Hoelang duurt het voordat een overledene je 'opzoekt' ?

Ik weet bijna zeker dat jij die overledene eerder opzoekt dan andersom... Dus dat jij eerder overlijdt en jij die overleden opzoekt dan dat die overledene jou opzoekt...

Die zal je nooit opzoeken,want overledenen zijn overleden en kunnen niets meer. Je kunt ze wel in je gedachten vasthouden en daar zul je het mee moeten doen.

Oneindig.

Zelfs dat is wel eens wetenschappelijk onderzocht. Houdini, de expert in ontsnappingen, had belooft om als er zoiets zou bestaan als een hiernamaals, zijn naasten een code door te geven die alleen hij wist waarmee een kist geopend kon worden.

Die code is nooit doorgegeven.

Zo'n test kan je natuurlijk ook zelf doen als je iemand kent die gaat overlijden: spreek daarmee af dat deze jou bv de pincode van zijn bankpas na het overlijden zal doorgeven, een code die alleen hij weet. Als een of ander zelfverklaard medium alleen maar gaat lullen over 'ik hoor een geest met de letter L' en verder zwijgt over die pincode, dan weet je dat dat medium een oplichter is dat een overledene na de dood dood is en je nooit zal 'opzoeken', tenzij je op de een of andere manier de juiste pincode heb doorgekregen.

Gesteld dat het zou kunnen, er zijn mensen die vertellen dat vanaf het eerste moment dat iemand is overleden ze bepaalde zaken in hun omgeving meemaken(knipperen van lichten, vallen of verschuiven van zaken, lijsten die van de muur vallen, tv die aan en uit springt of spontaan van zender verwisselt) die hen het gevoel geven dat er "contact gezocht" wordt.
Verder is er denk ik geen enkel zinnig woord over te zeggen.
Wat ik ervan begrijp is het contact zoeken voor een overledene ook heel erg moeilijk.

De overledenen moet je met rust laten. Evenzo laat een overledene jou met rust. Om antwoord te geven: Een overledene zal je nooit opzoeken. Laat de overledene in jouw gedachten jou dierbaar zijn.

Dat is een mooie vraag, hoe verschillend mensen daar ook over denken. De eerste twee weken na mijn moeders begravenis was ik haar echt helemaal kwijt.

Ik had in de aanloop naar haar overlijden zoveel meegemaakt dat ze echt even helemaal weg was. Het voelde als chaos, maar ik was niet in paniek. Het voelde vanzelfsprekend dat ik die heftige weken van haar ziektebed eerst een plek moest geven.

Twee weken na de begravenis voelde ik een rust komen, ze was op een hele andere manier bij mij gekomen dan hoe ze levend voelde, maar het was wel een rust die van haar afkwam.

Nu komt ze op verschillende manieren 'terug': in mijn dromen, in de vorm van een gevoel dat ze dicht bij me is (dan geef ik haar een zoen, of laat ik mijn gevoel zien aan haar; of dat in mijn hoofd zit of dat ze er echt is, is voor mij onbelangrijk; het voelt zeer goed) of als ik met broers vader of mijn moeder's zussen het over haar heb. Het maakt me tegelijk blij en verdrietig; een zeer waardevol gevoel!

Maar ik denk dat de tijd dat het duurt voordat dat gevoeld kan worden verschillend is per persoon. Er is eerst tijd nodig om te kunnen beseffen dat de levende persoon er niet meer is, daar moet echt afscheid van genomen worden. Iemand van dichtbij verliezen zal je veranderen; een deel daarvan zul je alleen doen en een deel samen met anderen.

Langzaamaan komt de rust die nodig is om de nieuwe relatie aan te gaan met de overledene (in welke vorm je dat ook ziet; geest, herinnering, gevoel, energie etc). Dat kan je niet afdwingen, de tijd waarin dat gebeurd is altijd goed.

Ook daarna is het nog niet klaar. Zeker een jaar werkt deze grote verandering door. Verder vond ik het zelf heftig om het mooie gevoel in onze zakelijke/rationele wereld zuiver te houden. Zuiver is dat je het niet laat wegspoelen door de ander, maar ook niet dat je ervoor moet strijden om het overeind te houden. Nee zuiver is dat je het 'met liefde' geeft als daar ruimte voor is.

Tja, meer dan 28 jaar denk ik. Ik heb mijn opa sinds zijn overlijden in 1982 niet meer gezien. Maar ja, toen bestond de TomTom nog niet en hij was ook niet zo goed in kaartlezen, het kan zijn dat dat ook meespeelt.

Dit is een hele interessante vraag. Dat ligt er helemaal aan waar je in gelooft. In Suriname bijvoorbeeld wanneer ze een slang zien na het overlijden van een dierbare dan is dat de overleden persoon. Ik (nuchtere boer) denk dan dat dit gewoon een slang is die toevallig in de buurt was. Wanneer mensen er zeer gevoelig voor zijn dan zien ze in ieder klein dingetje wel wat. Ik heb wel eens met iemand op de bank gezeten die vertelde dat ze plotseling een soort van windvlaag voelde ("O dat is Oma" zei ze). Ik denk dan dat de deur open staat en het tocht.
Ik persoonlijk geloof er niet in en denk dat het zeer afhankelijk is van de gevoeligheid, het geloof en de cultuur van de achterblijver(ster). Want een muis in de woonkamer is echt niet Oma die nog even gedag komt zeggen, maar gewoon een hongerige muis.