Hebben ook pubers niet juist de extra aandacht van een moeder of vader nodig als ze thuis zijn?

Iedereen heeft aandacht nodig, niet alleen kinderen tot 4 jaar.

Het feit dat je nu aandacht kunt geven aan de puberende jeugd geeft een extra voor ze die van grote waarde is.
Alhoewel pubers in de regel heel erg goed zijn in ontvangen, en slecht in geven, kan juist de extra begeleiding die ze krijgen een goede wending geven aan hun gedrag.
Er is wat controle, zonder dat het controle genoemd wordt of controle is. Ze blijven gemakkelijker in het gareel, er is een kleinere kans op ontsporing dan als ze maar vrij rondlopen.

Als het binnen de mogelijkheden van het gezin ligt, lekker zo houden hoor!!

Iedereen heeft aandacht nodig. Maar de wijze waarop verschilt per persoon. Sommigen willen het middelpunt van de klas zijn, terwijl anderen eigenlijk liever zo veel mogelijk op de achtergrond willen blijven en liever of uitsluitend persoonlijke aandacht van ouder(s) en/of een enkele goede vriend(in) krijgen. Dus er is geen 'gouden regel' die voor iedereen zou gelden, iedereen is juist anders en maakt zelf kenbaar of en hoe men het liefste aandacht krijgt. Voor je eigen kinderen kan het ook per kind verschillen: de een waardeert juist de extra aandacht van ouders, terwijl de ander liever met rust gelaten wil worden.

Tuurlijk hebben pubers ook aandacht nodig. We denken dat ze alleen thuis kunnen zijn en wij leuke dingen gaan doen. Maar juist omdat je minder met ze doet wordt de afstand alleen maar groter. Want in onze ogen zijn ze zelfstandig.

Je hoeft ze niet meer zo snel op schoot te trekken als kleine kinderen. Maar aandacht om aanwezig te zijn, en tijd hebben om belangstelling te tonen, en te helpen waar het kan. Dat hebben ze echt wel nodig maar doen net alsof het niet altijd zo is.

Het is juist fijn als ze dingen kunnen delen, maar ook als ouders zeer prettig om te weten wat de kinderen meemaken en wat ze dwars zit of juist waar ze veel plezier aan beleven. En door deze aandacht sta je dichter bij elkaar. Maar pubers kunnen vreselijk zijn en juist op dit moment moet je niet alles uit het oog verliezen van ze.

Pubers vertonen soms hun onmogelijke gedrag om te zien hoe er op gereageerd wordt, dus is het een vorm van aandacht vragen.
Ze zijn hun innerlijke stabiliteit kwijt, hun hormonen zitten te klaverjassen en hun gemoed schiet heen en weer als een pingpongbal.
Wel handig dat je dan stabiele mensen om je heen hebt, die je (gedrag) binnen de perken pogen te houden en aandacht geven.
Veel pubers willen soms twee dingen tegelijk, met rust gelaten worden EN aandacht.
Soms merk ik dat ze dan niet weten om daar uiting aan te geven.
Ze opzoeken op hun slaapkamer (hun domein) wat je op een respectvolle wijze doet, dus eerst kloppen en vragen of je binnen mag komen, niet mopperen op de troep en
rustig vragen hoe het met je puber gaat zorgt er vaak voor dat ze hun stekels NIET opzetten en dan is vaak een heel goed gesprek mogelijk.
Wees als ouder in dit gesprek eerlijk en vertel iets over je eigen worstelingen / stommiteiten toen jij in die fase zat
(kwetsbaar opstellen) en dat je begrijpt dat je kind nu ook wel dingen ondervindt waar hij/zij het moeilijk mee heeft.
Vaak waardeert je kind deze kameraadschappelijke opstelling en gaat dan vertellen, luister dan vooral.

Buiten dit gebeuren wel echt ouders zijn , die grenzen stelt, je kind zoekt geen kameraad in zijn ouders, maar sturende gidsen die hem/haar helpen de weg te vinden.

Ik ben altijd thuis geweest. Als mensen dan vroegen of ik niet werkte, was steevast mijn antwoord: nee, ik zit de hele dag te niksen. Ondertussen naaide ik alle kleding voor de kinderen. Kleding die ze maar wat graag en trots droegen. Ik ving kinderen van werkende moeders op en liet ze tussen de middag bij mij thuis eten. Naast mijn eigen 4 kinderen was dat een heel gezellige boel.
Als ik riep dat kinderen op de middelbare school JUIST je aandacht nodig hadden, werd ik uitgelachen. Ik voelde me dus vaak het niet-werkende-onderdeurtje.
Nu, na vele vele jaren, krijg ik de waardering met terugwerkende kracht, nu ik zie hoe uitgebalanceerd en gelukkig die 4 geworden zijn. Soms komen ook mijn troetelkinderen-met-werkende-moeder nog langs. Dan komen de herinneringen weer boven.

Als de mogelijk er is, is het voor kinderen beter als je er bent. Je hoeft er heus niet bovenop te gaan zitten. En de idee dat ze zelfstandiger worden als je er niet bent, is een vals argument om als vrouw "je eigen ding te doen". (Uitzonderingen zijn natuurlijk de moeders, die noodgedwongen wel moeten werken, daar heb ik alleen maar bewondering voor.)

Nu voel ik me alwéér ouderwets, maar ik blijf er achter staan.

Zeker en vast. In die moeilijke periode hebben pubers houvast nodig, referenties, geen overdadige bemoedering of bezorgdheid, maar kameraadschappelijk "licht" advies. Rustige gesprekken en niet alleen over hoe het vroeger was maar plannen over de toekomst en gezonde activiteiten. Het is vooral in deze periode dat de ontsporingen beginnen :foute vrienden ,weinig controle , eerste leugentjes etc. Dus driewerf ja voor extra aandacht.

Dit is in mijn ogen HET PROBLEEM VAN DEZE TIJD.

Waarbij jongeren onhoudbaar zijn geworden. Hangjongeren. Jongeren die ontspoort zijn. Asociale jongeren.

De luide muziek die jongeren opzetten, is ook letterlijk bedoeld zodat wij hun aandacht geven. Het is letterlijk schreeuwen: "Ik wil gezien worden".

Kinderen (iedereen) wil nu eenmaal gezien worden. Als zij niet zichtbaar zijn, zullen zij dingen doen waardoor ze wel zichtbaar worden. Hele kleine kinderen zullen gaan schreeuwen en gillen. Ze willen dat je naar hun EMOTIE kijkt en niet alleen maar naar gedrag.

Ik spreek uit eigen ervaring, ik ben zelf een puber. (jongen)

Ik vind het wel fijn als me moeder of vader soms met me praat ofzoiets over leuke onderwerpen, maar onderwerpen zoals liefde, uitgaan, vrienden etc. praat ik liever niet met hen over, en ze moeten me ook niet op de lip gaan hangen want daar word ik welwaar chagarijnig van. En de meeste vrienden van mij denken ongeveer wel hetzelfde.

Meiden daarintegen zijn makkelijker met het vertellen van dingen, maar schamen zich er ook soms voor, en daar moet je als ouder dan weer steunen.

Het is mooi dat je dat dit opmerkt, maar ik denk dat het per kind verschillend is . En hoe zelfstandig ze zijn. Het ene kind heeft nu eenmaal meer begeleiding en aandacht nodig dan de ander. Het zijn wel signalen die jou aan het denken zetten. Blijf ze wijzen op hun zelfstandigheid ,prijs ze en prijs ze .Haahah ,wie weet komt er weer een dag dat je graag naar het werk gaat ....?? Uiteindelijk gaat het om een warm nest en liefde ,de kunst is om het te verdelen tussen thuis en werk en naar jou behoeftes. Succes

Toegevoegd na 1 minuut:
Ik vergeet nog iets en de de behoeftes van jou jongens.

Zoals ook bij Taurus ben ik van mening dat je kinderen dus ook pubers opvoedt door er wel degelijk te zijn voor ze.

Als ik met vrienden en vriendinnen hierover sprak; kwam altijd naar voren dat diegene waarvan de ouders thuis waren dit als prettiger hebben ervaren dan van kinderen waarvan hun ouders bijvoorbeeld een eigen zaak hadden en nooit er waren wanneer zij hun echt nodig hadden.

Je kinderen kunnen dan wel zelfstandiger zijn maar ieder voordeel heeft zijn nadeel.

Ik ben ook 17 en ik mis mijn moeder heel erg. Ze woont in Duitsland en ze praat niet meer met mij. En ik woon nu in Nederland bij mijn vader. Hij is er ook bijna nooit. Het zou wel prettig zijn. Soms wil ik gewoon iets kwijt of heb ik advies nodig. Ik hoef niemand die voor mij kookt of me was doet, maar ik vind het gewoon heel erg fijn tijd met me ouders door te brengen

Ja dat klopt op elke leeftijd is de moeder thuis gewenst... Zeer zeker... Vooral als ze vriendinnetjes krijgen...

Ik denk dat je een puber een goed gevoel kan geven door er inderdaad alleen al te zijn, maar het belangrijkste is natuurlijk ook de aandacht die je aan ze schenkt. Een puber vind het ondanks alles toch fijn als 'mama' vraagt hoe het op school was. Gewoon laten weten dat je er voor ze bent en vooral laten weten dat ze met alles bij jou terecht kunnen. Het geeft ze meer zelfvertrouwen omdat het fijn is om te weten dat er altijd iemand achter je staat. Natuurlijk is dat voor een moeder af en toe wel lastig, vooral ook omdat je de 'minder leuke dingen' ook moet bespreken, als je begint met de 'leuke dingen' komen ze vanzelf ook met de minder leuke dingen en zullen ze veel eerder in hun opnemen wat jij hun verteld. Een andere puber zou de 'schijt' hebben aan wat je zegt. Succes!