Waarom maken wij ons eigenlijk ongerust over het voortbestaan van de mensheid?

Ik denk omdat het behoud van de soort, het voortbestaan van de soort, heel diep in onze genen zit ingebakken.

Voor alle dieren geldt dat er vele gevaren zijn die het voortbestaan bedreigen, en de meeste diersoorten zijn in staat het aantal nakomelingen dat ze krijgen daar ongeveer op af, zij het onbewust. En worden het er te veel, dan zorgt de natuur wel weer voor een mechanisme om dat overschot weer in te perken.

Wij doen dat niet, of laten dat niet (meer) gebeuren. Sinds ongeveer de uitvinding van de landbouw, 5000 jaar geleden, zetten wij zo veel mogelijk de omstandigheden naar onze hand, en krijgen door onze invloed veel meer nakomelingen dan nodig om de soort in stand te houden. Vele malen meer.

Strikt genomen zou het natuurlijk de ver van mijn bed show (moeten) zijn als er aan de andere kant van de wereld duizenden mensen sterven aan ziektes of overstromingen. We komen nu niet bepaald mensen tekort, dus eigenlijk zou het een opluchting moeten zijn.

Maar zo werkt dat niet. Juist omdát we mensen zijn beschikken we over vermogens om mee te leven met anderen, je voor te stellen hoe het zou zijn als het jou overkwam, te sympathiseren, medelijden te voelen en onrechtvaardigheid te willen bestrijden.

En dat gaat heel diep. Ook de bijna aangeboren behoefte om zwakkeren te beschermen, geen kinderen te kunnen zien sterven, elk leven zo lang mogelijk te willen rekken, is op geen enkele manier fout te praten, maar heeft nogal wat consequenties op de lange termijn. En lange-termijn-denken is echter niet echt een mensendingetje.

Uiteindelijk is ons bijna onbegrensde vermogen leven te maken, te rekken en in stand te houden natuurlijk ook de weg naar onze ondergang. De wereld redt zich wel en herstelt zich wel weer, maar voor onszelf maken we het vermoedelijk wel onleefbaar. In elk geval op de manier die we nu verkiezen.

Toegevoegd op 22-06-2009 16:25:48
Persoonlijk maak ik me er overigens niet al te veel zorgen om.