Die gevolgen komen wel. Echt.
Je hebt een hoop reservecapaciteit in bijvoorbeeld je longen. Normaal gesproken zou je bijvoorbeeld zes trappen kunnen oplopen zonder dat het echt moeite kost.
Je rookt nu drie jaar. Nu kun je nog maar vier of vijf trappen oplopen zonder uitgeput te raken.
Rook door, en je kunt nog maar drie, dan twee, dan één trap oplopen. Daarna is zelfs die ene trap al erg vermoeiend en raak je buiten adem.
Met andere woorden: de gevolgen zijn er al, maar je merkt ze nog niet, omdat die gevolgen zich nu nog afspelen in de reservecapaciteit die je normaal gesproken niet gebruikt.
Toegevoegd na 3 minuten:
Zelfs al vind je het genoeg om twee trappen op te kunnen lopen, in plaats van de normale zes op jouw leeftijd: dan nog moet je daar erg mee oppassen.
Als je *niet* rookt, kun je nu zes trappen oplopen, maar wordt dat steeds minder naarmate je ouder wordt. De natuurlijke aftakeling, zeg maar. Als je straks 70 bent, kun je nog wel traplopen, maar zal dat je wel moeite kosten.
Maar jij rookt *wel*. Daardoor kun je al over 15 jaar die ene trap al niet meer oplopen zonder uitgeput te raken. Probleem is, dat de natuurlijke ouderdoms-aftakeling ook gewoon doorgaat. Als jij dus straks 70 bent, ben je na drie treden al uitgeput, terwijl je niet-rokende mede-bejaarden dan al boven zijn. Weliswaar ook buiten adem, maar jij staat nog maar op de derde tree.