Wat doe jij als je ongerust bent over je kind(eren) ook al wonen ze niet meer thuis?

Altijd weer vervelend, dat unheimische gevoel, dat er misschien iets is met je kinderen, terwijl ze elders hun eigen leven leiden.
Ik heb het ook afentoe en soms beheers ik me en zeg er helemaal niets over, maar soms denk ik, ik bel gewoon even. Zo'n telefoontje duurt een paar minuten en eigenlijk bijna altijd zijn het de onrustige moederhormonen, die op deze manier weer gerustgesteld worden. Want er is zelden iets aan de hand.
Wat niet wil zeggen dat je niet ontzettend goed iets zou kunnen voelen als ze een probleem hebben en ze zijn ver weg. Lastig is dat je ze niet altijd kunt bereiken en dan moet je wachten. Het moederschap: afgezien van heel geweldig, op vele manieren, soms ook heel even lastig zoals op zo'n moment dus.
Zojuist mijn zoon uitgezwaaid, die kwam zelf thuis met zijn probleem dat hij gisteren had gekregen en daar had ik dus gisteren helemaal niets over "gevoeld"!

Ik probeer mijn ongerustheid niet te sussen door even contact met het kind te zoeken
a. vinden ze dat meestal vervelend
b. zet dat geen zoden aan de dijk, want ik blijf toch 'n ongerust tiep

Mijn kinderen zijn allebei moeilijk, dus vaak ben ik ongerust, toch moet ik ze loslaten.
Ik zoek afleiding praat met mijn partner er over

Toch maar veel met ze praten ook al zijn ze het huis uit, leg hen uit dat je zo nou eenmaal in elkaar steekt. Ik denk dat ze er wel begrip voor zullen hebben.

Dat ligt er maar net aan waar je ongerustheid over gaat, en of het terecht is? Als het puur ongerustheid is dat ze wellicht niet zelfstandig genoeg zijn, of dat ze misschien wel eens onverantwoordelijk zijn, dan moet je het proberen los te laten. Als het bijvoorbeeld is omdat je weet dat ze te veel drinken, vaak ziek zijn, verkeerde vrienden hebben... enz, dat de ongerustheid dus zeker terecht is, dan zul je er zeker met ze over moeten praten, dat is vind ik zelfs een plicht van ouder zijn.

Als je kinderen de deur uit zijn betekent dit niet dat je niet meer ongerust mag zijn. Mijn ouders zijn soms ook ongerust en ik ben toch echt een grote meid. Ik zie het niet als vervelend, mits het niet overdreven wordt. Vind het ook prima als ze even bellen of sms-en om te vragen of het goed gaat. Ik stel ze dan gerust, kleine moeite en zij zijn het ongeruste gevoel kwijt.

Het is toch prachtig dat er altijd ergens wel iemand is die aan je denkt, het beste voor je wil en zorgzaam is? En je hoeft het niet meteen op te blazen, bel/sms/mail gewoon even om te vragen hoe het gaat. Lijkt me de normaalste zaak van de wereld, nogmaals mits het niet overdreven wordt :)

Loslaten is moeilijk maar noodzakelijk. Accepteer dat je je kinderen niets meer kan bijbrengen en steun ze waar nodig. Advies geven kan altijd maar accepteer het als ze het niet aannemen zonder er zelf verdrietig over te worden.
Ongerust zijn is een persoonlijk gevoel als heimwee en kan niemand veranderen behalve jezelf door jezelf bezig te houden met andere dingen, dingen die jouw leven mooier en rijker maken.