Is het zo dat over het algemeen een zoon meer naar de moeder trekt en de dochter meer naar de vader?

Ik denk dat het meer met de band heeft te maken. Ik denk dat het ook wat aan het karakter ligt, de ene ouder ligt je dan net wat beter.

Ik heb twee zonen en twee dochters. Een zoon en een dochter trekken meer naar mij toe. De andere dochter heel erg naar haar vader. De andere zoon zit er echt tussen in.

Toen ik moest bevallen van mijn dochter is de bevalling verkeerd verlopen. Hierdoor is mijn dochter op de intensive care komen te liggen en ik zelf lag ook in de kreukels. De eerste weken heeft ze alleen haar vader meegemaakt en dat kun je nu nog merken.

Ik heb weken in het ziekenhuis gelegen. Toen ik weer thuis kwam moest mijn zoon niets van me weten, hij was woedend, want in zijn ogen had ik hem verlaten. Helaas was hij destijds te jong om de uitleg te begrijpen. Na een tijdje trok dit wel weer bij. Voorheen hing hij heel erg aan mij. Naderhand en toen hij het uiteindelijk begreep ging hij er echt tussen in zitten.

Ik zelf trek meer naar mijn moeder. Mijn ene zus naar mijn vader en de andere zus ertussen in.

Bij het ouderlijk gezin van mijn vriend trekken de jongens naar de moeder en de enige meid naar haar vader.

In de psychoanalyse is dit één van de hoofdthema's , en ik weet niet wat ik er allemaal van moet geloven.

Maar volgens de psychoanalyse is het inderdaad de zoon die de diepste band met de moeder heeft , en de dochter met de vader . Dit geldt dan vooral op zeer jonge leeftijd. Dit heeft dan maken met onderbewuste gevoelens van jaloezie en nijd naar de andere ouder , die als "concurrent" wordt gezien . Later met het ontwikkelen van empathie en gevoelens van schuld gaat deze onderbewuste jaloezie weer over.

Ik denk dat daarna de band moeder - zoon / vader - dochter, min of meer gelijk op gaat met moeder - dochter / vader - zoon.

Kleine trauma's zoals die in het voorgaande antwoord beschreven zijn , kunnen hier wel veel invloed op hebben en soms zelfs tot ver in het volwassen leven voortduren.

Hier is het ook vader/dochter en moeder/zoon. Eigenlijk meer hetzelfde verhaal als Duchantain. Ons eerste kindje (jongetje) doodgeboren, onze tweede (dochter) vijf weken te vroeg gehaald met een spoedkeizersnede. Ze heeft eerst een week aan de andere kant van het land in het ziekenhuis gelegen voordat ik haar zelf heb kunnen vasthouden, want ze was al weg toen ik uit de narcose kwam. En daarna heeft ze nog 5 weken in het streekziekenhuis bij ons in de buurt gelegen.

Onze derde, weer een jongen, is door mijn voorgeschiedenis drie weken voor de uitgerekende datum gehaald, en daar heb ik een ruggeprik bij gehad. Onze zoon is dus mijn enige en eerste kindje wat ik meteen na de bevaling bij mij heb gehad.

Ik denk dat daarom onze verhoudingen hier zo liggen. Niet dat ik meer houd van mijn zoon als mijn dochter of andersom, maar ik begrijp het wel.

Met al mijn kinderen heb ik een geweldige band, met de de drie jongens anders dan met mijn dochter.
Mijn dochter trekt absoluut niet extra naar haar vader,maar meer naar mij.
Onze band heeft meer te maken met karakters en ontwikkelingen dan met het feit dat het algemeen zo is zoals boven beschreven.
Echter in mijn ouderlijk gezin waren in de meerderheid jongens en maar 2 meisjes.
Alle jongens hadden absoluut een veel betere band met mijn moeder en wij meisjes toen we jong waren een betere band met mijn vader!!
Ook nu beiden zijn overleden missen de jongens mijn moeder het meest!!

vaak, als kinderen nog jong zijn (tussen 0 en 7) is het waar dat meisjes meer met hun vader zijn en jongens meer met hun moeders. dit komt door een soort verliefdheid: de zoon ziet zijn moeder, die alles voor hem doet, als de perfecte vrouw en vriendin, terwijl het dochtertje met haar vader speelt. vaak is er een vaag gevoel van konkurrentie, de zoon wil mammie voor zich, en pappie moet zich er buiten houden.

naarmate ze ouder worden, word het het tegenovergestelde..