Zijn wij als mens echt een individu of laten je hersens dat alleen maar denken?

Wij zijn als mens inderdaad een individu.
En inderdaad laten je hersenen je dat denken.
En inderdaad wordt het lichaam bestuurt door je hersenen.

Hoe sociaal een individu is, dat hangt van een heleboel factoren af.
Bij testen lijkt gedrag dat wij ‘sociaal’ noemen vooral in twee hersengebieden te zitten: in de hersenschors (cortex, aan de buitenkant van het brein), en dan vooral vooraan (in de prefrontale cortex), en in de amygdala, een centraler hersendeel. ‘In die hersendelen is activiteit te zien als mensen sociale taken of vragen voorgelegd krijgen. Bij spijt, eerlijkheid, gezichtsinterpretatie of empathie bijvoorbeeld.

Asociaal gedrag kan ook het gevolg zijn als de prefrontale cortex beschadigd raakt.

Sociaal psycholoog Paul van Lange ziet het zo:
‘Het is een oud filosofisch thema: is coöperatief gedrag uiteindelijk niets meer dan een groep calculerende individuen die zien dat samenwerken loont?

Ja, als mens ben je echt een individu, al heb je natuurlijk wel veel gemeen met andere mensen.
Iedereen is een unieke boodschapper (messenger)

En er is een directe wisselwerking tussen het denken (bewustzijn) en het lichaam.

Een mens is ten dele individu. Mensen zijn wezens die zich al naar gelang de omstandigheden collectief als wel individueel gedragen. Zo zitten we en masse op Facebook en daar zitten we ons dan weer wat individueel te gedragen, kopen we collectief de ene periode hoekige en de volgende weer ronde auto's, maar dan wel graag die ronde auto net als iedereen maar toch net weer een beetje anders.
Het hangt er dus maar vanaf waar je naar kijkt. Kijk je naar een hele bevolking dan zie je veel algemene trends en kijk je naar personen dan zie dat zij weer een eigen invulling geven aan die trends.
Als mens kijk je vooral naar jezelf en je naasten en dan dringt het beeld van individualisme zich op. De wereld van een afstand bekijken doen we veel minder in het dagelijks leven en zo valt de collectiviteit veel minder op.

We zijn als mens een kuddedier.
Dus als mens een klein onderdeel van die kudde.
Ook zijn we een product van anderen van die kudde.
Genetisch gezien zijn we een samenstelling van div.genetische eigenschappen van een ander.
Ook ons denken en de manier hoe we denken, is voor een belangrijk deel bepaald, door erfelijke eigenschappen.
Zo zijn we voor een overgroot deel samengesteld door eigenschappen van onze ouders en voorouders.
Maar doordat we niet geheel bestaan uit erfelijke eigenschappen, maar voor een deel ook bestaan uit unieke eigenschappen, zijn we tegelijk ook een individu.
Ons eigen bewustzijn wil ons echter vaak doen geloven wij ons zelf hebben gevormd, bepaalt door onze eigen wil.
Dat we zelf gekozen hebben te leven zoals we leven.
Maar dat is maar voor een klein deel waar.

Individu betekent niet-deelbaar, dat wil zeggen, jij kan als mens niet uit elkaar getrokken worden tot kleinere zelfstandige eenheden.
Maar, elk mens is ook lid van een groep. Wij zijn sociale dieren.

In onze hersenen zit kennis en gevoel, en weten we dit donders goed. We weten, dat we zwak zijn, en het zonder de groep niet zullen redden.
Dat wisten we al als hulpeloos babytje, en dat zal altijd zo blijven.

Uit experimenten blijkt hoezeer wij ons hoofd laten hangen naar de groep. Zie het Asch conformiteits-experiment.

Nog wat meer info: bij sommige mensen is het proces dat hen losmaakt van de moeder niet goed verlopen. De zogenoemde ik-ander-differentiatie is niet af. Deze mensen hebben onvoldoende gevoel voor hun identiteit, en ze worstelen daarmee.