Hoe merk je dat iemand toch om je geeft ondanks wat hij/zij zegt?

Mensen van wie je het meeste houdt daar doe je het rotste tegen. Als ik niet lekker in mijn vel zit dan zeg ik ook wel eens dingen die ik niet meen of achteraf spijt van heb. Dus je merkt het wanneer iemand het op zijn of haar manier goed probeert te maken. Is dit niet het geval dan zal er niet meer zijn dan de woorden die gezegd zijn.

doordat hij toch met je in contact blijft, naar je belt of smst...of een email stuurt...

Door goed te letten op wat hij/zij zegt zonder woorden.
Let op de lichaamshouding / gezichtsuitdrukking van de persoon.
Zoekt hij/zij steeds contact bijvoorbeeld. Zijn er dingen die tegenstrijdig zijn met wat hij zegt.

Als je dat vermoeden hebt, dan kun je dit vervolgens het beste direct vragen. Wordt het dan ontkent, moet je dat ook wel respecteren.

Er moet toch een bepaald gevoel zijn, een band. Anders zou het niet acceptabel voor je zijn als iemand alleen maar nare dingen zegt terwijl er nooit iets positiefs tegenover zou staan.

De ander kan tijdelijk slecht in zijn vel zitten, of in een puberleeftijd dat hij niet weet hoe zich te uiten, of een sociale beperking hebben en dardoor eigenaardig uit de hoek komen.

Moeders hebben het soms zwaar. Kinderen kunnen ongelooflijk rottig zijn en doen, maar daar heb je een avelstreng-band mee en en daarom verstouw je veel van hen. Het blijft je kind ondanks de bakken verdriet die je er van hebt.

Maar als het hier gaat om een vriendje of vriendinnetje, dat moet je niet lang accepteren dat er nare dingen worden gezegd. Dan kappen. Komt allicht iets beter voorbij.

"Was sich liebt neckt sich" zegt een Duits spreekwoord. Dus men plaagt degene van wie men houdt. Woorden zijn geloof ik minder belangrijk als daden. Als iemand voor je opkomt, als iemand solidair met je is, als iemand wat voor je over heeft, als iemand ongevraagd voor je zorgt en helpt, dan weet je dat hij/zij toch om je geeft.

Door kleine lieve opmerkingen/aanrakingen die hem/haar zo speciaal maakt!