Hoe kan ik het beste omgaan met mijn woonsituatie? (zie uitleg)

Question

Ik woon sinds twintig maanden bij een vriendin van me en haar ouders. Voor mij is dit echt een hele fijne situatie.

Het punt is nu, dat die ouders van die vriendin van me de laatste tijd wel beginnen over op kamers wonen. Die moeder zegt dan bijvoorbeeld dat we daar nu echt eens samen naar moeten gaan kijken. Aangezien mijn leeftijd, ik ben drie weken geleden negentien geworden, is dat ook wel logisch.

Het punt is alleen dat ik dat eigenlijk nog helemaal niet wil. Het liefste wil ik nog gewoon een tijd bij hen blijven wonen. Ik zit nu in een moeilijk dilemma, namelijk of ik eerlijk zal vertellen hoe ik erover denk of niet. Het zijn namelijk niet mijn echte ouders en ik besef dondersgoed dat ik al heel blij moet zijn dat ze mij 1,5 jaar al in huis hebben. (Al lever ik financieel wel een bijdrage). Als ze op een bepaald punt zeggen 'nu is het goed geweest' dan heb ik dat natuurlijk te respecteren.

Ondertussen beangstigt het idee me alleen wel. Ik heb sinds mijn elfde nogal een turbulente tijd achter de rug met veel wisselen van scholen en veel problemen met mezelf en thuis. Daardoor heb ik me altijd hel erg onzeker en onrustig gevoeld en heb dus geen onbezorgde tienertijd achter de rug. Nu ik hier ben voel ik me eindelijk eens een beetje rustig en krijg ik ook veel steun.

Lastige situatie, moet ik dit nou eerlijk zeggen of niet? Kijk, veel 'kinderen' blijven wel tot hun eenentwintgste thuis wonen, maar ik ben hun kind niet en kan dus ook niks van ze claimen.

 · Accepted Answer

Toch is het goed om je gevoelens met ze te bespreken.
Het is verstandig als beide partijen eerlijk zijn naar elkaar toe.

Geef aan wat jij het liefste zou willen, maar vertel er ook bij dat je graag wilt dat ook zij eerlijk zijn. Pas als alles open en eerlijk wordt besproken kun je samen naar oplossingen zoeken.

Ik kan mij voorstellen dat zij het onderhand genoeg vinden dat je bij hen woont, maar je weet het niet zeker. Voor hetzelfde geld willen ze het nog een jaar verlengen ;-), dus gewoon bespreken.

 · Answer

Stel je voor, je vertelt niks en gaat het huis uit. Wie weet hadden zij het helemaal niet erg gevonden als je er was blijven wonen. Dan krijg je een what-if situatie, dat je altijd zult blijven twijfelen of dit wel de juiste beslissing was.
Als je het mij vraagt kan je het beste met ze om de tafel gaan zitten en het gesprek aangaan. Leg uit dat jij het erg fijn leven bij ze vindt, en dat je er graag nog een tijdje zou willen blijven. Maak duidelijk dat je het echter respecteert als ze graag willen dat ze het huis weer voor hunzelf krijgen, en dat je dat echt niet erg vindt, als ze dit zeggen. Zo voelen ze zich niet opgesloten dat ze geen nee meer kunnen zeggen.
Leg duidelijk uit wat je situatie is, zodat ze je helemaal begrijpen. Je kunt eventueel ook aanbieden wat meer te doen in het huishouden of een grotere financiele bijdrage te doen. 
En als ze je toch echt het huis uit willen hebben, vraag hulp bij het bekijken van kamers, dan kunnen ze je alsnog helpen met je leefruimte, zonder deze zelf te verschaffen.

 · Answer

Ik snap best dat jij het moet accepteren als ze zeggen dat je het huis uit moet, maar aan de andere kant : Ze hebben jou in het huis gelaten. Dus vind ik ook dat ze het zouden moeten accepteren als jij zegt : Ik wil eigenlijk nog niet op kamers wonen. Ik weet niet wat voor mensen het zijn, maar ik zou in ieder geval eerlijk zijn.

anneliez · Answer

Zou je in aanmerking kunnen komen voor begeleid wonen? dat voelt toch wat veiliger, dan ineens in het diepe gegooid te worden.

 · Answer

Ik denk dat deze gastouders het heel erg zouden waarderen dat jij laat weten hoe jij je daar onder voelt. Het is natuurlijk ook fijn voor ze om te horen dat je het daar naar je zin hebt en dat het nu eindelijk een beetje goed met je gaat sinds je daar bent. Vertel dat jij ze daar dankbaar voor bent maar dat je het ook kan begrijpen dat je op eigen benen moet gaan staan als hun het teveel wordt. Jij krijgt dan waarschijnlijk direct antwoord op je vraag of ze dit echt bedoelen.
Suc6

 · Answer

Misschien kan je voorstellen om eens echt serieus samen met de ouders van je vriendin en je vriendin (alle betrokkenen) de balans op te maken van hoe het nu bevalt dat bij je vriendin wonen en wat anders kan. Je kan aangeven dat je hier graag een gesprek over wilt omdat het je onrust geeft als er gespeculeerd wordt over op kamers gaan wonen en je het nodig hebt te weten waar je aan toe bent. Misschien zijn die ouders wel heel erg blij met jou maar hebben ze niet vooraf helemaal kunnen inschatten wat de situatie van jou erbij in huis met zich meebrengt. Mogelijk hebben ze ook vooraf niet aan de tijdsperiode gedacht van prima als je komt maar dan wel voor bijvoorbeeld maximaal een periode van 2 jaar oid. Je leeft allemaal je eigen leven en zit in je eigen proces en soms kan je er naar verlangen om dit eens een tijdje zonder de kinderen om je heen te doen. Soms wil je ook niet alles met je kinderen of anderen delen maar ja je bent er wel en mensen kunnen je alleen geven wat ze over hebben aan aandacht ed anders plegen ze roofbouw op zichzelf hoe goed ook bedoeld. Het kan ook zijn dat die ouders het echt gewoon als een volgende stap in ontwikkeling zien, vraag het gewoon en verwacht niets. Ik denk dat als je niets verwacht en er geen mooi plaatje in je hoofd bij creeert  dan kan het allemaal nog wel eens heel goed meevallen, succes!

 · Answer

natuurlijk moet je eerlijk zijn. Zeg hoe je erover denkt, wat je voelt. Ik ga ervan uit dat jullie verstandhouding goed is, anders zou je niet al 20 maanden bij deze mensen wonen..Misschien zijn ze begonnen over op kamers gaan, omdat t goed met je gaat, dat je er aan toe bent, wanneer jij niet zegt dat dat eigenlijk niet t geval is, gaan ze er vanuit dat je het ermee eens bent. Wanneer ze zeggen "het is goed geweest"en jij hebt vertelt wat je erbij voelt en denkt, kunnen jullie samen naar een andere oplossing zoeken,, sterkte

 · Answer

Ik zou er inderdaad eens over spreken met hun.
En je kan daar niet eeuwig blijven wonen, het zal tijd worden om het leven stillaan zelf in handen te nemen.
Als je ooit verhuist bent, gaan ze je ook wel steunen hoor, want daar allang zo wonen, is heel attent.
Je zult er toch een gedacht van moeten maken hoor.
Haar ouders hebben je ook gerespecteerd, nu is het aan jou.
Maar erover spreken, je hartje luchten, zou ik wel doen.
Met te praten kom je er wel uit.
Ik denk dat je wat bang hebt, voor het verantwoordelijk zijn, het niet meer afhangen van iemand....
Maar iedereen moet daarover.....
Succes!!!

Hoe kan ik het beste omgaan met mijn woonsituatie? (zie uitleg)

Het beste antwoord

Andere antwoorden (7)

Weet jij het beter..?