Waar hangt het mee samen, dat woorden op -tie soms worden uitgesproken als eindigend op -tsie en door anderen als eindigend op -sie?

Het is nergens op gebaseerd, alleen op wat je hoort van een ander, dus wat je gewend bent in je peergroup...

Het hangt samen met het begrip ‘idiolect’ en het verschijnsel ‘assimilatie’. Ieder mens ontwikkelt taal op zijn eigen manier, heeft dus een eigen, persoonlijk ‘dialectje’, een idiolect. Meestal valt dat niet op, soms wel. (Let eens op hoe Stan Laurel z’n ‘s’ klinkt. Hij maakte die door lucht te blazen langs zijn tong in ‘L’-positie, een laterale ‘s’. Sean Connery maakt een s die bijna een ‘sh’ is. Ik ken iemand die op haar twaafde pas doorkreeg dat haar korte o als een korte u klonk. Mijn eigen ‘waddeffe’ werd lang niet altijd als ‘wacht even’ begrepen.)
En assimilatie is de neiging van ieder mens om klanken die ongeveer op dezelfde manier gemaakt worden en naast elkaar staan, tot één klank samen te voegen of naar elkaar ‘toe te trekken’. T en s verschillen maar weinig, de tong staat in dezelfde positie vlak achter de tanden. Een ts wordt – zeker in een weinig benadrukte lettergreep - makkelijk een s.