Hoe vindt een jonge duif zijn weg terug naar huis die nog nooit zijn hok uit geweest is?

Hoe vindt de duif over honderden kilometers afstand toch zijn weg naar huis terug? Over die vraag breken wetenschappers zich al jaren het hoofd. Het begin van het antwoord is nu gevonden: duiven kunnen ruiken en hun neus helpt hen kaartlezen. Eerder onderzoek bracht aan het licht dat duiven veranderingen in magnetische velden kunnen oppikken. Dat zou hen helpen om de juiste weg te vinden, was de conclusie.

Wetenschappers van de Italiaanse universiteit van Pisa weerleggen nu die theorie, zo weet de Britse krant The Observer.

De Italianen sneden bij 24 duiven de zenuw door die signalen doorgeeft waarbij magnetische velden opgepikt worden. Bij 24 andere duiven werd de zenuw doorgesneden die reukgegevens doorspeelt. Van de eerste groep waren alle duiven binnen de 24 uur thuis. Van de tweede groep vonden er slechts vier de weg naar huis terug.

Daaruit concluderen de wetenschappers dat de dieren van hun reukorgaan gebruik maken bij het navigeren. Ze lezen het landschap als een geurenkaart. Volgende vraag is nu hoe ze dat talent precies toepassen om over onbekend terrein zo exact de weg naar huis terug te vinden.

blijkbaar was deze duif een natuurtalent...

Er is heel wat onderzoek gedaan over hoe duiven hun thuis terugvinden (het zgn. "homing"). Als een duif ergens vertrekt moet zij én de richting én de afstand kunnen bepalen (in tegenstelling met trekvogels die enkel de richting moeten bepalen). De richting waarin de duif moet vertrekken bepaalt zij (bij voorkeur) met de stand van de zon. Wanneer de dag in de til en de natuurlijke dag niet dezelfde zijn (door de verlichting in de til voor een bepaalde tijd anders te maken dan buiten) zal de duif zich vergissen van richting. Maar er zijn nu ook sterke aanwijzing dat zij gebruik maakt van het magnetisch veld rond de aarde (met een echt "Kompas" dus!). Eens dat zij haar til nadert kan zij gebruik maken van verschillende middelen: 1. plaatselijke verstoringen in het magnetisch veld; 2. een "reukkaart" van de omgeving van de til 3. van visuele aanduidingen (wegen, gebouwen...). De duif heeft een "kaart" opgeslagen in haar geheugen van al die elementen die zij tijdens oefenvluchten heeft geregistreerd; de geurkaart legt zij ook aan met de geuren die de til vanuit verschillende richtingen bereiken. Bovendien kan een duif schakelen tussen de verschillende systemen, maar met heeft ook gemerkt dat sommige duiven eerder een bepaald systeem gebruiken dan en ander (volgens de kweeklijn waaruit zij afstammen). Het is dus een heel complex proces en er zijn reeds veel en zeer originele experimenten over gedaan! Voor de duivenmelker is het dus belangrijk ervoor te zorgen dat de duif in haar til de winden uit de omgeving kan opvangen en er steeds het natuurlijke daglicht krijgt, om de duif veel kansen te geven om de omgeving te verkennen.
Er staat een mooie (en correcte) bijdrage op wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Homing_pigeons#cite_note-wild-6) waar je ook enkele goede artikelen vindt.

mijn vader heeft heel wat duiven in zijn leven gehouden, en allen die genoren werden in het hok kwamen dezelfde dag thuis.
ze zitten juist zo lang in het hok zodat ze goed weten waar het voer is, waar thuis is. op discovery was eens een hele theorie over hoe de beestjes het doen, maar zelf hebben ze het nog nooit bewezen geacht.
ze kunnen het door puur instinkt, mijn vader nam er elke dag een mee naar zijn werk in Amsterdam, 60 a 70 km van ons af. wij deden de deur weer dicht als hij thuis kwam.
zijn heel slimme beesten.

duiven gebruiken de magnetische krachten van de aarde zelf als een soort van tomtom.