Waardoor ontstond de soldeerbout?

De soldeerbout is een absoluut onmisbaar stuk gereedschap voor het verbinden van componenten. De uitvinding vindt zijn oorsprong in de samenleving van oude Egyptenaren. Tin was zo'n vierduizend jaar geleden het voorkeursmateriaal bij uitstek om onderdelen met elkaar te verbinden. Men smolt toen de tin in kleine gietkroesjes. Uiteindelijk vond een Duitse ingenieur in 1921 de eerste elektrische soldeerbout uit, de moderne variant hiervan wordt nu in grote getalen geproduceerd. De ontwikkeling van het soldeerproces had ook invloed op een andere essentiële innovatie voor de elektronica-industrie: met behulp van de soldeerbout kon de printplaat worden ontwikkeld.

De soldeerbout is in oorsprong een breed taps toelopend gesmeed stuk ijzer dat aan een ijzeren steel werd bevestigd en in smidsvuur werd verhit tot ie roodgloeiend werd. Met de roodgloeiende punt kon dan veelal lood of tin vloeibaar gemaakt worden om daarmee vaste verbindingen te maken tussen metalen die een hoger smeltpunt hebben. Het was een smederij werktuig.
Deze oorspronkelijke soldeerbout werd in de loodgieterij veel gebruikt om bijv. loodbuizen of onderdelen aan elkaar te lassen (smelten).
Met de komst van de elektronica, begin 20e eeuw, is de soldeerbout ontwikkeld naar een elektrische variant waarmee industrieel gewerkt kon worden. Niet geschikt voor loodgieters werkzaamheden, die bleven met vuurgestookte ijzers werken... Maar wel geschikt om in de toenmalige elektronica verbindingen tussen elektronische componenten te maken. Zoals het verbinden van condensatoren met weerstanden en buizen waarmee bijv. toen radiotoestellen werden gemaakt.
De elektrische soldeerbout van nu is een doorontwikkeling van een eeuwenoud principe waarbij metalen met een laag smeltpunt ( tin en lood) worden gebruikt om vaste verbindingen te maken met metalen die een hoger smeltpunt hebben.