Als we naar sterren kijken (die in de ruimte), waarom kijken we dan in de toekomst?

Het licht van de sterren komt met de lichtsnelheid naar ons toe. Dat is heel snel (300 duizend km per seconde), maar de sterren staan ook heel ver weg.

De zon staat al 150 miljoen km van ons vandaan. Het licht van de zon heeft er dus (simpel rekensommetje) acht minuten en 20 seconden voor nodig om ons te bereiken. We zien de zon dus zoals hij er ruim acht minuten geleden uitzag!

Als de zon *nu* zou ontploffen, zouden wij daar niets, maar dan ook helemaal niets, van merken, en ook niet kunnen merken, tot ruim acht minuten later - dan pas zouden wij de ontploffing zien. Als de zon *nu* uit zou doven, zouden wij nog acht minuten in onze achtertuin kunnen genieten van het zonlicht.

De dichtstbijzijnde ster staat op 4,2 lichtjaar afstand. Dat betekent, dat het licht van die ster 4,2 jaar nodig heeft om ons te bereiken. Wij zien die ster dus zoals ze er 4,2 jaar geleden uitzag.

Andere sterren, en sterrenstelsels, staan op duizenden, miljoenen, of zelfs miljarden lichtjaren afstand. We zien nu dus sterren zoals ze er uit zagen op een moment dat de zon en de aarde nog niet bestonden. Waarschijnlijk bestaan sommige sterren die we nu zien al een paar miljoen jaar niet meer.

Je kunt dit "in het verleden kijken" zelf ervaren - maar dan met geluid. Ga naar een weiland (zonder dieren!). Laat iemand duidelijk zichtbaar met een hamer op een boomstronk slaan, of met een pollepel op een koekenpan - als het maar flink herrie maakt. Dan loop jij een paar honderd meter weg. Als je op 500 meter afstand staat, zie je dat die persoon slaat, maar dat je het geluid pas even later hoort.

Dus dan "hoor je in het verleden" - je hoort het geluid zoals dat een halve seconde geleden werd geproduceerd.