Waarom zeg je "au" als je valt, je stoot o.i.d.?

Dat is aangeleerd. Een baby gaat gewoon huilen en au zeg je pas nadat je moeder dat heeft gezegd (gruwelijk: doet het au?).

Het is inderdaad aangeleerd gedrag. Kijk maar in een land waar ze een andere taal spreken. Daar hebben ze hun eigen "au".

In Servië zeggen ze "jao", in Engeland "Ouch" ..

En in het stenen tijdperk zeiden ze "jabadabadoo... au au au" ;-)

Bij mij komt er toch vaker iets anders uit hoor...

1) Als je jezelf écht bezeerd dan stoot je een hoeveelheid lucht uit je longen. Op het moment dat je daar middels je mond bewust of onbewust een klank aan mee geeft zal dat dus altijd een geluid zijn met een overduidelijk klinker geluid.

"Klinkers zijn klanken waarbij de lucht ongehinderd door de mond naar buiten komt" bron: Wikipedia

2) Daarnaast zal er een stukje zijn aangeleerd.

De combinatie van 1 en 2 is denk ik het antwoord.

Ik zeg niet altijd au als ik pijn heb: alleen maar als het niet zo erg is, en je dus tijd hebt om na te denken wat je zegt. AU is dus het aangeleerde gedrag van "pijnaanduiding", maar toen ik mijn arm had gebroken was het meer iets van: AAAHAAAOOEOEHAHAOEHAHA ofzo, dat is juist weer het "instinct" :)

bij mij is het meer "ai", "f*ck" ,"k*t", "kl*t*" of "*****"

Als 't een beetje pijn doet (en dus niet veel voorstelt), roept men wat aangeleerd is. In Nederland wordt de kinderen 'au' geleerd. Als iets onverwacht vreselijke pijn doet, dan zijn volgens mij de cultuurverschillen verdwenen en roept iedereen hard 'AAAAA...'. Tenzij 't de longen betreft, dan is 't vaak iets van 'OOOO...'.

ik zeg meestal: grrmmbblllll

dit is je gewoon aangeleerd toen je baby was.