Hoe moet ik omgaan met mijn hoogbejaarde ouders?

Ik zou zeggen, doe waar jij je prettig bij voelt. Als jij niet voor ze wilt zorgen zijn er gelukkig bejaardentehuizen en verzorgingstehuizen waar er goed voor ze gezorgd wordt. Ik kan me voorstellen dat je na zo'n jeugd liever niet bij ze in de buurt komt.
Aan de andere kant weet ik natuurlijk niet hoe je in de tijd tussen je jeugd en nu met ze bent om gegaan. Ging je regelmatig op visite? Zijn zaken van vroeger uitgepraat? Heb je inmiddels een goeie band met ze? Dan wil je misschien toch iets voor ze doen. Maar ook dan, doe wat je kan en wat je wil, laat je niks opleggen. Doe wat jij prettig vindt om te doen en waar jij je goed bij voelt.
Zou je je schuldig voelen als je niets voor ze zou doen? Doe ook dan dat wat je kan en waar je je goed bij voelt.
Heb je de neiging om ze iets aan te doen als je voor ze zou zorgen? Blijf dan bij ze uit de buurt zou ik zeggen. Je maakt daarmee namelijk ook je eigen leven kapot.

Al met al is het antwoord dus: Doe dat wat je kan en waar je je goed bij voelt.

Het klinkt alsof je nog niet klaar bent met je verleden.
Dan lijkt het me erg lastig om zelf die zorg te verlenen.
Het ligt er wel aan hoe je ouders nu zijn.

Ik denk dat ik er voor zou zorgen dat ze goede zorg krijgen, maar dit niet zelf op me zou nemen.
Op die manier vervul je toch je plicht als medemens en dochter.
Ze in hun eigen sop laten gaarkoken gaat mij te ver. Ik heb altijd geleerd van mijn moeder dat je mensen moet behandelen zoals je zelf behandeld wil worden.

Ze hebben niks te eisen... als het te erg wordt gewoon de politie bellen.

Wat wil je dat we antwoorden ? Ik ken dergelijke situaties gelukkig niet uit de eerste hand, en voor zover ik er als buitenstaander een oordeel over kan vellen, vind ik je al een heel groots mens als je de neiging kunt weerstaan ze 'terug te pakken' . Maar ik ken ook de grenzeloze loyaliteit naar hun ouders van juist deze kinderen. Die voor mij dan wat vreemd kan lijken, maar het zijn natuurlijk de enige ouders die je hebt.

Het is vooral het woord 'eisen' dat hier mijn haren recht overeind komt te staan. Als ouder heb je niets, maar dan ook helemaal NIETS te eisen van je kinderen. Zij hebben niet om het leven gevraagd, en in jou geval al helemaal niet om een leven van mishandeling. Een goede ouder kan met veel zorg en liefde en vooral door het geven van het goede voorbeeld best van zijn kinderen op een gegeven moment iets terug ' verwachten', misschien zelfs vragen, en dat zullen die kinderen dan ook met liefde en naar beste kunnen doen , maar eisen is daar zeker niet bij.

Zeker als je je inmiddels een beetje los hebt kunnen maken en een eigen leven op pootjes hebt gezet, hebben ze absoluut het recht niet - sowieso al niet, maar in dit geval al helemáál niet, om ook maar iets van je te eisen. Wat je er mee doet is natuurlijk aan jezelf, het enige dat ik kan zeggen is : laat je door hen geen schuldgevoel aanpraten. Daar hebben ze het recht niet toe, en ze hebben je ongetwijfeld al genoeg leed aangedaan. Geef je eigen leven en als je die hebt je eigen gezin de prioriteit.

Afgezien van jijzelf kan niemand daar een zinnig antwoord op geven.
Je zult zelf een afweging moeten maken, niet eenvoudig maar zo ligt het wel

Je ouders hebben niets te eisen.
Ga eventueel voor je gemoedsrust na of ze alle nodige zorg die ze voor de normale dagelijkse dingen nodig hebben, geregeld zijn. Zo niet, stel als het nodig is een stichting of instantie in die daar voor kan zorgen.
Dan heb je de zaken geregeld die je wel aan kunt en hoef jij je nergens schuldig over te voelen.
Pas als jij er denkt mee om te kunnen gaan kan de verdere stappen ondernemen.

Veel wijsheid en succes toegewenst,
Kaylee

Ouders hebben de plicht voor hun kinderen te zorgen maar kinderen hebben niet de plicht om voor hun ouders te zorgen. Jouw ouders hebben absoluut het recht niet om ook maar iets van jou te eisen!

Uit jouw verhaal begrijp ik, dat je moeder door haar psychische gesteldheid en jouw vader door zijn dominante karakter, ernstig tekort geschoten zijn in hun zorgplicht als ouders! Het vreemde is dat kinderen, die geestelijk mishandeld zijn, vaak toch blijven proberen om aan de verwachtingen van hun ouders te voldoen. Zij voelen vaak een buitengewone drang om het hun ouders naar de zin te maken.
Waarschijnlijk voel jij je daarom schuldig en machteloos.
Ik denk dat jij je bij deze situatie neer moet leggen omdat je toch geen goed kunt doen in hun ogen.
Probeer te accepteren dat zij zijn zoals ze zijn, daaraan kun jij niets veranderen.

Het enige wat jij kunt doen is een beetje in de gaten houden of de hulpverlening door de thuiszorg goed verloopt. De medewerkers van de thuiszorg houden, naar alle waarschijnlijkheid, een logboek bij, waarin precies staat welke zorg jouw ouders krijgen en hoe hun lichamelijke en geestelijke gesteldheid is. Misschien is het mogelijk om telefonisch contact met de thuiszorginstelling van je ouders te onderhouden.

Ga, als je het op kunt brengen, af en toe bij ze op bezoek en probeer je daarbij zo neutraal mogelijk te houden (verwijten hebben bij hoogbejaarde ouders geen zin meer en maken jou alleen maar van streek).

De kinderen (vaak ook al op leeftijd), van de bewoners van het zorgcentrum waar ik werk, doen meestal ook niet veel meer dan op bezoek komen en soms wat benodigdheden voor hun ouders aanschaffen.

Dat jij je gevangen en schuldig voelt, is begrijpelijk. Het zijn tenslotte je ouders. Maar dat beketent nog niet dat je verplichtingen hebt jegens hen. Een dominante vader die jou geestelijk mishandeld heeft, verdient dat niet.
Misschien heeft je moeder ook te lijden gehad onder zijn bewind, dat weten wij natuurlijk niet. Als zij echter nog steeds psychisch gestoord is, kun jij daar ook weinig mee.
Dan heeft ze alleen baat bij deskundige hulp.
Ik zou ze niet helemaal in de steek laten, want daar zul je vast nog eens spijt van gaan krijgen en dat is ook niet goed voor je gemoedsrust. Gewoon zo af en toe eens op visite gaan en geen problemen mee naar huis nemen.
Maar ja, da's voor ons hier makkelijk gezegd...

Dit is een heel moeilijk probleem.
En wat ook meespeelt in hoeverre jij mishandeld ben en hoe sterk je intussen na een volwassen leven ben geworden.
Je hebt namelijk altijd de neiging om voor je ouders te zorgen, omdat jij hun niet aan kan doen wat zij jou hebben aangedaan. Je weet waarschijnlijk als geen ander hoe erg het voelt om door je naasten in de steek te worden gelaten. En het blijven je ouders, ondanks alles.
Klopt dit een beetje?

Zo ja, stop ermee jezelf aan de kant te schuiven terwille van je ouders. Dat het ouders zijn geeft ze nog geen recht om ook je volwassen leven te verpesten. Ik weet dat dit hard klinkt. Maar de enige manier om jezelf te helpen is ze te confronteren met de waarheid of het contact te verbreken. Bij elke tussenweg zal het altijd weer gebeuren dat je ouders jou domineren en jij je schuldig zal voelen. Je zelfvertrouwen zal overigens ook weer een leuke deuk oplopen.

Als ik zo een beetje tussen de regels probeer door te lezen denk ik dat je een "niemanskind" zou kunnen zijn. Ik hoop het niet, en dat ik er mijlenver naast zit. Is dat niet zo dan heb ik nog een goede tip voor je.
Lees het boek Niemanskinderen van Carolien Roodvoets. Je kan dit kopen in elke boekhandel.

Niet doen, niet gevangen en schuldig voelen. In wezen gaat de mishandeling nu dus weer door. Ze hebben thuiszorg en er wordt dus voor ze gezorgd. Trap er niet in en kies voor jezelf!

zo te horen is de geestelijke mishandeling nog steeds bezig en laat je het gebeuren,je bent nergens toe verplicht wat je omgeving ook mag zeggen,je ouders zijn je ouders door een toevallige samenloop van omstandigheden, en je hebt geen verplichtingen naar hen toe. Leef je eigen leven,doe dat zo goed mogelijk en laat de thuiszorg voor je ouders zorgen zonder dat je je schuldig voelt.

Hoe zwaarder kinderen zijn teleurgesteld en ontkent door hun ouders, hoe groter hun schuldgevoel: Je hebt als kind diep van binnen altijd het gevoel dat jij niet aan hun verwachtingen hebt kunnen voldoen, dat het eigenlijk aan jou gelegen heeft.

Dit soort schuldgevoelens kunnen je vreselijk gaan opbreken wanneer je ouders oud en behoeftig worden.
Eigenlijk pakken je ouders je daarmee voor de tweede maal: Ze hebben je jeugd verpest, en gebruiken de daardoor ontstane schuldgevoelens nu om voor hen te laten zorgen.

Bovenstaande gevoelens liggen in het verborgene en voor een deel onderbewuste, maar ze bestaan!
Ik ken zoveel mensen om mij heen die in meer of mindere mate met exact dezelfde problemen zitten.

Probeer afstand te nemen, laat je ouders niet je leven verpesten, hoe moeilijk het ook is.
Kinderen zijn geneigd om naar hun ouders toe loyaal te zijn tot ze erbij neervallen, vaak zonder dat daar iets tegenover staat.

Je schrijft het zelf al: Je ouders laten jou niet toe. Heb niet de hoop dat dat ooit zal gebeuren. Dat weet je diep in je hart. Dus blijf niet tegen beter weten in proberen om de harten van je ouders te openen naar jou toe. Het is zonde van je energie.

Laat je ouders los. Ze hebben hun kansen gehad en verspeeld. Ga er eens in de maand op de koffie, en vergeet ze dan weer snel tot het volgende bezoek.
Laat los, laat los, laat los.
Het is de enige manier.

Goede ouders, zijn ouders die van hun kinderen houden zonder er iets voor terug te verlangen!!