Hoe eet je johannesbrood?

De Johannesbroodboom is al een eeuwenoude boom die al in de bijbel voorkwam.
Het duurt jaren voor hij groot is maar hij draagt wel honderd jaar vruchten, tot een ton per jaar. In Portugal is de Alfarrobeira zo'n beetje (naast de kurkeik) de nationale boom en wordt daar "de boom die nooit sterft"genoemd.
De vrucht bestaat uit een peul, gevuld met bonen die zo groot als een erwt zijn en bijzonder hard . Te hard om zo te eten.
Als je de peul in de hand neemt en eraan ruikt, ruikt het weeïg naar een soort schimmelkaas. Als je je tanden erin zet, kraakt het als een taai koekje. Tussen het weefsel van de peul zitten honingachtige druppels die , volgens de experts bestaan uit;fructose, glucose, sucrose en maltose. De peul kan zelfs meer dan 70% suikers bevatten. Het is eigenlijk een nepchocolade, die in de seventies, toen chocolade heel erg fout was, als carob-poeder verkocht werd als een soort cacao.
Johannesbrood, bevat geen cafeïne, geen theobromine én geen vet en heete daarom gezonder te zijn. Echte cacao bevat echter wél weer stoffen die juist de chocolade zo
lekker en populair maken.
Johannesbrood wordt wel weer veel verwerkt in de voedingsbranche en is dan bekend onder E410. Dat meel dient dan als geleermiddel, stabilisator voor ijs, verdikkingsmiddel in soepen, slasauzen en taartvulling. Het verbetert de structuur van kaas, cake, koekdeeg en is daarmee een natuurlijk wondermiddel in de hoogtechnologische voedingslabaratoria.
Je kunt er zelf niet veel mee doen om te eten. De pitten zijn niet te vermalen of te koken. Ook een aftreksel van de peul levert een zoetig, oninteressant drankje op.
Als smaakgever in cake of melk kan je beter het industrieel gemaakte carob-meel kopen.
Wanneer je peulen in een bijv. Turkse/ Afrikaanse winkel ziet liggen, is het dus meestal ten bate van nostalgische gevoelens van die mensen die ermee opgegroeid zijn en als kind nog on johannesbroodbomen klommen. Ze herleven de smaak door met de ogen dicht op zo'n peul te knabbelen en het geeft hen dat gevoel dat wij vaak herbeleven als we met 'vergeten' snoepgoed worden geconfronteerd zoals een stroopsoldaatje, zwart-witstaaf of dergelijke.