Waar ligt de grens tussen vooroordelen en oordelen?

Een vooroordeel is niet op feiten gebaseerd, een oordeel wel.

Oordelen doe je naar aanleding van een situatie. Een vooroordeel die je voorafgaand op iets wat nog moet komen.

Dat hangt totaal af van de situatie. Hoe lang het duurt om een persoon te beoordelen bijvoorbeeld, voor oppervlakkige dingen als is deze persoon enigzins intelligent of heel sociaal ingesteld kan je in een gesprek van 10 minuutjes al wel een oordeel hebben, alhoewel dat later fout kan blijken. Om echt over de diepere persoonlijkheid van een persoon te oordelen kost veel langer, dan moet je hem in meerdere omgevingen over een langere tijd zien en wat weten van zijn verleden en derderlijke.
Dat soort dingen gelden ook voor alle andere dingen waar je over kan oordelen.

Vooroordelen doe je vooraf, oordelen achteraf.

Wauw, mooie vraag. Ik oordeel meestal op basis van feiten, dus wanneer iets daadwerkelijk controleerbaar is. Uiteraard is feit/mening ook weer multi-interpreteerbaar, wat deze vraagstelling uiterst filosofisch maakt.

Oordelen kan - in mijn optiek - alleen als je met die bepaalde situatie/persoon een ervaring hebt gehad.
Waar anders moet je je op baseren? Niet alles is zwart en niet alles is wit. Veel mensen in de Nederlandse maatschappij vergeten dit nog wel eens, maar dat is zeker niet verwonderlijk als je het vergelijkt hoeveel Marokkaanse jongeren de laatste tijd buschauffeurs hebben overvallen. In principe creëer je wel een vooroordeel, maar de grote groep weet het wel keer op keer te bevestigen.
Baseer (voor)oordeel op je eigen ervaringen en interpretatie, dat is het beste advies wat ik je kan geven.

Naar mijn mening is zuiver objectieve kennis ons niet gegevenen is niemand vrij van vooroordelen. Dat lijkt mij een gegeven en dus is het raadzaam om bescheiden te zijn en mild in je oordeel. Toch moet je wel een oordeel over een situatie of een persoon vellen omdat je anders geen keuzes kunt maken: je kunt niet leven zonder. Het is dus zaak jezelf een oordeel te gunnen, maar tegelijkertijd je bewust te zijn van de beperktheid ervan.