Hoe komt het dat je soms al weet wat iemand gaat vragen of vertellen, nog voordat die vraag/verhaal gesteld wordt?

Dan voel je het morphogenetische veld goed aan... Dan kun je de toekomst een tikje inkijken.... En dan zie je het gebeuren in jezelf voordat het in de materie geschiedt...

Toegevoegd na 1 dag:
Afstemming...

Omdat veel gesprekken volgens een vast patroon lopen, dus herkening uit andere gesprekken.

Een gesprek beweegt zich altijd in een bepaalde weg. Je gaat door de manier van kijken en je algehele lichaamstaal elkaar hints geven over te stellen vragen. Eigenlijk is het dus helemaal niet vreemd dat die vragen uiteindelijk dan ook gesteld worden.

Ik begrijp wat je bedoelt

een gedachte wordt hardop gezegd door iemand anders.. of ik zeg wat iemand anders denkt..
Dat voelt erg raar aan.. Ik heb al in beide situaties gestaan


Ik kan niet zeggen dat je paranormaal bent, dat je 'gids' je dit influistert of dat je zeer gevoelig bent voor wat anderen denken en voelen.. Omdat simpelweg beide situaties wel eens voorkomen, dus dat wil zeggen dat die ander persoon toevallig hetzelfde 'talent' heeft als jij.. en dat lijkt me dan weer onwaarschijnlijk.

Misschien is de simpelste verklaring dat je op exact dezelfde golflengte staat op dat onderwerp met die persoon..

Maar de ervaring op zich vind ik wel een uniek verschijnsel.. het geeft je een warm gevoel dat je niet alleen bent.. alsof iemand jou helemaal begrijpt..

als jij in zijn/haar positie had gestaan dan zou je precies hetzelfde hebben beantwoord op de vraag die jij vraagt.

Er zit tijd tussen de vorming van een gedachte en het uitspreken ervan.
Je bent in staat de vorming op te pikken.
Nu is het de vraag hoe vroeg je hem oppikt, als de gedachte geselecteerd is om uit gesproken te worden, of daarvoor al. Waardoor je dus regelmatig gedachten oppikt die in het geheel niet uitgesproken gaan worden, en herken je het verschil ertussen. Herken je het patroon van geselecteerd zijn?

Ik heb dat ook regelmatig. Het is me ook hier op GV gebeurd.

Dan weet ik vantevoren al wat iemand zal gaan zeggen, of hoe hij zal reageren. Ik reageer dan alvast op die reactie die er nog niet is.

Ik heb geleerd dat dat erg bot overkomt. Ik probeer nu de discussie zijn beloop te laten. Ook al kan ik de volgende stap al zien. Soms kan ik zelfs de volgende drie stappen al voorzien.

Ik probeer nu te reageren alsof ik niets zie. Dat komt minder bot over, en het getuigt daardoor van meer respect voor de ander.

Iets aan voelen komen is prima, maar het laten blijken van dat voorgevoel is verkeerd.

Toegevoegd na 4 uur:
Op verzoek van de vraagsteller een uitwerking van "hoe het kan komen".

Soms valt een gesprekspartner duidelijk in een bepaalde categorie. Een beginnend medewerker op de afdeling bijvoorbeeld. Zijn vijftien voorgangers liepen allemaal tegen dezelfde soort vragen aan. Dezelfde vragen waar je zelf ook tegenaan liep toen je begon.

Nu is er een nieuweling die op een bepaald punt staat in zijn inwerktraject. Je weet al vooraf waar hij deze week tegenaan zal lopen. Als hij begint over een bepaald onderwerp, weet je al precies welke vragen hij heeft.

Mijn voorbeeld hierboven gaat over mensen op GV die bepaalde verschijnselen interpreteren als iets paranormaals. Mensen van wie al snel duidelijk is dat ze weinig kennis hebben van wetenschappelijke methoden, en dat ze de valkuilen van onderzoeksmethoden niet kennen. Als je al 60 keer dezelfde discussie hebt gevoerd, en op GV begint iemand met diezelfde discussie - dan weet je al wat er zal komen.

Een andere mogelijkheid is dat je iemand goed kent. Je weet hoe die persoon denkt, welke lijnen hij meestal volgt. Na een tijdje ben je in staat zelf die lijn door te trekken, vaak tot een punt dat je gesprekspartner nog moet bereiken.

Je gedachtes bestaan uit energie. Ook de gedachtes van de persoon waar je mee praat. Dus als hij in gedachte de vraag overdenkt die hij wil stellen, zend hij een stukje energie uit.
Hele fijngevoelige mensen zijn in staat om dit op te pikken.
Waarschijnlijk ben jij een fijngevoelig mens.

Wat kan je zeker uitsluiten dat het wel is?

Zo maar een beetje raden, kan wel eens lukken, als je ziet dat iemand de weg kwijt is en er hebben er al 3 mensen aan je gevraagd waar die beroemde tentoonstelling is, dan kan het heel goed dat deze persoon ook naar die tentoonstelling op zoek is.
Maar is zijn tweede vraag, waar kan ik koffie drinken, dan zal je het niet zo maar raden.

Als je de persoon niet goed kent, kan je nog niet weten hoe deze persoon in elkaar zit, ook dat valt dus af.

Een grote mensenkennis, daar kom je een heel end mee, met sommige vragen, maar zeker niet met alle vragen, die valt dus ook af.

Je goed kunnen inleven in de persoon zelf, kom je nog wel een stukje verder, maar als het een vreemde voor je is, heb je er nog steeds iets aan maar heel ver kom je toch ook niet.

Het vooraf weten wat de vraag wordt, kan je met geen een van je zintuigen waarnemen, hooguit raden.

Blijft over, het waarnemen buiten de gewone waarnemingen, of wel het paranormale waarnemen.

Gedachten en gevoelens zijn energieen. Die worden uitgezonden, zodra iemand ze in zijn/haar bewustzijn heeft. Van mensen op wie je energetisch bent aangesloten, kun je ze opvangen. Althans wanneer je een zogenoemde ontvanger bent.

De meeste mensen zijn geen ontvanger, maar zender.

Als je je een beetje in kunt leven in mensen, weet je al snel welke kant het opgaat. Empathie heet dat. De een heft er meer van dan de ander. En soms zijn het ook logische gedachtentreintjes die je kunt voorspellen.