Als je als volwassene de diagnose Asperger krijgt, kan je dan nog een "normaal" leven leiden?

de diagnose is bepaald door een aantal criteria waar een minimum aantal van voldaan moeten worden voor de diagnose.

de punten waaraan voldaan is zijn de valkuilen die je tegen kan komen. probeer van deze punten de positieve kant te vinden.

met de diagnose ben je meer over jezelf te weten gekomen en maakt je juist meer zelfbewust.

voor de diagnose had je ook asperger alleen wist je het toen niet. je kan dus een normaler leven leiden dan voor de diagnose

maar ach wat is normaal tegenwoordig?

Toegevoegd na 11 minuten:
Beethoven, Mozart, Hans Christian Andersen, Immanuel Kant en George Orwell staan op de lijst met musici, schrijvers, schilders en filosofen die volgens de psychiater aan Asperger leden. Ook Einstein zou mogelijk de vorm van autisme hebben gehad

Dit is niet altijd even makkelijk, maar kan zeker.
Genezing of behandeling is jammer genoeg niet mogelijk, maar therapie en medicijnen kunnen wel helpen een zo normaal mogelijk leven te leiden en de symptonen te bestrijden.
Ook zijn er lotgenotencontact bijeenkomsten en verenigingen, waar men terecht kan. Dit soort dingen helpen toch tot het maken van een 'normaal' leven.

In welk opzicht niet? Tja, zoals ik al zei is genezing nooit mogelijk en zullen deze mensen toch met bepaalde symptonen moeten blijven leven. Bijv. slechte motoriek, op zich zelf zijn, negativiteit in gedrag, de moeilijkheid in veranderende situaties etc.
Dit soort dingen kunnen nooit helemaal weggaan.

Wat ik vond over aanpassingen:
Veel mensen met het aspergersyndroom erkennen hun beperkingen en proberen zich er aan aan te passen. Het lukt volwassenen met het syndroom van Asperger dikwijls zelf hun aanpassingsproces te regelen, zonder behandeling of begeleiding. Ze ervaren evenwel vaak dezelfde problemen als veel mensen met autisme. Het verschil is dat mensen met een aspergersyndroom op volle toeren hun -hoge- intelligentie gebruiken om hun aanpassingsproces vorm te geven, in tegenstelling tot lager functionerende autisten die soms levenslang hulpbehoevend en onaangepast blijven, én in tegenstelling tot neurotypischen die bij hun aanpassingsproces zowel sociaal-emotionele vaardigheden als intelligentie gebruiken. Een gevolg is dat menig persoon met een aspergersyndroom intellectueel verder ontwikkeld is dan de gemiddelde neurotypical.

Mensen met het aspergersyndroom kunnen zeer in hun specifieke interesses opgaan en hier erg bedreven in zijn, terwijl ze altijd moeite blijven houden met eenvoudige dingen zoals het huishouden. Soms is er zelfs sprake van inertie. De vaat doen vergt dan bijvoorbeeld veel moeite, wat soms de indruk geeft dat iemand met het syndroom van Asperger lui is. Velen maken daarom gebruik van een dagschema dat hun het leven vergemakkelijkt.


In ieder geval denk ik dat met bijzondere begeleiding mensen met dit syndroom zeker een 'normaal' leven kunnen leven. :)

Ik heb diagnose Asperger gekregen toen ik 13 jaar oud was (ok niet helemaal wat je vraag is).
Ik heb met succes middelbare school kunnen afronden (wel op speciaal onderwijs, voor extra begeleiding), ik heb een MBO opleiding gedaan.
Nu heb ik een baan, meerdere vriendjes gehad, redelijke sociale contacten en ik ben bezig met een huis te zoeken.

Veel heb ik te danken aan de goede begeleiding van mijn moeder, die precies heeft uitgezocht hoe ze het beste met mij om kon gaan, en aan mij heeft uitgelegd waarom sommige dingen moeilijker gaan.

Dingen als grapjes, lichaamstaal en emoties lezen ben ik nog steeds slecht in, maar volgens mij red ik mijzelf prima.
Valt dat onder normaal leven?

Toegevoegd na 17 uur:
Naar aanleiding van je uitbreiding: Zoveel verander er niet hoor, je bent wie je bent, je hebt alleen een labeltje opgeplakt gekregen.
Het kan wel rust geven, dat je weet waarom je soms zo apart reageert op iets, of veel moeite hebt met iets dat andere mensen makkelijk lijkt te gaan.

Het boek "Brein bedriegt"van Peter Vermeulen geeft een duidelijk beeld van een "Asperger"op latere leeftijd.

Je kunt je leven leiden op jouw manier. Dat is soms wat anders dan op en doorsnee manier. Het emotionele vlak zal er altijd karig van af komen en dan is vooral merkbaar in een relatie.

Tot nu toe heb je het ook gered en dat is heel knap.Want het kostte je veel meer moeite dan een NT'er. ("gewoon").
Want voor anderen gewoon is, is voor jou soms onbegrijpelijk. Je mist dingen, maar daar tegenover staat je eigen humor.
Als kind zul je vaak alleen hebben gestaan. Anderen vonden je wat ouwelijk in je praten, wat vreemd in je doen en laten.

Je zoekt je hobby's meestal in solitaire dingen: postzegels verzamelen, computer, modeltreinen.
Je doet de dingen die moeten, één voor één. Je bent intelligent. Jij bent jij, mèt Asperger....

Het probleem zit hem vaak in complexe sociale betrekkingen. Vooral onvoorziene verwikkelingen (ontmoetingen) kunnen tot problemen leiden. Er kan paniek ontstaan en vervolgens vermijdingsgedrag.
Anderen begrijpen het meestal niet, omdat Asperger moeilijk te herkennen is bij de meeste mensen. Ook al omdat de intelligentie uitstekend (zelfs briljant) kan zijn.
Iemand met Asperger die Nederlands heeft gestudeerd, zal eerder (en liever) corrector worden bij een uitgever, dan voor een klas lastige pubers op het Gym gaan staan. Bij de uitgever kan ongestoord gewerkt worden en daar zijn de corrector zowel als de uitgever blij mee, want iemand met deze aandoening werkt meestal uiterst conscientieus en perfect.
Als er toch problemen komen, spelen deze zich meestal af in relationele sfeer (gedoe met collega's) en niet vanwege matige werkprestaties.
Als je zorgt niet al te veel prikkels te krijgen (rustige winkels, bezoek in kleine vertrouwde gezelschappen, zoveel mogelijk overzicht en een minimum aan verrassingen, kun je in het algemeen een tamelijk gewoon leven leiden. Ook in sociale zin.
Vooral als je duidelijk aan je omgeving maakt waar het aan schort bij je. Dat helpt en levert bijna altijd krediet.
Je kunt heel ver komen op kunstzinnig gebied. De onnavolgbare vertolker van Bach (piano) Glenn Gould leed aan Asperger.

Misschien niet helemaal het antwoord wat je zoekt, maar zeker als je net een diagnose te horen hebt gekregen krijg je een soort 'en nu?" gevoel. Besef dat dit een gevoel is, een kwestie van tijd waarin je heel veel vragen hebt en heel veel puzzelstukjes op hun plek vallen. Dat is even wennen, maar besef heel goed dat jij niet veranderd. Jij wordt niet minder mens. Je hebt het, je bent het niet. Het is een onderdeel van jou dat nu een plekje moet krijgen. Geef jezelf de tijd om aan het idee te wennen. Gebruik het voor de momenten dat dat nodig is, maar maak er voor jezelf geen excuus van, als je snapt wat ik bedoel. Sommige dingen zullen jou misschien net wat meer moeite kosten als een ander, maar besef dat een ander weer zijn eigen 'gebrek' heeft en dat waar jij misschien weer heel goed in bent, de ander echt niets van bakt. Iedereen heeft een functie in de samenleving en die komt niet altijd overeen met wat de samenleving verwacht, maar verwacht niet van jezelf wat de samenleving van jou verwacht. Er bestaat geen normaal leven, want als je goed gaat pluizen bij iedereen kom je bij elk en ieder iets tegen waar hij/zij toch net even anders is en zul je bij veel mensen dingen tegen komen die je ook voor jezelf herkend. Het belangrijkste is dat jij accepteerd wie jij bent. Ik wed dat heel wat 'normale' mensen je dan zullen benijden.

Het eerste antwoord bevat het meeste al wat ik erover zou kunnen zeggen, dus dat ga ik niet nog eens doen.

Wat ik wel wil toevoegen, is dat mijn neef pas op latere leeftijd de diagnose Asperger kreeg, toen hij al jaren een vaste baan had, getrouwd was en 4 kinderen had.

Hij kreeg de diagnose omdat omstanders in de gaten kregen dat binnenhuis alles toch niet zo normaal was als het naar buiten toe leek. Toen is het allemaal wat anders gegaan en ook een poosje goed slecht, waarbij hij een tijdje niet thuis mocht komen. Uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen en heeft hij zijn leven weer opgepakt. En deze keer beter, omdat, zoals de eerste antwoorder al aangaf, hij nu beter wist hoe de dingen in elkaar zaten.

Toegevoegd na 18 uur:
Ditzelfde geldt overigens voor mijn stiefdochter, maar die is natuurlijk nog niet volwassen.

Als je een diagnose hebt gekregen, wil dat zeggen dat je hebt laten onderzoeken. Als je het hebt laten onderzoeken, wil dat zeggen dat je ergens op vastgelopen bent, en op zoek bent gegaan naar oorzaken.

Nu de oorzaak van het vastlopen gevonden is, is de kans groot dat je ook kunt gaan bedenken hoe je er voor kunt zorgen dat je niet weer in dezelfde valkuilen stapt. Je kunt hulp zoeken bij de dingen die je moeilijk vindt, je kunt je verwachtingen bijstellen over dingen die je waarschijnlijk nooit goed zult kunnen en je kunt je leven zo inrichten dat het voor jou prettig is.

En dat is heel normaal, dat doen mensen met een lichamelijke handicap of een chronische ziekte ook. Dus: gefeliciteerd met je diagnose, op naar de toekomst!

Wat je allemaal aan zou kunnen passen, hangt er maar helemaal van af hoe het syndroom van Asperger zich bij jou uit. De ene Asperger is de andere niet! Hieronder een link naar PAS, de vereniging voor volwassenen met een autisme spectrum stoornis in Nederland. Op de (fijn prikkelarme!) website vind je heel veel informatie.

Toegevoegd na 59 seconden:
En ook de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme) geeft veel informatie.

Absoluut. Mijn broer heeft asperger. Hij heeft een baan, goed contact met collega's, een eigen huurhuis, een paar vrienden en hij is pasgetrouwd. Dat lijken me wel alle basics voor een normaal leven.

Dat wil niet zeggen dat hij nooit ergens moeite mee heeft, maar moeite hebben is nog een heel grote stap verwijderd van 'geen normaal leven'.

Heb je nu een normaal leven? Dan blijft je leven normaal ook al is er een etiket met Asperger opgeplakt.
Is je leven echter niet normaal dan zal deze ook niet normaler worden (alleen door eigen inbreng).

Bij een diagnose geef je alleen een naam aan het beestje, dit betekent niet dat je klachten verergeren.

Wat een onzin!
Autisme is geen doodvonnis, je overleeft het heus wel.
Tot nu toe heb je het toch ook overleeft?
Geen aanpassingen, helemaal nergens voor nodig tenzij je niet zelfstandig kan leven.

Toegevoegd na 3 minuten:
Ik kan gewoon leven, gymnasia leerlinge met prachtige cijfers. Hierna naar universiteit en dan als arts werken.
Autisten bereiken meestal meer dan ''normale'' mensen omdat ze zich beter kunnen concentreren en veel harder werken