hoe reageer je best op mensen die telkens zeggen een probleem te ervaren maar tegelijk zeggen niet bereid te zijn om aan dit probleem iets te doen?
Bv. (ik gebruik voor het gemak de mannelijke vorm, maar het is uiteraard ook bedoeld voor vrouwen)
- iemand weegt teveel en zeg er last van te hebben, dat mensen naar hem kijken omdat hij zo dik is, dat hij dringend op dieet moet. maar als puntje bij paaltje komt blijft hij gewoon teveel eten
- iemand zegt niet gelukkig te zijn in zijn relatie en blijft dit telkens herhalen. als je suggereert om bv. een relatietherapeut te raadplegen of een boek over relaties te lezen of met zijn partner te praten zegt hij "ach, dat helpt allemaal toch niks".
- iemand zegt geen geld te hebben doordat hij zware leningen heeft lopen. maar hij koopt zich kort nadien ook een motorfiets. (of bij een vrouw : bv. dure kledij) Ondertussen blijft hij wel zeggen dat hij geldzorgen heeft.
- ....
Ik besef dat iedereen verandert als de tijd hiervoor rijp is, en dat je mensen niet kan dwingen om te veranderen. En ik besef ook dat er heel veel factoren meespelen bij veranderen : loyaliteit naar vroeger, gewoontevorming, angst....Aanzetten tot verandering bij iemand die weerstand biedt of "vlucht", is om één of andere reden erg vermoeiend.
Tegelijk hebben veel mensen de behoefte om telkens over hun problemen te praten. Ook degenen die geen stappen zetten tot verandering.
Wat kan je best doen?
Blijf je dergelijke mensen aansporen tot verandering en hen oplossingen aanreiken (in de hoop dat...)? Of is het beter gewoon telkens opnieuw te blijven luisteren, en hen te aanvaarden zoals ze zijn?