenbaar! zelf was er niet rouwig om (een echte autisten reactie) omdat ik alles al geprobeerd had. het werkte niet, mijn gevoel was te vaak vertrapt en mijn prioriteiten liggen bij de kids. een keuze was het niet eens, het was gewoon 1 mogelijke optie. HOOG tijd om voor de kids en mezelf te kiezen. spijt of een naar gevoel? nee niet echt, ik voel me eigenlijk stukken beter...

@annepanne, herken het deels, maar voor mij zijn er 3 ' hoofd situaties'.
1- formeel gesprek. rete ongemakkelijk want ik MOET kijken in iemands ogen omdat anderen zich hier zo prettig bij voelen, en weet (voel dus) heel duidelijk hoe ik overkom bij anderen als ik dit niet doe (een geforceerd toneelstuk dus)
2-in privestiuaties heb ik er vrijwel geen last van (fam, vrienden, kennissen, kids, etc).
3-al het andere. geen oogcontact, of heel snel oogcontact omdat ik heus wel weet en voel dat het een normale manier is, maar hou het enkel een paar sec vol anders voelt het ongemakkelijk.
staren of te lang op me letten uit den boze. ik laat door te kijken (vooral bij 3) dan duidelijk merken dat ik het doorheb. en verder.. ik kijk niet IN de ogen, maar NAAR de ogen. ik zie dus waar die ogen op letten, waar ze naar kijken, en icm met allerlei andere mini signaaltjes krijg ik meer mee dan me lief is.
weet niet hoe ik het uit moet leggen maar ik zie aan iemand welke info deze in zich opneemt (waar kijkt deze naar) de info hoef ik niet te verwerken want dat gaat vanzelf (hoe kijkt deze) met dat beelddenken van me. (waarom kijkt deze) een toefje HSP erbij, en je kan je misschien voorstellen dat het alles behalve prettig is om TE genuanceerd waar te nemen. al deze info is voor mij een soort ruis, en daar heb ik meer dan genoeg van. dus ik voorkom het. aankijken heeft voor mij #persoonlijk# niets te maken heeft met contact 'maken'. (ik ben hier juist goed in)
het gaat om contact 'hebben' door aankijken. helemaal leuk, maar niet op DIE manier.
contact onderhouden? nee. iedereen klaagt hierover! geen onwil, maar ik vergeet het gewoon, sta er niet bij stil. sociale contacten buiten de fam hoeven van mij eigenlijk niet.
het is te druk, teveel gedoe, te intens, te omslachtig. er gebeurd voor mij gewoon veel te veel.
ik vind het wel leuk hoor, echt wel!!! maar als ik kijk naar mijzelf en moet het afwegen zit ik net wat liever in mijn uppie. met empathie heeft het niets te maken. bij anderen zal het vast weer anders werken. :)

@Annepanne: dat herken ik heel goed!!! Dat in de ogen kijken, in combinatie met het flitsend snel (naar mijn idee grotendeels onbewust) oppikken van allerlei andere signalen en signaaltjes geven mij een heel snel beeld van iemand. @Euc: Wat ik me afvraag is, of dat een echte autistische reactie is, er niet rouwig om zijn. Kán hoor, wat mijzelf betreft heb ik vele kenmerken, niet gediagnosticeerd. Ik zeg van mezelf altijd, dat ik er dicht naast lig ;-)
Ik vind het eerder realistisch: begrip is niet eeuwig, zeker niet als mensen je stelselmatig erg veel pijn doen en al helemaaaaaaaaal, als je kind pijn gedaan wordt. Daar komt bij: als je niet serieus genomen wordt en: daar is-ie weer: afgekeurd wordt. V.w.b. het kijken in de ogen: het truukje van kijken naar de wenkbrauwen is een hele prettig: dan ZIE je namelijk ook, méééér dan voldoende hahaha, alleen is het niet zo confronterend / direct en de ander heeft het absoluut niet in de gaten.
Voor mensen met autisme is contact onderhouden vaak heel erg moeilijk.
In je laatste alinea herken ik mezelf ook heel goed! Zelfs boodschapen doen vind ik een crime!

het aankijken of welke vorm van contact ook staan los van de ervaringen die ik heb gehad (begrip, pijn wat dan ook) ik laat dat achter me en pak op wat er voor me ligt.(snelheid van verwerken en acceptatie is je inmiddels bekend middels PB) contact heef dus voor mij niets te maken met ervaringen met de/een persoon of de maatschappij. het is enkel en alleen contact op zichzelf staand. wat ik niet vertel is dat ik mezelf al een weer geheel vrijwillig opsluit in huis (god zijn dank heb ik de boodschappen in huis dus hoef er niet uit!) :)
ik laat de hond uit en dat is het. bel naar mijn kids (die vandaan terug komen) hang rond op GV en dat is het echt. in die week heb ik nog niemand anders gesproken en vind het heeeerlijk!!! neemt niet weg dat ik morgen met de kids gewoon weer deel uit maak van de maatschappij hoor zoals elk normaal mens die doet. :)
maar als nu de bel gaat doe ik niet open. waarom? heb er geen zin, het is het laatste waar ik op zit te wachten.
contact onderhouden #lijkt# spontaan, maar vanuit mezelf komt het niet vanuit pure spontaniteit. het komt gewoon niet in me op om eens iemand te bellen oid. verjaardagen vergeet ik, vragen hoe het met iemand gaat vergeet ik.
en toch wil het niet zeggen dat ik niet meeleef, iemand niet begrijpen of geen interesse heb. bij mij staat bij op het officiële ADD diagnose als een soort vermelding...
de kenmerken waar ik aan voldoe zijn aangegeven, en dan
ASS nader te onderzoeken. er is m.i. een vorm van autisme die nog niet bekend is, of ze hebben het teveel opgesplitst en kenmerken toegekend terwijl het dus om 1 vorm gaat met gradaties wat ze nu een vorm 'van' noemen en veel te strak afkaderen als zodanig. mijn kenmerken maken me een autist, maar het rijtje kenmerken die ik heb is niet te scharen onder de rijtjes die per 'soort' zijn bepaald. 'blij' dat je het ook herkent. ik weet wel dat ik niet écht gek ben, dus wat herkenning is ook tevens wat érkenning :)

naar de wenkbrauwen kijken, merk je dat echt niet?

Nou, als JIJ dat doet JIJ dus wel ;-))
Maar diegene tegen wie je praat dus niet. Probeer het maar es uit!

ik ga het direct proberen ^^

Werkt echt prima, ik heb het mezelf als 12-jarige aangeleerd ;-)
En over die mode-diagnoses: ik ben al lang blij dat mijn puberzoon tegenwoordig 'gewoon' een mode-diagnose heeft en dat ik geen ijskastmoeder meer ben! Tel je zegeningen, dames!

Um...Stippel.... ben wat duf vandaag, maar wabedoelu???
Je bent opeens autimoeder-af???

geen nadere uitleg precies ^^ (ahja, het werkte) :p

:-)