Mogen verstandelijk gehandicapten kinderen krijgen?

Je hebt zo veel verschillende soorten verstandelijke handicappen. ADHD en het Down syndroom behoren hier bijvoorbeeld bijde toe.

Ik vind dat de raad van kinderbescherming per situatie moet kijken of de ouders in staat zullen zijn om de kinderen een gedegen opvoeding te geven.
Als blijkt dat zij niet, of niet volledig, in staat zijn een kind op te voeden tot een volwassene wie in de maatschappij stand kan houden, zal adoptie mijn voorkeur genieten

Toegevoegd op 12-05-2009 11:16:06
dyslexie ook.... bijde = beide

Dit is een groot dilemma, naast of wij het hen mogen ontzeggen, moet er ook aan het belang van het kind gedacht worden.

In dat opzicht zou mijn antwoord: "nee" zijn.
Twee verstandelijk gehandicapte mensen kunnen namelijk een perfect gezond kind krijgen. Is het op een gegeven moment dan niet zo dat het kind meer op de ouders moet passen dan omgekeerd?
Van een normale jeugd lijkt me dan namelijk geen sprake.

dat is echt een moeilijke vraag die ik mezelf ook vaak gesteld heb. persoonlijk vind ik dat iedereen zelf mag beslissen of hij of zij kinderen wil. of het altijd verstandig is, is een andere vraag.
ik denk dat wanneer verstandelijk beperkte mensen redelijk voor zichzelf kunnen zorgen en de opvoeding met wat hulp van buitenaf aan zouden kunnen, dit geen probleem hoeft te zijn.
anders wordt het wanneer er een stel is die al veel moeite heeft om voor zichzelf te zorgen en hun eigen leven op de rit te krijgen en om dan nog eens aan kinderen te gaan beginnen.
daarbij zijn er genoeg mensen met een normale intelligentie die ook niet voor kun kinderen kunnen zorgen. er zijn genoeg kinderen uit huis geplaatst omdat hun ouders niet de vaardigheden hebben om hen op te voeden en waarbij de ouders gewoon verder gaan met kinderen krijgen.
dus ik denk dat opvoeden niet valt of staat met de intelligentie van ouders maar meer met de opvoedkundige vaardigheden die ze hebben en (zeker ook zo belangrijk) het kunnen en willen accepteren van hulp in hun gezinssituatie.

Op basis van een paar voorbeelden uit mijn omgeving zeg ik "sterriliseren" die handel...

Maar het is en blijft een dilemma...

Volgens de wet kan het niet verboden worden. Het zal van geval tot geval moeten worden bekeken. En dan is het inderdaad de vraag, of dat de keuze van de kinderbescherming de juiste is...

Ik vind het een heel moeilijk dilemma. Als ik zo kijk naar een programma als "Down with Johnny" zie ik hoeveel liefde verstandelijk gehandicapten kunnen geven. Maar aan de andere kant denk ik dat heel veel verstandelijk gehandicapten de verantwoordelijkheid niet aan kunnen.

Maar dan komt een volgend dilemma naar voren: waar leg je de grens? Mogen dan alleen mensen met het down-syndroom geen kinderen krijgen? Of ook mensen met een andere verstandelijke handicap? Zelf heb ik een stiefzoon met Asperder/PDD-NOS en ADHD. Ik zie hem niet in staat kinderen op te voeden ondanks het feit dat hij op een gewone school zit en een hoog iq heeft.

Dus uiteindelijk is de vraag: waar ga je dan een grens trekken? IQ? Sociale achtergrond? Crimineel gedrag?

Een erg lastig dilemma dit.

Mijn zoontje van 4 is gek op auto's en kan niet wachten tot hij zo groot is als zijn papa, maar hij moet het toch nog even doen met zijn trapauto.

Nu zijn baby's geen auto's of trapauto's. Je kunt een baby niet effe in een hok duwen als je er geen zin in hebt. Een pop wel, maar baby's zijn 24 uur per dag levende wezens die ook 24 uur per dag verzorging nodig hebben.

Ik vind het experimenteren als je verstandelijk gehandicapten kinderen laat krijgen. Waarschijnlijk weer uit de koker van een of ander figuur uit de "zachte sector". En als het verkeerd gaat is niemand verantwoordelijk en zit de "schuldige" (de gehandicapte dus) met een enorm schuldgevoel.

Soms moet je mensen tegen zichzelf in bescherming nemen.

In sommige gevallen is het echt niet aan te raden, maar anderzijds zijn er ook mensen zonder verstandelijke beperking die absoluut niets van opvoeden "bakken".
Bovendien zijn sommige verstandelijk beperkten zijn prima in staat om hun kinderen veel liefde te geven. Met de juiste coaching kan het best goed gaan.

Wie zijn wij om een dergelijke te beslissing te nemen? En als je verstandelijk beperkten gaat steriliseren, waar leg je dan de grens? En ... Moet alles wat er in de maatschappij gebeurt bij overheid geregeld worden?

In de tweede wereldoorlog zijn er op dit gebied niet terug te draaien beslissingen genomen en ook vreselijke experimenten gedaan. Laat het alsjeblieft niet weer die kant op gaan! Je kunt van tevoren toch geen garanties geven hoe de opvoeding van een kind uitpakt.

Verstandelijk gehandicapten kunnen onder omstandigheden heel goed kinderen krijgen, als ze de juiste begeleiding/backup krijgen.

Ik heb wel verhalen gehoord (van thuiszorgers), en die waren doorgaans heel positief.

Ik vraag me eerder af of verslaafde ouders niet het recht ontzegt zou moeten worden om kinderen te krijgen. Hier lijken veel vaker excessieve problemen op te treden, met dat meisje in de vrieskiest als recent dieptepunt natuurlijk als aanleiding. Maar wellicht dat ook dit weer uitzonderingen zijn, dat zou dan eerst eens onderzocht moeten worden.

Vroeger wel, maar zoals met alles worden de rechten meer en meer aan banden gelegd... Het is een ordinair kostenplaatje-probleem geworden... Er was laatst een gehandicapt stelletje dat een kind kreeg en de kinderbescherming achtte het paar niet capabel het op te voeden en werd meteen na de geboorte uit huis geplaatst, maar het mislukte en nu is het kind weer bij de ouders met permanente zorg erbij, en de kosten zijn te hoog, om deze methode op ieder gehandicapt ouderpaar toe te passen...
Is het feit dat een ouderpaar gehandicapt is dat op zich al een reden om ouderschap niet toe te staan? Dat snap ik niet... In Nederland, overal op de wereld trouwens, kan iedereen legaal een kind maken, daar heb je geen diploma voor nodig, maar als je een auto wilt besturen of het maakt niet uit wat je wil, je hebt er een diploma of vergunning voor nodig... Wel raar, als het ouderschap zo ontzettend belangrijk is, waarom dan niet een brevet van ouderschap halen van te voren, laat maar eens zien dat je met een geprogrammeerde pop die 4 keer per nacht de ouder in opleiding wakker maakt, of die wel liefdevol de verrichting pleegt die aan een goede ouder gesteld kunnen worden... Lees de software van de pop maar uit en je weet of de leerling geslaagd is... Dat is toch simpel genoeg zou je zeggen... Je hebt overal vergunningen nodig en diploma´s, maar je kunt zomaar je gang gaan om een kind te maken, hoe crimineel en pervers je ook bent...
Daar zou de politiek eens naar kunnen kijken, dan los je straatjongeren en getraumatiseerde mishandelde en verkrachte kinderen op, door ze te voorkomen, lijkt me toch een optie...

vandaar...

Ik denk niet dat je daar geen algemeen geldende regel voor kunt opstellen. Ik ben er wel voor om in voorkomende gevallen het belang van het kind te laten prevaleren boven dat van de potentiële ouders. Ook vind ik dat je dan soms gewoon 'nee' moet kunnen zeggen. Hoe dat 'nee' zich dan vertaalt in concrete maatregelen, daar ben ik nog niet uit.

Toegevoegd op 12-05-2009 12:17:23
'geen' moet zijn 'een' in de eerste zin.

De grens ligt bij mij als ze hun kinderen niet zelfstandig op kunnen boeden. Zelfde geld wat mij betreft voor mensen waar de financiele situatie er niet naar is.

minimaal gehandicapten wel, die kunnen met hulp van de familie en wat begeleiding wel een kind opvoeden.
verder vind ik dat wanneer een gehandicapte niet in staat is voor zichzelf te zorgen en daarbij dus hulp nodig heeft dat weer niet mogen. dit is mijn mening. de vraag is dan weer: waar trek je de grens? daar zou ik ook geen antwoord op kunnen geven enkel om deze reden.
een vriend van mij heeft een zware vorm van ADHD en kan prima voor zichzelf zorgen. het probleem is dat zijn emoties ook worden beïnvloed door zijn ADHD en zijn denkwijze niet altijd volwassen genoeg is.
ik zie hem dan ook niet als een gehandicapte maar als iemand met een handicap. toch ben ik van mening dat hij niet in staat is een kind te kunnen opvoeden.(misschien wel met externe hulp.)

Ha, die Sgrijvvaud;

Hoewel ik in principe iedereen het geluk van kinderen gun is dat bij mensen met een verstandelijke beperking natuurlijk niet altijd verantwoord. Probleem is alleen waar je de grens trekt. En dan nog zullen er altijd voorbeelden genoeg zijn van geestelijk volkomen competente mensen die je nog niet eens een babypop zou toevertrouwen.

Ik vind van wel .
Wand soms denk ik wel eens dat stel verdiend geen kinderen (DIE NIET VERSTANDELIJK GEHANDICAPT ZIJN)
P.S WIL NIEMAND BELEDIGEN